عنوان پایان‌نامه
گاهنگاری محوطه دشت ورامین بر اساس داده های سفالی
- رشته تحصیلی
- باستان شناسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 36699;کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 58ئ
- تاریخ دفاع
- ۱۵ بهمن ۱۳۸۶
- دانشجو
- محمد فرجامی
- استاد راهنما
- حسن کریمیان
- چکیده
- دشت تهران با موقعیت مناسب زیست محیطی و با وجود تاثیرات فراوانی که از اقلیم البرز و خصوصا ارتفاعات توچال می گیرد در دوره های مختلف مورد سکونت قرار گرفته است. به دلیل این شرایط مناسب و هم به دلیل فشارهای جمعیتی در افزایش جمعیت شهر تهران، شهر و شهرک های اقماری آن در سال های اخیر، دانشگاه تهران با همکاری دانشگاه های لیستر و برادفورد از انگلستان و سازمان میراث فرهنگی در سال 1377 طرحی را عنوان مطالعه الگوی استقراری دشت تهران که از دوره پالئولیتیک(حدود8000 ق.م) تا دوران معاصر را مورد مطالعه قرار دهد پی ریزی کرد. به همین منظور از سال 1382 و به مدت چهار فصل بررسی های مختلفی در قسمت های جنوبی دشت تهران و خصوصا در منطقه جنوب شرقی پیشوا با شیوه پیمایشی و روش ترنسکت(Transect) به اجرا درآمد. هدف عمده ای که این بررسی ها تعقیب می نمود گاهنگاری، توزیع، تراکم و پراکندگی و همچنین وسعت استقرار های دشت تهران در دوره های مختلف در این منطقه بود که در طی فصول مختلف این کار به انجام رسید، که در این پایان نامه به شرح و توصیف داده های به دست آمده از دو فصل این بررسی ها(2004 و 2006؛ 1383 و 1385) پرداخته شده است. حال با توجه به بررسی های انجام شده و نتایج دو فصل بررسی می توان این گونه بیان کرد که الگوی استقراری در دشت تهران تابعی وابسته هم به متغیر های زیست محیطی و هم به عوامل درونی و انسانی بوده است. به عبارتی دیگر می توان گفت که در دوره هایی که وضعیت زمین، خاک و هوا و به طور کل اقلیم مناسب بوده و همچنین عوامل انسانی به مانند حملات ویرانگر در جریان نبوده استقرار در دشت از یک ثبات نسبی برخوردار بوده است. علاوه بر این کاهش یا افزایش محوطه ها را نیز می توان به دو عامل فوق نسبت داد، چون با افزایش بارندگی ها و شدت رسوب گذاری خصوصا در قسمت های میانی دشت که تراکم سایت ها خصوصا سایت پیش از تاریخ به دلیل نزدیکی به آب در آن بیشتر شده باعث پوشیده شدن و یا تخریب کامل این محوطه ها شده است. رشد شهرنشینی و شهرک های اقماری در اطراف تهران و شهرهای تابعه آن در دهه های اخیر نیز باعث از بین رفتن بسیاری از محوطه ها گشته، حال این تخریب چه به منظور ساختمان سازی و ایجاد کارگاه ها یا فضاهای مسکونی و چه به صورت شخم زمین های کشاورزی بوده، دست به دست هم داده و در تخریب و نابودی محوطه های واقع در این محدوده موثر شده اند.
- Abstract
- In spite of the many effects of the Alborz mountain climate, particularly that of Touchal, Tehran Plain, having the right environment, has been inhabited by humans during different periods. Because of the suitable conditions and also the increase of population in Tehran and the peripheral cities and towns, Tehran University, together with Lister and Bradford Universities, UK, and the Cultural Heritage Organization, launched a project called "A study of the Settlement Patterns in Tehran Plain Spanning Paleolithic (8000 B.C.) to Present Time" in 1377/1998. For this purpose, different studies have been undertaken in the southern parts of the plain, particularly in south-eastern areas of Pishva since 1382/2003 during all four seasons using surveys and Transect method. The main purpose of these studies was finding the dates, distribution, density and extent of the settlements in Tehran Plain during different periods. The present study reports and describes the obtained data in two seasons in 2004 and 2006. Considering the results of the studies done in the two seasons, one can claim that the settlement pattern in Tehran Plain is a function of both environmental factors and internal human factors. In other words, when the conditions of the earth and temperature, i.e., climate, have been right and there has been an absence of devastating aggressions, the settlement pattern in this plain has been relatively stable. Moreover, an increase or decrease in the number of buildings can be attributed to these two factors, as an increase in precipitation and sedimentation, especially in the inner parts of the plain- where there has been a high density of sites, specially prehistoric ones because of the close proximity of water- has caused the burial or total ruin of these buildings. Urbanization and the expansion of the peripheral towns around Tehran in recent decades have also helped the destruction of many structures, be it because of new constructions and setting up factories or housing complex or farming and plowing.
