عنوان پایان‌نامه
بررسی علل جایگزینی کمیسیون حقوق بشر با شورای حقوق بشر
- رشته تحصیلی
- حقوق عمومی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP 2128;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 36912
- تاریخ دفاع
- ۰۸ اسفند ۱۳۸۶
- دانشجو
- محمدحسین عرفان منش
- استاد راهنما
- سیدباقر میرعباسی
- چکیده
- تأسیس شورای حقوق بشر مهمترین تحول در ساختار نظام حقوق بشری سازمان ملل متحد در چند ده? اخیر بوده است. چنین تحولی را باید قبل از هر چیز در بستر اصلاحات و تحولات سازمان ملل جستجو کرد. تحولاتی که محصول الزامات و ضرورت‌هایی است که به تدریج در طی چند دهه و به ویژه از آغاز ده? 1990 در نظام ملل متحد پدید آمده است. عواملی که سبب ایجاد تحرک اخیر در جامعه بین الملل و پیدایش جریان اصلاحی در این سازمان شدند، در رویکردی خاص تر موجب تغییر در رژیم حقوق بشری سازمان ملل شدند. ارتقای جایگاه حقوق بشر در عرصه های بین المللی، ایرادات ساختاری و عملکردی کمیسیون حقوق بشر و بوجود آمدن مفاهیم و عرف های جدیدی که اقتضای آنها تغییر و تحول در ساختار کهنه و بعضاً ناکارآمد کمیسیون حقوق بشر بود، از موجبات پیدایش این رویکرد جدید بودند. کمیسیون حقوق بشر به عنوان زیر مجموعه ای از شورای اقتصادی و اجتماعی نمی توانست آن گونه که شایست? شأن جدید حقوق بشر بود، بازتاب کنند? این سطح از توجه باشد. تعداد اعضای کمیسیون حقوق بشر محدود بود و این تعداد از کشورها نمی توانستند بیان گر و انعکاس کنند? تنوع فرهنگی و دیدگاه‌های مختلف کشورها در زمین? حقوق بشر باشند. نـحو? انتخاب اعضای 53 نـفر? کمیسیون حقوق بشر با زد و بـندها و بــده بستان های سیاسی بسیار وسیع و حتی آشکاری انجام شود. کشورهای خاصی نه برای تقویت مبانی حقوق بشر بلکه برای حفاظت از خود در برابر انتقادها، درصدد عضویت در کمیسیون بودند. از طرف دیگر کمیسیون فاقد سازوکاری بود که توسط آن شرایط خاصی را برای عضویت در آن در نظر گرفت تا حداقل بتوان این فضای سیاسی شده را تا حدودی تعدیل کرد. دور? زمانی فعالیت سالیان? کمیسیون حقوق بشر معمولاً شامل یک اجلاس سالیانه می شد که تنها شش هفته به طول می انجامید، به طوری که این مدت متناسب با میزان و حجم دستور کاری هر اجلاس نبود. این مدت کوتاه سبب شده بود تا کمیسیون در امر نظارت مؤثر بر وضعیت های حقوق بشری، موفقیت چشمگیری نداشته باشد. از زمانی که حقوق بشر به عنوان ابزاری در سیاست خارجی برخی از کشورها راه را پیدا کرد، به تنها متغییری تبدیل گشت که صلاحیت دولت را در مرزهای ملی محدود کرد و راه را برای مداخله دولت های دیگر در امور داخلی کشورها هموار کرد. کمیسیون حقوق بشر به عنوان مهمترین نهاد سازمان ملل که رسالت پیشبرد و حمایت از حقو
- Abstract
- Establishment of Human Rights Council has been the most important change in structure of human rights system of United Nations in the last decades. Such change and transformation should be sought in amendments and changes of United Nations, changes which are as result of requirements and necessities which have emerged gradually during the last decades and especially from the beginning of 1990s in United Nations system. The factors which have led to the latest movement in international community and emergence of amendment flow in this organization resulted in change in human rights regime of United Nations. Promotion of human rights position in the international fields, structural and functional criticisms of commission on human rights and formation of new concepts and common laws which require change in old and sometimes inefficient structure of commission on human rights led to emergence of this new approach. As subset of Economic and Social Council, commission on human rights could not reflect this level of attention as new dignity of human rights deserves. The number of members of commission on human rights was limited and these countries could not reflect cultural variety and different approaches of countries in the field of human rights. The way in which members of commission on human rights with 53 members are elected confronts with very extensive and even clear political collusions and give and take. Special countries were volunteers for membership in Commission not for reinforcement of human rights fundamentals but for their protection against critiques. On the other hand, Commission lacked a mechanism with which it included special conditions so that one can adjust this political space to some extent. Time period of annual activities of commission on human rights included an annual session which took only 6 weeks so that this period was proportionate with amount and volume of agenda of each session. This short term led to the fact that Commission was not
