عنوان پایان‌نامه
رئالیسم جادویی به عنوان گفتار فمینیستی در خانه ارواح اثر ایزابل آلنده و طوبا و معنای شب اثر شهر نوش پارسی پور
- رشته تحصیلی
- زبان وادبیات انگلیسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده زبانها و ادبیات خارجی شماره ثبت: 1410/2;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 46170
- تاریخ دفاع
- ۲۸ مهر ۱۳۸۹
- دانشجو
- فرزاد کله جویی الوار
- استاد راهنما
- مریم سلطان شهدتاج بیاد
- چکیده
- ادبیات داستانی رئالیسم جادویی از این جهت که ترکیب متناقض خرد/خیال را در بر دارد، گونه ای برانداز به شمار می آید.از آنجا که روح حاکم بر این گونه ادبی مرزها را می شکند، بسیاری از نویسندگان با تمایلات پسا استعماری، بینا فرهنگی، و فمینیستی آن را ابزاری مناسب برای به صدا درآوردن ایده آل های به ظاهر دست نیافتنی خود می دانند. از بین گروه های فوق الذکر، زنان داستان نویس در سرتاسر دنیا به هر نحو ممکن کوشیده اند از طریق این روایت دورگه، گفتاری ایجاد کنند که سبب توانمند شدن همجنسانشان شود. رمان های "خانه ارواح" اثر ایزابل آلنده و "طوبا و معنای شب" اثر شهرنوش پارسی پور در زمره چنین کوشش هایی هستند. پایان نامه حاضر تلاش می کند به دو پرسش زیر پاسخ دهد: 1) از آنجا که دو رمان فوق الهام گرفته از رمان "صد سال تنهایی" گابریل گارسیا مارکز هستند، آیا نویسندگان آنها توانسته اند آنقدر خوب عمل کنند که بتوان گفت پدرسالاری چون مارکز را پشت سر گذاشته و صدای زنانه خود را داشته باشند؟ 2) این دو نویسنده تا چه اندازه و به چه شیوه هایی تکنیک های روایی رئالیسم جادویی را در خدمت اهداف فمینیستی خود گرفته اند تا نارضایتی شان را از وضع موجود زنان ابراز کنند؟
- Abstract
- Magical Realist fiction is considered a subversive mode in its comingling of the binary opposition (Reason/Imagination) with none at the upper hand. Because of its transgressive spirit, from the mid-twentieth century onwards many postcolonial, cross-cultural, and feminist writers have found magical realism an appropriate means of giving voice to their seemingly improbable ideals. Of the above-mentioned groups, women novelists around the world have done their best to create a sort of female empowering discourse through this kind of double voiced narrative. Isabel Allende's The House of the Spirits and Shahrnush Parsipur's Touba and the Meaning of Night seem to be labours of this kind. The present thesis is an attempt to answer two questions: (1) since their novels seem to emulate Garc?a M?rquez's One Hundred Years of Solitude, do Allende and Parsipur really succeed in appropriating the work of the patriarch? (2) To what extent and in what ways do Allende and Parsipur employ magical realist narrative techniques to express their protest against the status quo of women?
