عنوان پایان‌نامه

ریشه یابی فراز و فرودهای سرآغاز عکاسی در ایران.



    دانشجو در تاریخ ۳۰ شهریور ۱۳۹۲ ، به راهنمایی ، پایان نامه با عنوان "ریشه یابی فراز و فرودهای سرآغاز عکاسی در ایران." را دفاع نموده است.


    رشته تحصیلی
    عکاسی
    مقطع تحصیلی
    کارشناسی ارشد
    محل دفاع
    کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 63940
    تاریخ دفاع
    ۳۰ شهریور ۱۳۹۲
    استاد راهنما
    محمد ستاری, مهران مهاجر

    عکاسی در سال 1839 میلادی در فرانسه اعلام رسمی شد اما بذر آن را قرن‌ها پیش کاشته بودند. در دوران رنسانس انسان غربی سودای این را داشت تا به تصویری عینی از جهان پیرامون دست یابد، او در این راه قواعد بعدنمایی را علمی کرد و اتاق‌تاریک را به کار بست. بذر عکاسی در طی این سال‌ها در بستر مدرنیته جوانه زد، رشد کرد و محصول آن در سده‌ای به بار نشست که تغییرات بنیادین در ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جوامع غربی به وجود آمده بود. عکاسی از دل همین تغییرات برآمد و از آن‌ها تاثیر پذیرفت. چند سالی از شور و غوغایی که عکاسی در جهان به پا کرده بود نگذشت که این پدیده‌ی دوران ساز وارد ایران شد. ایرانی که ساختارهای اجتماعی آن در بیشتر وجوه، تفاوتی بنیادی با کشورهایی داشت که عکاسی در آن بالیده بود. از آن زمان بیش از یک قرن‌و نیم می‌گذرد، تاریخ را ورق می‌زنیم تا ببینیم شرایط سرزمین ایران در آن دوران چه تاثیراتی بر روند گسترش عکاسی گذاشت. بدین منظور از بعدی دیگر به تاریخ سرآغاز عکاسی می‌نگریم. بعدی که بتوانیم نقش شرایط مختلف جغرافیایی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی یک جامعه را در معادلات عکاسی آن جامعه لحاظ کنیم. در نتیجه، تاریخ اجتماعی عکاسی را به کار می‌گیریم تا علل فراز و فرودهای عکاسی ایران بر ما روشن شود. خواهیم دید که از سویی سه دوره اصلاحات و نوسازی در سده‌ی نوزدهم ایران سبب شد عکاسی در این سرزمین گسترش یابد و حمایت وسیع حکومتی به سبب ویژگی‌های شخصیتی شاه و علاقه‌ی شخصی او به عکاسی اجازه داد تا اندکی پر و بال بگشاید. و نیز از سویی دیگر پراکندگی جغرافیایی و نبود و سایل حمل ونقل مدرن، ساختار روستایی و ایلی غالب، معارضات درون طبقاتی و از همه مهمتر نبود طبقه‌ی متوسط آگاه سبب شد تا عکاسی در ساختارهایی بسته گرفتار بماند. شیوه‌ی سنتی تولید، اقتصاد ضعیف و عدم سرمایه‌گذاری،عکاسی ایران را هرگز به یک صنعت تجاری مشابه در غرب تبدیل نکرد. فرانرفتن از فهم تکنیکال در مواجه با عکاسی به ایرانیان اجازه نداد در معادلات جهانی عکاسی نقش ایفا کنند و در آخر سنت تصویری موجود، راه را بر بیان هنری عکاسی تنگ کرد.
    Abstract
    Photography was officially announced in 1839 in France but the seed had been planted centuries ago. In the Renaissance, Western man aspired to produce an objective picture of the world around him. He came up with scientific rules to reproduce perspective and utilized the Camera Obscura. Throughout these years, photography budded on the platform of modernity, and bore fruit in a century that saw fundamental changes in social, economic and cultural structures of the western world. Photography emerged from the heart of these changes and was affected by them. Few years had passed from the feverish introduction of photography, when the revolutionary phenomenon entered Iran. A country that, in most aspects, had fundamental differences with the countries in which photography had thrived. More than one and a half century has passed from that time. We turn the pages of history to see what effect the state in which Iran was at that era, had on the expansion of photography in the country. To this end, we look at the history of early photography from a different perspective. A perspective in which we can take into account the role of different geographical, political, economic, cultural and social situations. At the end, we will apply the social history of photography to shed light on the ups and downs of photography in Iran. On one hand, we shall see that the three phases of reform and modernization in the nineteenth-century Iran made photography spread in this land, and the broad governmental support owing to Shah’s characteristic traits and his personal passion for photography let it grow even by a small amount. On the other hand, geographical dispersion, lack of modern transportation, prevalent rural and tribal structure, intra-class conflicts, and most important of all, the absence of an educated middle-class doomed photography to be stuck in closed structures. Traditional methods of production, a frail economy, and lack of investment never allowed Iran’s photography to f