عنوان پایان‌نامه
سینمای سوم رابطه سینما و ایدئولوژی با توجه با لرای التو و ایگلتون
- رشته تحصیلی
- علوم سیاسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3417;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 59764
- تاریخ دفاع
- ۰۵ مهر ۱۳۹۱
- دانشجو
- دلیر بایت گل
- استاد راهنما
- جهانگیر معینی علمداری
- چکیده
- در دنیای معاصر که تمامیت¬خواهی ایدئولوژی¬های سیاسی، تمامی عرصه¬های زندگی بشری را تنیده است، سینما نیز همچون عرصه و ابزار تحت سلطه درآمده، نمایان می¬گردد. تجسم کامل چنین سینمای ایدئولوژیکی، تحت عنوان سینمای غالب شناخته می¬شود؛ سینمایی که در همه¬ی کشورها در قالب سینمای رسمی و رایج فعال است. مفهوم آپاراتوس سینمایی بیان فرایند ایدئولوژیک بودن سینما است و تحت تاثیر آلتوسر رایج گردیده است. مشخصه¬ی بارز این سینما در رابطه با تماشاگر، فرایند استیضاح و سوژه¬سازی می باشد. این پژوهش سعی دارد ضمن حفظ سودمندی¬های دیدگاه فوق، به دنبال موضعی ایجابی¬تر نسبت به سینما و تماشاگر باشد. برای این منظور پژوهش حاضر به دنبال خوانش انتقادی تئوری سینمای سوم در پرتو دیدگاه¬ها و نظرات متفکر برجسته¬ی نحله¬ی مطالعات فرهنگی، تری ایگلتون می¬باشد. ایگلتون موضعی مثبث نسبت به عاملان انسانی و امکان رهایی دارد، همچنین ایدئولوژی را آن ساحت یکدست و تمامیت¬گرای آلتوسر، تصور نمی¬کند. وی با تاکید بر رابطه¬ی دیالکتیکی فرم و محتوا و با رجوع به بنیامین و برشت، خواهان گذار هنرمندان از قواعد و شیوه¬های رایج تولید آثار هنری است. نظریه¬پردازان سینمای سوم از مسیری همسان به نتایج فوق رسیده¬اند. آنها رابطه¬ی فرم و محتوا را در خدمت تقویت توانایی انتقادی تماشاگر و ارج نهادن به نقش او در تغییر دنیای واقعی خارج از نمایش قرار داده¬اند.
- Abstract
- In the contemporary world in which the totalitarianism of political ideologies has interwoven all the dimensions of human life, cinema is represented as an arena and a dominant instrument. The real embodiment of this ideological cinema is recognized as the dominant cinema. The cinema which is active in all countries in form of common and official cinema. Cinema apparatusse is the expression of the proccess of being ideological of cinema which has been developed through the influence of Althusser’s ideas. This cinema is going forward via the in terpellation of the audience in purpose of subject-construction. In the present study it is attempted to both keep the benefits of the recent perspectives and to pursue taking a more positive status toward cinema and audience. The present thesis seeks to critically read third cinema theories in the light of the brilliant thinker of cultural studies, Terry Eagleton. Eagleton adapts a positive view toward the human subjects and possibility of emancipation and unlike Althusser does not imagine ideology as a monolothic and totalitarian realm. With emphasis on the dialectical relationship of form and content and then referenig to Benjamin and Brecht, he demands the artists to transmit and surpass the common rules and methods of art works’ production. Third cinema theoriticians have achieved conclusions through similar parts. They have used the form and content relationship in service of the augmentation of critical capacity of the audience and appreciated his role in changing the real world out of spectacle.
