عنوان پایان‌نامه
تجلی موضوعات در افعال ناگذر زبان فارسی
- رشته تحصیلی
- زبانشناسی همگانی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 4239;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 71432
- تاریخ دفاع
- ۲۵ شهریور ۱۳۹۴
- دانشجو
- عباس نصری
- استاد راهنما
- غلامحسین کریمی دوستان
- چکیده
- پایان¬نامه حاضر به بررسی تجلی صوری موضوع¬های ظرف زمان و ظرف مکان در جملات ناگذر زبان فارسی می¬پردازد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی و تبیین علت وجود ناهمگونی در توانایی تجلی این موضوع¬ها به صورت گروه حرف تعریف با نشانه «را» بین جملات ناگذر ناکنایی و نامفعولی است. بررسی داده¬های زبانی نشان می¬دهد که در جملات ناگذر حاوی افعال ناکنایی ظرف زمان و ظرف مکان می¬توانند به دو صورت متمم حرف اضافه و گروه حرف تعریف با نشانه «را» تظاهر پیدا کنند، در مقابل در جملات ناگذر حاوی افعال نامفعولی، امکان تظاهر ظرف زمان و ظرف مکان به صورت گروه حرف تعریف با نشانه «را» وجود ندارد. در این پژوهش با بررسی ساختار جملات حاوی ظرف زمان و ظرف مکان در زبان فارسی و مقایسه آن با ساختارهای مشابه در زبان¬های دیگر، عامل این ناهمگونی را به وجود توانایی بالقوه بازبینی مشخصه حالت مفعولی توسط افعال ناکنایی و عدم وجود این توانایی در افعال نامفعولی نسبت داده شده است. همچنین نتایج حاصل از بررسی داده¬های زبان فارسی در این پژوهش و مقایسه آن با پژوهش¬های انجام شده در سایر زبان¬ها نشان می¬دهد که اولا تفاوت در شیوه تظاهر ظرف¬های زمان و ظرف¬های مکان، مشخصه¬انگیخته و غیراختیاری است: جملات ناگذری که در آن¬ها ظرف¬های زمان و ظرف¬های مکان به صورت گروه حرف تعریف با نشانه «را» تظاهر می¬کنند، دارای خوانش ]تمام[ هستند اما جملات ناگذری که ظرف¬های زمان و ظرف-های مکان در آن¬ها به صورت متمم حرف اضافه تظاهر کنند فاقد چنین خوانشی هستند. ثانیا نشانه «را» در زبان فارسی به صورت تظاهر آوایی یک فرآیند ساختاری و مستقل از ماهیت¬های معنایی/کلامی قابل تبیین است: نشانه «را» تظاهر هیچ کدام از مشخصات معنایی/کلامی گروه¬های حرف تعریف دارای این نشانه نیست، بلکه تظاهر فرآیندی است که وجود مشخصه¬های معنایی/کلامی مختلفی در شرایط نحوی مشخصی گروه حرف تعریف دارای نشانه «را» را می¬توانند ملزم به طی آن کنند.
- Abstract
- This thesis explores the licensing and the formal realization of locative and temporal adverbials in intransitive sentences of Persian. It aims to inspect and account for an unconformity in the realization of such adverbials as Determiner Phrases (hence DP) with themarker ‘ra’, between different categories of intransitive sentences. Analysis of linguistic data reveals the fact that in intransitive sentences containing unergative predicate, locative and temporal adverbials may appear alternatively either as the complement of a Proposition Phrase (hence PP) or as a DP marked with ‘ra’, while in intransitive sentences containing unaccusative predicate, such adverbials may only appear as PP-complement but not as DP. The current study, by exploring the structure of sentences containing locative and temporal adverbials and comparing such sentences in Persian with similar sentences in other languages, attempts to relate the alleged unconformity to the potential ability of unergative predicates to check Accusative Case and tothe absence of such ability in unaccusative predicates. The results of this study and comparison of this results to the relevant data in other languages (such as Azeri and Kala-Lagaw-Ya) also demonstrate two other facts: first, the alternation in the realization of locative and temporal adverbials in Persian is feature-motivated and non-optional: locative and temporal adverbials appearing as ‘ra’-marked DPs are interpreted as [exhaustive] while those appearing as PP complements donot bear such interpretation. Second, Persian 'ra' can only be understood as the phonetic realization of a purely structural process which is semantically/pragmatically identity-independent: 'ra' is not realization of any particular semantic or pragmatic feature but is realization of a certain structural process undergone by 'ra'-marked DPs which can be triggered by different morphosyntactic, semantic or pragmatic features.
