عنوان پایان‌نامه
بوطبقای نیما
- رشته تحصیلی
- زبان و ادبیات فارسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 4472;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 78065
- تاریخ دفاع
- ۳۱ شهریور ۱۳۸۸
- دانشجو
- پژمان واسعی
- استاد راهنما
- روح اله هادی
- چکیده
- در این پایان نامه که به تبیین بوطیقای نیما پردازد، تقابل دو «سیستم» شعری با یکدیگر نشان داده می شود: سیستم شعر عروضی فارسی دری و سیستم شعر آزاد نیمایی. نظم با قاعده افزایی در زبان نثر به وجود می آید. هر چه قاعده افزایی بیش تر و سیستماتیک تر باشد، نظم کلام نمایان تر و نظام یافته تر می شود. اگر خطی را فرض کنیم که یک سوی آن نثر مطلق و سوی دیگرش نظم مطلق باشد، امکان شکل گرفتن شعر در هر نقطه از این خط وجود دارد. شعر کهن فارسی، که اکثریت قریب به اتفاق نمونه هایش منظوم بوده است، از آغاز تا قرن دوازدهم، با انواع قاعده افزایی در سطوح مختلف آوایی و واژگانی و نحوی، از حیث نظم به اوج تکامل می رسد. به این ترتیب ظرفیت های سیستم شعر عروضی فارسی به طور کامل آزموده می شود. با تکمیل شدن ظرفیت های نظم فارسی، شعر فارسی هم که نظم محور است، به تعبیر نیما، به بن بست می رسد. پیشنهاد نیما برای رهایی از این بن بست، عبارت است از آسان کردن نظم و مشکل کردن شعر. سیستم شعر آزاد، قاعده افزایی در نظم را به حداقل می رساند. بنابراین قیود نظم از پیش پای شاعر برداشته می شود تا شعر عرصه ی آزادتری برای تکامل داشته باشد.
- Abstract
- This treatise, meant to explain Nima's poetics, deals with the contrast between two poetic systems: Metric Persian poetry and free Persian poetry proposed by Nima. Verse is the result of extraregularities imposed on common speech. The more the extraregularities, the more distinguished the verse. Poetry is likely to emerge on every part of a hypothetical continuum one end of which is prose and the other verse. Persian Classical poetry, mostly metric, from outset to 12th cen. AH, with extraregularities in phonetic, lexical and syntactic levels, has gradually evolved and reached to the highest rate of foregrounding, its potentials fully exploited and exhausted. Nima, deciding that metric system of Persian poetry has come to a dead end, proposes a twofold solution to this situation: Easy Verse/ Difficult Poetry. In order to have more complex poetry, the poets should be free from traditional extraregularities imposed on common speech.
