عنوان پایان‌نامه
مسئولیت به حمایت در چارچوب امنیت جمعی
- رشته تحصیلی
- حقوق بین الملل
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP2886;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 50491
- تاریخ دفاع
- ۱۳ شهریور ۱۳۸۹
- دانشجو
- شیما عرب اسدی
- چکیده
- دکترین مسئولیت به حمایت در حقوق بین الملل در طی چندین سال اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این مفهوم که با ارائه تعریف جدیدی از حاکمیت، یعنی حاکمیت مسئولانه، به مقابله با نقض حقوق بنیادین انسان ها در قلمرو یک کشور و توسط دولت مربوطه می پردازد؛ راه حلی در پاسخ به ضعف و کاستی نظام بین المللی در رویارویی با نقض عمده حقوق بنیادین بشری و بازتابی از حساسیت جامعه بین المللی نسبت به فجایع دلخراش بشری است که در دهه نود میلادی در سومالی، رواندا، بوسنی و کوزوو به اوج خود رسیده است. به موجب این اصل، که در سال 2001 با گزارش هیئت کانادایی در خصوص مداخله و حاکمیت کشورها ساخته و پرداخته و در سال 2005 در خلال اجلاس سران ملل متحد رسماً پا به عرصه وجود نهاده است، کشورها در قبال وقوع ژنوسید، جرائم جنگی، پاکسازی قومی و جرائم علیه بشریت، در هر گوشه ای از جهان، مسئول حمایت از جان مردمان تحت ستم بوده و با کسب مجوز از سوی شورای امنیت، ابتدا به پیشگیری از علل ریشه ای و مستقیم بحران پرداخته و در صورت عدم کفایت این روش ها، با توسل به ابزارهای غیر نظامی و دیپلماتیک واکنش نشان خواهند داد. مداخله نظامی همواره به عنوان آخرین راه حل در نظر گرفته می شود. پس از بحران نیز جامعه بین المللی مسئول بازسازی ساختارهای در هم ریخته کشور بحران زده خواهد بود. مسئولیت به حمایت که اکنون یک دهه از حیات آن می گذرد، با ظرایف و ابعاد خود سهم مهمی در حفظ نظم و ثبات ملی و بین المللی در آینده خواهد داشت. نوشتار حاضر به بررسی پیشینه، مفهوم، ابعاد، نحوه اعمال، تعامل و تناقض های این دکترین در عمل پرداخته و جهت رفع موانع موجود، پیشنهادات و راهکارهایی را ارائه خواهد نمود.
- Abstract
- In the course of the past few years, international law has incorporated a new doctrine known as “the responsibility to protect”. Providing a new definition of sovereignty (i.e. sovereignty as responsibility), this concept, while dealing with violations of the fundamental human rights within the territory of a state by the respective government, is regarded as a solution to the weaknesses of international legal system in confrontation with major breaches of basic human rights; and also reflects the sensitivity of the international community to humanitarian disasters which reached its highest point in Somalia, Rwanda, Bosnia and Kosovo during the nineties. Under this norm, which was primarily established upon the 2001 report of the Canadian panel on Intervention and State Sovereignty and was officially accepted through the 2005 World Summit Outcome, states, all across the world, shall have collective responsibility to protect the lives of the oppressed people against genocide, war crimes, ethnic cleaning and crimes against humanity, and under the authority of the Security Council, they shall, in the first place, prevent serious harms and address the root and direct causes of them. Only if the preventive approaches prove inadequate, they shall react by seeking resort to non-military and diplomatic measures. Military intervention, therefore, is always considered as the last resort. After the crisis is over, the international community shall also be responsible to rebuild the disordered structures of the crisis-stricken country. Responsibility to protect, which is a decade old now, will play an important role in the maintenance of the national and international order and stability in the future. The present thesis examines the history, concept, aspects, application, interaction and conflicts of this doctrine in practice and provides some suggestions to overcome its obstacles.
