عنوان پایان‌نامه
بررسی ساختواژی ابداعات وازگانی در اشعار نیمایی
- رشته تحصیلی
- زبانشناسی همگانی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 6584327;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 49125
- تاریخ دفاع
- ۳۰ بهمن ۱۳۸۹
- دانشجو
- حکیمه فنودی
- استاد راهنما
- غلامرضا دین محمدی
- چکیده
- یکی از ابزارهای آفرینش شعر ابداع واژگانی است که در اصطلاح هنجارگریزی واژگانی نام دارد. این پایان‌نامه به بررسی ساختواژی واژه‌های نو و به عبارتی هنجارگریز در اشعار نیمایی می‌پردازد. بنابراین اشعار چهار شاعر نوپرداز یعنی نیما، فروغ، سهراب و اخوان مورد ارزیابی قرار گرفت تا روشن شود که آیا در آثار همهی این شعرای نوپرداز واژه‌های نو وجود دارد، و اینکه آیا این شعرا از فرایندهای واژه‌سازی یکسانی برای ساخت واژگان نو استفاده کرده‌اند و همچنین این واژگان غالباً طی چه فرایندهای واژه‌سازی ساخته شده‌اند. مرور مطالعات زبانشناختی ادبیات نشان داد که ساخت واژه‌های نو نه تنها در چهارچوب قواعد موجود زبان بلکه با گریز از محدودیتهای اعمال قاعده نیز صورت می‌گیرد. همچنین مطالعه‌ی تعاریف اولیه‌ی ساختواژه نیز نشان داد که زبانشناسان تعاریف مشترکی در حوزه‌ی ساختواژه ارائه داده‌اند و جملگی اشتقاق و ترکیب را دو روش عمده‌ی واژه‌سازی می‌دانند. بر این مبنا، پس از بررسی آثار شعرای مورد نظر و استخراج و تحلیل ساختواژی واژه‌های نو نتایج زیر حاصل شد: 1- در آثار همهی این شعرا کم و بیش واژه‌های نو وجود دارد که برخی طبق قواعد موجود و برخی برخلاف این قواعد ساخته شده‌اند. 2- این شعرا برای واژه‌سازی یکسان عمل نکرده‌اند. اخوان غالباً با کمک اشتقاق، ترکیب، اشتقاق و ترکیب، تکرار، اشتقاق صفر و پسین‌سازی واژه‌سازی کرده است. سهراب بیشتر از ترکیب، اشتقاق، اشتقاق صفر، اشتقاق و ترکیب استفاده کرده است. فروغ عمدتاً با کمک اشتقاق، ترکیب، اشتقاق و ترکیب واژه ساخته است. نیما هم از ترکیب، اشتقاق، اشتقاق و ترکیب، اشتقاق صفر برای ساخت این واژه‌ها استفاده کرده است. 3- در مجموع ترکیب و اشتقاق به ترتیب بیشترین سهم را در ساخت این واژگان نو دارند و اشتقاق و ترکیب، اشتقاق صفر، تکرار و پسین‌سازی در رده‌های بعدی قرار دارند و ترکیب به عنوان اقتصادی‌ترین روش واژه‌سازی همچنان در جایگاه اول واژه‌سازی است. واژگان کلیدی: واژه‌سازی، واژه‌ی نو، هنجارگریزی واژگانی، اشتقاق، ترکیب.
- Abstract
- One way of creating poetry is to innovate new words, which is technically called lexical deviation. The present research is about the word-formation processes by which the new words in Nimaie poems are built. The goal is to answer whether there are lexical innovations in the poems of the four Iranian poets, Nima, Akhavan, Sohrab and Forough; whether these poets have employed the same word-formation processes; and also, if these processes are of the quantitative superiority in forming new vocabulary. The linguistic studies in literature show that these words are innovated not only within the rules of the standard language, but also by deviation from the constraints imposed by the rules. In addition, morphological studies show that all the linguists refer to the compounding and derivation as the most frequent processes of word-formation, which is true of the poetic as well. I wish to indicate that: 1- There are new words in the poems of all these four poets. 2- These poets have not used the same processes to create these words. Akhavan has used derivation, compounding, conversion, and backformation; Sohrab compounding, derivation, and conversion; Forough just derivation and compounding; and Nima compounding, derivation, and conversion. 3- And finally, compounding and derivation are the most frequent processes building new words. Key words: word-formation processes, derivation, compounding, lexical innovation, lexical deviation.
