عنوان پایاننامه
بررسی ساختاری هفت رمان تاریخی دهه چهل
- رشته تحصیلی
- زبان و ادبیات فارسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 4088;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 67174
- تاریخ دفاع
- ۱۳ خرداد ۱۳۹۳
- دانشجو
- نرگس اکبری مقدم
- استاد راهنما
- علیرضا حاجیان نژاد
- چکیده
- رمان تاریخی به عنوان یکی از گونه های رمان، ابتدا در اروپا و سپس در ایران بسیار مورد توجه و اقبال نویسندگان و خوانندگان قرار گرفت. از آنجا که ایرانیان برای نخستین بار به واسطه ترجم? رمان¬های تاریخی اروپا با این نوع ادبی جدید آشنا شدند، اولین رمان¬های تاریخی فارسی تحت تأثیر و تا حدی به تقلید از این آثار نوشته شدند. رمان تاریخی روایتی است داستانی که در آن نویسنده به مدد تخیل خویش و به یاری شخصیت¬های تاریخی و داستانی به بازسازی دوره¬ای از تاریخ می¬پردازد و گاه در مسیر تحلیل واقعیات و حقایق تاریخی گام برمی¬دارد. پس از افول رمان¬های تاریخی اولیه، رمان تاریخی نوین به وجود آمد که از لحاظ ساختار و هم از لحاظ مفهومی با نمونه¬های اولیه تفاوت دارد و در این نوع رمان نویسنده یک حادثه تاریخی را دست¬مایه خلق داستان خود قرار می¬دهد و بر بستر آن داستان خود را می¬نویسد و آن حادثه را نقد و تحلیل می کند. تفاوت رمان تاریخی با تاریخ¬نگاری در آن است که مورخ معمولاً دخل و تصرفی در تاریخ نمی¬کند و عواطف و نوع برخورد او با ماجرا در تاریخ¬نگاری دخلی ندارد و فقط به بیان تاریخ آن گونه که بوده است می¬پردازد. در حالی که در رمان تاریخی، نویسنده نقش اساسی دارد و با توجه به میزان وفاداری نویسنده به حوادث تاریخی و قدرت تخیل وی در نقل آنها رمان تاریخی شکل می گیرد. در پژوهش حاضر شاخصه¬های برجسته برخی از رمان¬های تاریخی دهه چهل مورد بررسی قرار گرفته است. نویسندگان داستان¬هایی نظیر «سووشون»- که از درخشان¬ترین آثار این دهه است- «توپ»، «قصه¬های کوچه دلبخواه» و «شادکامان دره قره¬سو» شرایط تاریخی و اجتماعی دوره مورد نظر خود را به خوبی بیان کرده و به نقد و تحلیل آن دوره پرداخته¬اند. در داستان¬های لایه¬های بیابانی و آوسنه بابا سبحان مسائل اجتماعی پررنگ¬تر نشان داده شده¬اند؛ در حالی که «مردی از جنگل»، شباهتی به رمان نداشته و بیشتر به یک وقایع¬نامه می¬ماند. همچنین از دیگر نتایج این پژوهش این است که رمان تاریخی دارای دو وجه رمانتیسی و رئالیستی است. کلمات کلیدی: رمان تاریخی، رمان ده ی چهل، شاخصه های رمان تاریخی، سووشون، قصه های کوچه دلبخواه، شادکامان دره قره سو
- Abstract
- Historical novel as a kind of genres first in Europe and then in Iran was considered by many authors and readers. Since Iranians for the first time had become familiar to Europeans historical novels by the translation of them, Persian historical novels were written beneath influence and some how imitation of those works. A historical novel is a story that an author reconstructs a period of the history with his/her imagination and historical characters. Some times they tell some historical truth and analyse the facts. After the initial historical novels had begun to wane the new style was born, which in comparison with the initial ones was different in structure and concept. In this new style the author chooses a historical incident and then starts to tell a story based on that and then he/she criticizes and analyses that incident. The difference between historical novel and historiography is that the historiographer usually does not interfere in the history and he/she just narrates the history as it was, while the author has the main influence in their novels. Moreover in considerate of the author,s faithfulness to the historical incident and the power of imagination, the historical novels are made. The dominant factors of some of the 40 s historical novels is deliberated In this research. The authors of stories such as “Soovashoon”- that is the best of the 40 s – and “Toop” “Ghesehaye koocheye delbekhah“and “Shadkaman dareye gharesoo “ had successfully told and analysed the historical and social circumstances. In some stories such as “Layehaye Biyabani” and “Osaneye baba sobhan“the social problems had been narrated. “Mardi az jangal” had no similarities to historical novels and it is similar to chronology. The last result of this research is that the historical novels have two traits: one in romanticism and the other in realism. Keyword: historical novels, the 40 s, Soovashoon, Shadkaman dareye gharesoo.