عنوان پایان‌نامه
مسئله بحرین در دوره پهلوی اول با تکیه بر اسناد
- رشته تحصیلی
- تاریخ-مطالعات خلیج فارس
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 59710;کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 2033<
- تاریخ دفاع
- ۰۷ مهر ۱۳۹۲
- دانشجو
- مینا صادقپورسعیدی
- استاد راهنما
- نورالدین نعمتی
- چکیده
- بررسی روابط دیپلماتیک ایران و انگلستان در مسئله بحرین در دوره پهلوی اول 1925-1941 م/1304-1320 ه ش هدف اصلی این پژوهش می¬باشد .آنچه به ویژه مورد تأکید است چگونگی توفیق انگلیسی¬ها برای حفظ منافعشان در بحرین و شناخت علل ناکامی دیپلماسی ایران در حل مسئله بحرین به شیوه¬ای توصیفی – تحلیلی می¬باشد. درتاریخ معاصر ایران، استعمار انگلیس همواره پس از درک اهمیت استراتژیک منطقه خلیج فارس به دنبال ایجاد جای پایی در این منطقه بود و در این راستا بحرین را به عنوان یکی از مهم¬ترین نقاط این منطقه هدف قرارداد و پیوسته کوشید تا با اجرای پروژه ایران¬زدایی از بحرین و تجزیه کرانه¬های جنوبی خلیج فارس از ایران پایگاه¬های مورد نظر خود را ایجاد کند . در این میان دوره 1925-1941 برای ایران و بریتانیا دورانی از تغییر و دگرگونی بود ؛چراکه در این دوران ایران که دستیابی به استقلال سیاسی و اقتصادی کشور را هدف اصلی خود قرار داده بود¬، موقعیتی را که بریتانیا با پایمال ساختن حقوق کشور در سواحل و جزایر ایران خاصه در بحرین کسب کرده بود زیر سؤال برد و از این حیث منافع استراتژیک بریتانیا را در معرض مخاطره قرار داد. در این دوره استعمارگرایی بریتانیا نیز تحولاتی را تجربه می¬کرد و دوره توسعه¬طلبی را پشت سر گذاشته و صرفاً خواستار مشروعیت قانونی بخشیدن به مستملکات و دستاوردهایش بود .از این منظر پرداختن به علل شکست مذاکرات بحرین که منبعث از همین طرز تفکر کهنه استعماری حاکم بر دولت بریتانیا بود نقطه تمرکز اصلی این پژوهش می¬باشد، عللی که باعث شد تا پرونده بحرین در سالهای بعد نیز کاملاً به نفع سیاست خارجی غرب بسته شود؛ معامله¬ای که با وجه¬المصالحه قراردادن بحرین، تنها به استرداد جزایر سه¬گانه به ایران انجامید. واژگان کلیدی : ایران ، بحرین ، پهلوی اوّل ، بریتانیا ، خلیج فارس
- Abstract
- The first objective of his paper is to discuss the diplomatic ties between Iran and England related to Bahrain issues during the First Pahlavi era (1925-1941 A.D. / 1304-1320 Hijri Shamsi). What is particularly emphasized on goes to, firstly, how the English success to protect their interests in Bahrain and, secondly, to recognize the reasons for the failure of Iranian diplomacy to resolve the Bahrain issue in a descriptive-analytical method. In the contemporary history of Iran, British colonization realized the strategic importance of the Persian Gulf region so they sought to get a foothold there and in this regard, selected Bahrain as one of the most important parts of this region and constantly made an effort to create their own desired bases by implementing the Deiranisation of Bahrain and separating the southern coast of Persian Gulf from Iran. During 1925 to 1941, it was the time of change and revolution for Iran and Great Britain because Iran, whose main plan was to gain social and economic independence in this period, brought the situation into question. In fact, the situation which Britain had acquired by violating the country rights in Iranian coasts and islands, especially in Bahrain and in this manner the British strategic interests were in jeopardy. In this era, British colonialism also experienced some changes and went through the development days and just wanted to give legitimacy to its colony and achievements. From this perspective, the crucial consideration point of the research is to deal with the reasons for the failure of Bahrain negotiations that originate from the same old colonial ideology on the Great Britain state. These reasons led to close the Bahrain case completely in favor of Western foreign policy even in later years. A deal that only caused to giving the triple islands to Iran by making Bahrain as a scapegoat for it. Keywords: Iran, Bahrain, First Pahlavi, Great Britain, Gulf Persian
