عنوان پایان‌نامه
هایدگر و عقل محض کانت
- رشته تحصیلی
- فلسفه
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 21063;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 41753
- تاریخ دفاع
- ۲۰ اسفند ۱۳۸۶
- دانشجو
- محمد عزیزی
- چکیده
- موضوع مورد نظر در این رساله تفسیر پدیدارشناختی هایدگر از خیال در فلسفه کانت می‌باشد. هایدگر در این دسته از آثار تفسیری خود بر روی فلسفه کانت، قوه خیال استعلایی را چیزی بیش از یکی از قوای ذهن که در شکل‌گیری شهود و یا مقولات فاهمه نقش باز می‌کند، می‌داند. برای کانت فعالیت خیال شامل صورتدهی یا تعیین زمان در شناخت ابژ‌ه‌ها می‌باشد؛ طوری که مفاهیم بتوانند بر اعیان زمانی اطلاق گردند. هایدگر این فعالیت صورتدهی خیال را امری وجودشناختی (انتولوژیک) می‌داند که مقدم بر شناخت قرار می‌گیرد. او این امر را اصطلاحاً گشودگی یا استعلای وجود بشر (دازاین) به عالم می‌داند. مواجهه اولیه با عالم یا با وجود مقدم بر ابژه‌سازی موجودات رخ می‌دهد. در نظر هایدگر این گشودگی نهایتاً شرایط وجودشناختی (انتولوژیک) حیث زمانی و میرایی بشر می‌باشد. از نظر هایدگر بواسطه افق زمان است که وجود منکشف می‌گردد. هایدگر از طریق تفسیر قوه خیال، می‌خواهد نظریه خود را درباره وجود بیان دارد. نظریه‌ای که حاکی از آن است که معنای وجود چیزی جز زمان نیست. هدف این رساله طرح چنین تفسیری از کانت و قوه خیال استعلایی و بررسی پدیدرشناختی وجود می‌باشد. طرح خیال استعلایی به عنوان امری وجودشناختی و به منزله فتوح زمانی دازاین به عالم، امری است که مسئله مورد پرسش در این رساله می‌باشد.
- Abstract
- This dissertation looks at Heidegger’s phenomenological interpretation of the notion of imagination in Kant’s epistemology .Heidegger in his early (1920’s) works on Kant broadens Kant’s meaning of imagination to mean something more than a cognitive or mental faculty engaged in formation of intuition or the synthesis of sensible intuitions and conceptual categories for the sake of cognition. For Kant imagination’s activity involves the formation or determination of time, so that concepts can be applied to temporal objects, thus enabling the cognition of an object. Heidegger broadens this time-forming activity of imagination to the ontological and pre-cognitive, namely the openness or “transcendence” of human existence(Dasein) to the word. One’s initial encounter with the word or with being occurs prior to the objectification of being. This openness of Heidegger is ultimately founded upon the ontological condition of human temporality or mortality. It is through the horizon of time that being, for Heidegger, unfolds. By interpreting Kantian imagination in this way, Heidegger wants to confirm his own theory concerning being, that the sense or meaning(Sinn) of Being is time. The purpose of this dissertation is to discern whether this reading of Kantian imagination makes sense even for a phenomenology of Being. The broadening of the imagination beyond the cognitive to the ontological and its identification with Dasein’s temporal opening to the world, are to be questioned.
