عنوان پایان‌نامه
فرقه احباش لبنان
- رشته تحصیلی
- تاریخ - تاریخ اسلام
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 2014;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 37927
- تاریخ دفاع
- ۱۹ اسفند ۱۳۸۶
- دانشجو
- جلال محمودی
- چکیده
- أحباش» نامی است که بر پیروان شیخ عبدالله هرری حبشی عبدری اطلاق می‌گردد. که البتّه بعد از تسلط بر «جمعیت المشاریع الخیریه» لبنان به این نام نیز معروف شدند. عبدالله حبشی در 1950م./1369 هـ.ق، به کمک تعدادی از شاگردانش این فرقه را بنیاد نهاد. شناخت فرقه أحباش به لحاظ حضور مؤثر ایشان در جامعه لبنان و حتّی سایر کشورهای اسلامی و غیر اسلامی، بسیار اهمیّت دارد. اگر چه أحباش صوفی مسلک می‌باشند، لیکن شیخ عبدالله با تربیت نسلی از شاگردان توانمند توانسته است در دنیای اسلام، و بویژه لبنان، وزنه‌ای تأثیر‌گذار در معادلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بشمار آید. اندیشه‌های تصوّفی شیخ عبدالله و فرقه‌اش، وی را به دشمن سرسخت جریان سلفی‌گری و خاصّه وهّابیوّن تبدیل کرده است. أحباش به لحاظ اعتقادی پیرو مذهب اشاعر ه متأخّر [که به جهمیه نزدیکند]؛ مرجئه، امامیه، و طرق صوفیه رفاعیه و نقشبندیه می باشند. نگارنده سعی کرده است با روش توصیفی – تحلیلی و بررسی منابع اصلی فرقه «أحباش»، و نیز نگاشته‌های مخالفان ایشان برای اوّلین بار در ایران و به زبان فارسی، نگاشته‌ای درباره فرقه أحباش در زمینه‌های فرهنگی، سیاسی، و اجتماعی؛ ارائه نماید. واژه‌های‌کلیدی: اشاعره، جریان‌سلفی‌گری، صوفی‌گری، ابن تیمیّه.
- Abstract
- Ahbash, this is the name that used to call for the companions of Sheikh Abdollah Harari as the domination of The Assoiation of Islamic Charitable Projects on Lebanon. Abdollah Habashi with some of his pupils established this sect in 1950. Knowing about Ahbash is very important because of its existence and appearance in society of Lebanon and other Islamic and non-Islamic countries. Although the Ahbashs are Sufi. But Sheikh Abdollah managed to interferr in politic. Social and cultural status with training of a generation of pupils in Islam world, especially Lebanon. Sufital ideas of Sheikh Abdollah and his sect, have been made him the permanent and dangearous of Salafi happening, Especially Vahhabioon. Ahbash have been followed the recent AL-Ashairah, near the Aj-jahmiyah, AL-Morjeaeh, AL-Imamiyah and Refeieh and Nakshbandieh (both of latters are Sufit) in believes. The author has tried to provide a good and useful text in Farsi (for the first time in this languge and Iran) and it should been mentioned that in this text has been used the original resources of Ahbash sect and the writings of their opponents. The method of this text is attributive-analystic.
