عنوان پایان‌نامه
سید جواد طباطبایی و روشنفکری ایران
- رشته تحصیلی
- علوم سیاسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3587
- تاریخ دفاع
- ۲۷ بهمن ۱۳۹۲
- دانشجو
- محمدعلی هوشین
- استاد راهنما
- احمد خالقی دامغانی
- چکیده
- رسال? «سید جواد طباطبایی و روشنفکری ایران»، در پی بحثی پیرامون چالش سنت و تجدد در ایران است.در این پژوهش با روش¬شناسی تفسیری اسکینر، به بررسی آراء سید جواد طباطبایی در برابر روشنفکری ایران می پردازیم.طباطبایی با نقادی «میثاق زبانی» روشنفکری تجددخواه و تجددستیز، زمین? مطرح شدن منظری جدید به چالش سنت و تجدد را فراهم می¬کند.طباطبایی با به پرسش گرفتن«آگاهی» ایرانی نسبت به «جایگاه ایستادنِ» خود در «تاریخ جهانی»، وجدان آن را نسبت به مقول? «انحطاط» بیدار می¬کند.در حالی روشنفکری تجددخواه با نادیده انگاشتن مقول? «امتناع اندیشه» به عنوان پیامد انحطاط تاریخی، خواستار پایه گذاری اندیش? «تجدد» است.از سویی دیگر روشنفکری تجددستیز در راستای همین غفلت، توهم بازگشت به «سنت» اندیش? ایران را دامن می¬زند.بر این اساس طباطبایی با طرح نقادی از زمینه های انحطاط، گفتگوی «سنت» و «تجدد» را، چنانکه در «مشروطیت» ایران صورت پذیرفت، به عنوان تنها راه عبور از بحران ایران قلمداد می¬کند.
- Abstract
- “Seyed Javad Tabatabai and Iranian Intellectualism” article tries to explain the challenge between Modernity and Tradition in Iran. In this survey, we adopted Skinner’s interpretational methodology in order to explain Tabatabai’s ideas regarding Iranian intellectualism. With criticism of “convention” of modernist and anti-modernist intellectualism, Tabatabai has caused raising of new perspective to the challenge between Modernity and Tradition; and with questioning of Iranian wisdom regarding their status in the world’s history, he addresses their conscience into the “Decadence” subject. Progressive intellectualism, failing to incorporate the concept of “inhibition of thought” to their reflexion, seeks to implant a modern discourse. On the other side, because of this negligence, anti-modernist intellectualism raises the illusion of coming back to tradition. So, Tabatabai, with bringing up the criticism of this decline’s grounds, assigns the discussion between “Modernity” and “Tradition”, the only way in order to passing through the Iran’s crisis, as he shows in the “constitutionalism” of Iran.
