عنوان پایان‌نامه
فرایند دریافت مخاطب در نمایش عروسکی
- رشته تحصیلی
- نمایش عروسکی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 73763;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 73763
- تاریخ دفاع
- ۲۶ شهریور ۱۳۹۲
- دانشجو
- سمیه میرزاحسینی
- استاد راهنما
- محمدباقر قهرمانی
- چکیده
- اساساً پیوند اجرای نمایش و تماشاگر چنان محکم و جدا ناشدنی است که نمی‌توان به نمایش بدون تماشاگر اندیشید و یا در مورد آن سخنی گفت، حال چه اجرایی به واسطه بازیگران زنده باشد یا اجرایی توسط اشیاء و عروسک‌های کنترل شده توسط انسان‌ها. تئاتر نمی‌تواند از خویش و برای خویش زندگی کند تنها هنگامی کامل است که در برابر تماشاگری اجرا شود. تماشاگر همواره برای فهم و دریافت اثر می‌بایست موفق به برقرار کردن ارتباط با آن شود تا اثر را حرکات یا الفاظی تهی و خالی از معنا نپندارد. این کار به مثابه خوانش اثر است. در این فرآیند، تماشاگر مراحلی را به صورت آگاهانه و یا ناآگاهانه در ذهن خویش انجام می‌دهد. برای بررسی این فرآیند تمرکز بر روی فعالیت‌های ذهنی تماشاگر ضروری می‌نماید. در این میان فلسفه پدیدارشناسی با مرکز توجه قرار دادن ذهن آدمی و نقش آن در دریافت پدیده‌ها حائز اهمیت است. پدیدارشناسی نیز همچون دیگر مکاتب فکری با عبور از دنیای فلسفی صرف شروع به ورود و گسترش در باقی مبادی انسانی کرد. ولفگانگ آیزر و هانس روبرت یائوس دو نظریه پردازی هستند که این مباحث را به حوزه ادبیات برده و به بررسی جایگاه مخاطب در مواجهه با اثر ادبی پرداختند. آن‌ها مخاطب را عاملی فعال در دریافت و کامل کردن معنای اثر معرفی کردند و مراحلی را در این مسیر معرفی می‌کنند. در این پژوهش با نگاه اجمالی به فلسفه پدیدارشناسی در باب پدیده‌ها و دنیای هنر علی‌الخصوص تئاتر و همچنین نظریات آیزر و یائوس و با بررسی عملیات تفسیری مخاطب در سیر معنا بخشی به متون ادبی، مسیری را برای فعالیت مخاطب در جریان دریافت نمایش عروسکی معرفی کنیم.
- Abstract
- The audience has always had a special role in the history of theater and the quality of interaction between the audience and the show determines its success or failure. One of the most basic foundations of theater is the audience who attends the show and shapes its destiny. All performances always had to face shortcomings in the presentation of pictures and concepts but it is the spectator who has to complete the show in his/her mind and make it possible to believe in them. The focus on the interaction between the show and the audience’s reception is inevitable. If the audience does not understand the show, even if this is a small part of it, this interaction will fail. Since the times of Plato and Aristotle until the last century, all attention of theorists and critics was always directed towards the artist. But starting from this century, these started to concentrate on the audience and pay a closer attention to him. Since then, theorists have begun to draw some cycles in which there was no longer a passive audience and incidentally activities of perceiving and understanding the work of art have completed the artist's work. One of the major expressions of this attention has been the phenomenological theory of Edmund Husserl. Phenomenology seeks to achieve the real essence of phenomena through themselves. This key sentence is the beginning of our research ahead. Husserl removes surface layers of phenomena as known in the “archaeological method” in order to reach deep levels of understanding in their inner expression and this is what theater aims to do. Going into the depths of what the audience will receive from a dramatic performance. The theater wants to bring its audience into the deepest layers of meaning. For this purpose, it uses any means possible. Actors, puppets, or even objects. The ultimate purpose of this research is the audience's perception of "Puppet Theater". However, this result will be reached through making a comparison with "theater actors". In that case, we will use Edmund Husserl’s method of reduction of phenomena and removal of prejudices and theory of reception aesthetics of Wolfgang Iser and Hans Robert Jauss. The findings of the research will lead to the result which will turn the puppet from a lifeless object to an actor and afterwards to a believable character. It has a direct impact on the perception of audience and makes the audience’s mind fill the gaps which are encountered during the show. These gaps are much wider than the gaps in the theater with actor and the audience has to act more. Because puppet as a theatrical phenomenon has to go a longer path than the actor until it is perceived by audience as a theatrical character. Keywords: Phenomenology, Perception, Puppetry, Theater, Audience
