عنوان پایان‌نامه
بررسی استعاره در غزل های طالب آملی
- رشته تحصیلی
- زبان و ادبیات فارسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 3998;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 37244
- تاریخ دفاع
- ۱۹ اسفند ۱۳۸۶
- دانشجو
- سمیه فرازمند
- چکیده
- از میان صور خیال شعر فارسی، استعاره در شعر طالب آملی (شاعر قرن یازدهم) بسامد بالایی دارد. استعاره تشبیهی است که یکی از طرفین آن حذف شده باشد. اگر مشبه حذف شده باشد استعاره، مصرحه است و اگر مشبه به حذف شده باشد استعاره، مکنیه است. استعاره های مصرحه در غزل های طالب اغلب کلیشه ای و مرده هستند و در آنها ابتکار و نوآوری دیده نمی شود. هنر استعاره پردازی طالب در استعاره های مکنیه است که قسمت اعظم استعارات او را در بر می گیرد. این استعاره ها بیشتر از نوع تشخیص هستند و به طرق مختلف ایجاد شده اند. شگرد اصلی طالب در خلق این استعاره ها کنار گذاشتن تفاوتی است که دستور زبان فارسی میان جاندار و بی جان قائل است. او اوصاف، حالات، قیود، اعمال و اصطلاحاتی که براساس قوانین دستور زبان فارسی، مختص انسان است در سطح وسیع و گسترده ای برای غیر انسان به کار برده است.
- Abstract
- Among the figures of speech in Persian literature, metaphor has high frequency in “Talib Amoli” (an eleventh-century poet). Metaphor is a kind of simile that are of its two sides has been omitted. “Plain and evident metaphor” is created when the “tenor” is left out and we have a pathetic fallacy” or “hidden metaphor” whwn the “vehicle” is omitted. There is little creativity in Talib;s poetry in terms of creating plain metaphor. “Hidden metaphor” which is mainly consisted of personification type wakes up a considerable portion of his poetry. This kind of metaphor is used in different ways. Talib;s main style for creating this kind is breaking grammatical rules used for human beimgs and deeds to non-
