عنوان پایان‌نامه
بررسی بحران کویت و تاثیر آن بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران
- رشته تحصیلی
- مطالعات منطقه ای- مطالعات خاورمیانه وشمال آفریقا
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3287;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 57152;کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3287;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 57152
- تاریخ دفاع
- ۳۰ بهمن ۱۳۹۰
- دانشجو
- زیور ایرامی
- استاد راهنما
- سعیده لطفیان
- چکیده
- در ابتدای دهه 1990 میلادی، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران تحت تاثیر عوامل داخلی مانند پایان جنگ عراق علیه ایران، بازنگری قانون اساسی، تغییر تصمیم¬گیرندگان عالی؛ و عوامل منطقه¬ای و بین¬المللی مانند فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بحران کویت، قرار گرفت. «بحران کویت» با حمله عراق به کویت در دوم اوت 1990 آغاز شد؛ و با حمله متحدین به رهبری ایالات متحده امریکا در 28 فوریه 1991 به پایان رسید. هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی چگونگی تاثیر بحران کویت بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. نتیجه¬ی کلی این است که این بحران از یک سو باعث تغییر توزیع قدرت در منطقه خلیج فارس شد؛ و رتبه-بندی کشورهای قدرتمند منطقه بر مبنای قدرت ملی آنها را بر هم زد. در واقع، برتری نسبی موقتی عراق در منطقه خلیج فارس به نفع جمهوری اسلامی ایران و عربستان تغییر کرد. از سوی دیگر، این بحران بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی تاثیر داشت: نخست، سیاست خارجی ایران را به واکنش نسبت به این بحران واداشت، و رهبران ایرانی را متقاعد ساخت تا دیپلماسی فعال¬تری را در پیش بگیرند، و از وقوع جنگ جلوگیری کنند. آنان پس از آغاز عملیات نظامی نیز برای دستیابی به نتایج مثبت جهت توقف جنگ تلاش نمودند. دوم، بحران کویت باعث شد تا عراق در صدد حل و فصل اختلافات خود با ایران از طریق بازپذیرش معاهده 1975 الجزایر برآید. سوم، محکومیت اشغال کویت و همکاری نزدیک جمهوری اسلامی ایران با کشورهای حوزه جنوبی خلیج فارس باعث شد تا روند عادی¬سازی و تنش¬زدایی روابط ایران با اعراب آغاز شود. چهارم، سیاست واقع¬بینانه ایران در قبال بحران منجر به عادی¬سازی روابط ایران با کشورهای اروپایی شد. پنجم، در اثر تصمیم سازمان ملل متحد به معرفی عراق به عنوان آغازکننده جنگ علیه ایران پس از خاتمه بحران کویت، روند اعتمادسازی بین ایران و نهادهای بین¬المللی آغاز گردید.
- Abstract
- At the beginning of the 1990s, the foreign policy of the Islamic Republic of Iran was influenced by internal factors such as the termination of Iran-Iraq war, an amendment of Iran's constitution, changes in Iranian high-ranking decision makers as well as regional and international factors such as the disintegration of the Soviet Union and the onset of Kuwait crisis. The main objective of this study was to evaluate the impact of this crisis on the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. The event which is referred to as "Kuwait crisis" started with the Iraqi invasion of Kuwait in August 1990, and ended with the US-led invasion led of Iraq on 28 February1991. The general conclusion is that the crisis has changed the distribution of power in the Persian Gulf. On the one hand the regional rankings based on national power of the region's powerful countries have been transformed. In fact, we witnessed the end of the relative short-lived superiority of Iraq in favor of Iran and Saudi Arabia. On the other hand, this crisis has had an impact on Iran's foreign policy in several significant ways. First, the Iranian foreign policymakers had to respond to this crisis, and adopt a more active diplomacy in order to prevent war. Even in the aftermath of the crisis escalation into full-fledged military operations, the Iranian leaders tried to stop the spread of the war. Second, the crisis forced the Baghdad regime to resolve their differences with Iran by accepting the 1975 Alger Treaty which was abrogated by Saddam after the 1979 revolution. Third, the invasion of Kuwait led to the improvement of ties between Iran and the southern Persian Gulf states, and the process of normalization and tension-reduction in Iran-Arab relations started. Fourth, the realist policy of Iran toward the Kuwait crisis led to the improvement of Iran-EU relations. Fifth, the United Nations finally decided to introduce Iraq as the responsible party in the outbreak of Iran-Iraq war of 1980-1988, and subsequently acted as a confidence-building measure between Iran and international organizations.
