عنوان پایان‌نامه
کنایه های معرفت شناختی خیام به سلجوقیان به مثابه تفنن رومانتیک در چشم ویکتوریایی ادوارد فیتز جرالد
- رشته تحصیلی
- زبان وادبیات انگلیسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 42375;کتابخانه دانشکده زبانها و ادبیات خارجی شماره ثبت: 1310/2
- تاریخ دفاع
- ۳۱ شهریور ۱۳۸۸
- دانشجو
- رضا پرچی زاده
- استاد راهنما
- مریم سلطان شهدتاج بیاد
- چکیده
- چکیده خیام شاید مشهورترین ((شخصیت شاعرانه)) ایرانی در دنیا باشد؛ اما اینکه خیام که هست و اشعار منسوب به وی از کجا آمده در حقیقت نتیجه اجماع تاریخی متزلزلی است که بر پایه تفاسیر عمدتا موضع گیرانه هم منتقدان شرقی همچون مجتبی مینوی و هم غربی همچون ادوارد فیتزجرالد بنا گردیده است. واقعیت این است که شخصیتی که امروزه ما به نام خیام می شناسیم مرد هزارچهره ای است که در دل غبار تیره و تار اعصار گذران پیچیده و پوشیده شده. لذا آنچه در این پایان نامه مورد مطالعه قرار خواهد گرفت این نظریه می باشد که چگونه شخصیتی شاعرانه به نام خیام و اشعار منسوب به وی در حقیقت محصول اندیشه و عقاید مختلف و بعضا مخالف منتقدان و نظریه پردازان تاریخی و معاصر می باشد، و اینکه چگونه این عقاید متفاوت و متناقض در گذر زمان به نوعی یکدستی ظاهری می رسند که به معیارهای همه گیر برای قضاوت درباره شعر و سنجش آن به طور خاص و زندگی روزمره به طور عام تبدیل می شود.
- Abstract
- Xayyam is perhaps the most well-known of the Iranian 'poetic personas' around the world; but who he is and where the poetry attributed to him has come from is in effect a matter of precarious historical consensus based upon partial interpretations by both the Easterners such as Mojtaba Minavi and the Westerners such as Edward FitzGerald. In fact, the character we know today as Xayyam is a confidence man wrapped in the hazy mist of fleeting eons. Consequently, what this study undertakes to deliver is to demonstrate the hypothesis that how the character named Xayyam and the poetry attributed to him are in fact the collective product of a myriad of different or opposing ideas of the historical and contemporary critiques, and consequently how these diverse and incoherent ideas which gain superficially consistent solidarity in the passage of time turn into the universal norms for judging and assessing poetry in particular and life in general.
