عنوان پایان‌نامه
امان الله خان و اندیشه های نوسازی افغانستان
- رشته تحصیلی
- تاریخ - تاریخ اسلام
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 3497;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 37048
- تاریخ دفاع
- ۱۰ مهر ۱۳۸۶
- دانشجو
- سمیه خجسته فرزاد
- استاد راهنما
- داریوش رحمانیان کوشککی
- چکیده
- امان الله خان فرزند امیر حبیب الله خان در سال 1297ش / 1919م با کنار زدن عموی خود به قدرت رسید و به سرعت در پی کسب استقلال افغانستان بر آمد، به ناچار جنگ سوم افغانستان و انگلیس در گرفت و به معاهده صلح راولپندی (1298ش / 1919م) منجر شد و استقلال افغانستان به رسمیت شناخته شد. بدین ترتیب امیر جدید با کسب استقلال افغانستان باب مراوده با دیگر کشورها را که مسدود شده بود، آغاز کرد. پس از آن به انجام اصلاحات وعده داده شده در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و نظامی پرداخت. این اصلاحات در دو مرحله پیش از سفر اروپایی و پس از آن شکل گرفت، که شورش 1302ش / 1924م عکس العملی در برابر اقدامات اصلاحی مرحله اول حکومت بود و شاه را مجبور کرد از پاره ای اصول اصلاحی خود عقب نشینی کند. در مرحله دوم تغییرات شتاب زده ای چون منع حجاب زنان و فرمان تغییر لباس مردان که پس از سفر اروپایی شاه مطرح شد مخالفتهایی را در سطح جامعه مطرح کرد، مضاف بر آن محدود کردن هرچه بیشتر امتیازات روحانیون نیز موقعیت شاه را بیش از پیش متزلزل کرد و مخالفتها در دو سوی کشور آغاز شد. هنگامی که شاه سرگرم خاموشی اغتشاش مشرق بود، شمال کابل صحنه درگیری شد و حبیب الله بچه سقا رهبر شورشیان شمال که از حمایت علما و متنفذین افغانستان نیز برخوردار بود به پیشروی خود ادامه داد و شاه مجبور شد از سمت خود استعفا دهد و رهسپار قندهار شود. بدین ترتیب بچه سقا به امارت رسید اما پس از استعفا ی شاه نیز کشور روی آرامش ندید و در پاره ای مناطق، مخالفتها با امیر جدید آغاز شد و شاه مستعفی از فرصت استفاده نمود و مجدداً اعلام سلطنت نمود اما در اقدام خود موفق نبود و به ناچار کشور را ترک و روانه هند و از آنجا رهسپار ایتالیا شد.
- Abstract
- Abstract Amanullah Khan, son of Amir Habibullah Khan, gained the power in 1919, sweeping his uncle, and took measure on independence of Afghanistan rapidly; therefore, the third war of Afghanistan and England was begun and led to the Rawalpindi peace treaty in 1919, recognizing the independence of Afghanistan. Consequently and gaining the independence of Afghanistan, he established relations with other countries, which had no relation with Afghanistan since then. Afterwards, he proceeded to the implementation of the reforms, which had promised to do, including political, social, cultural, economic and martial reforms. The mentioned reforms were formed in two stages before and after traveling to Europe and the revolt of 1924 was a reaction against the reforms of the first stage, which forced the Shah to withdraw from a part of his reforms. The precipitate changes of the second stage such as the restrain of women's veils and the change of men's dresses orders, which considered after traveling to Europe, brought objections in the Afghan society. Furthermore, the restriction of the clergy's privileges shook the position of the Shah and some protests were begun from the two sides of the country. When the Shah was suppressing the east oppositions, the north of Kabul was in civil war and Habibullah Khan, Bacheh Sagha, the leader of rebellions, who was supported by the clerics and powerful opponents in Afghanistan, continued his advance and the Shah was forced to resign and go to Kandahar. Thus, Bacheh Sagha came to the throne, but the country was not in peace after the Shah and in some regions the oppositions were formed. The resigned Shah took the opportunity to announce his kingdom again, but he was not successful in this regard and forced to leave the country to India, then to Italy.
