عنوان پایان‌نامه
بازتاب التقاط فرهنگی در رقص جنگل ها و شیر و جواهر آثار وله شویینکا
- رشته تحصیلی
- زبان وادبیات انگلیسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 42785;کتابخانه دانشکده زبانها و ادبیات خارجی شماره ثبت: 1324/2
- تاریخ دفاع
- ۰۲ آذر ۱۳۸۸
- دانشجو
- محسن حنیف
- استاد راهنما
- سیدمحمد مرندی
- چکیده
- هدف این پایان نامه بررسی هویت فرهنگی در دو اثر منتخب وله شوئینکا است. این مهم با نیم نگاهی به مفاهیم اخذ شده ازکتاب محل فرهنگ اثر هومی بابا انجام گرفته است. در بخش نخست، نقدی از هویت فرهنگی، جنبش نگریتود و همچنین هویت التقاطی ارائه شده است و در لابلای کلام گفته های بابا در ارتباط با هویت التقاطی پسا استعماری توضیح داده شده است. به طور خلاصه، او مرز مرسوم بین استعمارگر و استعمارشده رابرمی چیند و داعیه اقتدارمطلق قدرت های امپریالیستی را زیر سوال می برد. در ادامه با پیش کشیدن محاسن و موانع التقاط فرهنگی سعی شده است تا این مفاهیم در نمایشنامه های رقص جنگلها و شیر و جواهر ترسیم شود. در اثر اول که یک کار چندلایه نمادین و کنایه آمیز به استقلال نیجره از بریتانیا است، رابطه بین گذشته و حال یک ملت، نقد نگریتود و ظهور استعمارگری نو بحث شده است. در مجموع، به نظر می رسد که شوئینکا موافق عقاید نگریتود نیست مگر اینکه به صورت مقطعی برای مقاومت در برابر امپریالیسم به کار گرفته شوند. در نمایشنامه دوم، ورود ناخوانده صنعت عکاسی به عنوان نماد نوع غربی مدرنیته و بازتعریف این پدیده در فرهنگ بومی مورد مطالعه قرار گرفته شده است. به علاوه، نقش ریش سفید ده- باروکا- به عنوان عاملی با فرهنگ التقاطی، بسط داده شده است؛ شخصیتی که از یک طرف نقش ملاک و در نتیجه نوعی استعمارگررا بازی می کند و از طرف دیگر نقش استعمارشده را ایفا کرده است. هویت انسان ها، بر اساس دو نمایشنامه منتخب شوئینکا، هیچگاه به صورت کامل آشکار نمی شود. خاطره-تاریخ همیشه همراه آنهاست و انسان ها هویت خود را به طور مداوم بر اساس آن بازتفسیر می کنند. همچنین، اصطلاحاتی مانند مدرنیته و سنت هیچگاه قابل مرزبندی نیست. آنها در یک فضای سوم مواضع مشترکی دارند که به آنها اجازه می دهد در بسیاری از ارزش ها با یکدیگر شریک شوند.
- Abstract
- This thesis traces the cultural identity formed in two selected plays by Wole Soyinka drawing on concepts mainly driven from Bhabha’s The Location of Culture. In the first part, a critique of cultural identity, Negritudinism and hybridism are discussed. Meanwhile, Bhabha’s contention with regard to postcolonial cultural hybridity is explained. In short, he lifts the conventional boundary between the colonizer and the colonized and questions the so-called authority of the imperial powers. Then, pros’ and cons’ of hybridity-talk are put forth. Afterwards, the author attempts at mapping out these concepts in A Dance of the Forests and The Lion and the Jewel. In the first play, which is a symbolic multilayered drama ironically written to celebrate the independence of Nigeria from Britain, the connection between past and present of a nation, critique of Negritude, and the emergence of neo-colonization are principally discussed. In brief, Soyinka seemingly does not advocate Negritudinist ideologies unless they are employed transitorily to resist imperialism. In the second play, most importantly, the intrusion of the photo industry, which is initially the symbol of western type of modernity, and its subsequent appropriation into the indigenous culture, is studied; in addition, the role of the chieftain, Baroka, as a hybrid agent, who plays both the part of a feudalist neo-colonizer and a colonized, who resists the imperial power through mimicry, is elaborated upon. In sum, the identity of a subject, based on what is represented in Soyinka’s two selected plays, is always only partially present. Although the memory-history is always with them, they are constantly reinterpreting their identity through their own subjectivity. Moreover, the terms modernity and tradition can never be demarcated. They have a third space which lets them share many of their values with their Other.
