عنوان پایان‌نامه
از جبر تا اختیار:بررسی مقایسه ای سرنوشت اودیپ در اثر سوفوکل و هانری بوشو
- رشته تحصیلی
- زبان وادبیات فرانسه
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده زبانها و ادبیات خارجی شماره ثبت: 1670/2;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 60290
- تاریخ دفاع
- ۰۳ آذر ۱۳۹۲
- دانشجو
- الهه شمسی بالنجانی
- استاد راهنما
- ناهید شاهوردیانی
- چکیده
- افسانه ی اودیپ و سرچشمه ی داستانش در هزاران سال قبل از میلاد مسیح ریشه دارند. اما کسی که این افسانه را جاودانه ساخته سوفوکل، نمایشنامه نویس یونانی است که با تبدیل این افسانه به یک تراژدی در قرن پنجم قبل از میلاد مسیح، آن را برای همیشه زنده نگه داشته است. از آن زمان به بعد و به دنبال موفقیت اثر سوفوکل، در طی قرون ، نویسندگان و هنرمندان مختلف، بطور مداوم این اثر را سرلوحه ی کار خود قرار داده و از آن الهام گرفته اند. نقطه ی مشترک بین تمامی این نویسندگان این است که همه ی آنها سعی در تطبیق دادن داستان تراژدی با مفاهیم و شرایط زمان خود داشته اند و اینکه هیچ کدام از آنها تلاشی برای ساختن شخصیتی جدید در این تراژدی بکار نبسته است. میدانیم که سوفوکل اودیپ را در دو نمایشنامه نشان میدهد؛ نمایشنامه ی اول، شاه اودیپ، که در آن شخصیت اصلی از عرش به فرش می افتد و نمایشنامه ی دوم، اودیپ در کلن، که در آن اودیپ به آرامش رسیده و در شهری که بنا به خواست خدایان دردهایش پایان خواهند یافت، دیگر بار بین مردم پذیرفته میشود. تنها نویسنده ای که از راهی که این شخصیت بین تبس و کلن طی میکند نوشته است، نویسنده ی معاصر بلژیکی، هانری بوشو است. وی در رمانش، اودیپ در راه، اودیپ و دخترش، آنتیگن، را در جاده های آتن راهی می کند و سعی در نشان دادن مشکلات و سدهای پیش روی شخصیت اول داستانش دارد که می خواهد به آرامش درونی خود که مدت هاست که فراموش شده و گمشده است دست یابد. تجربه ی راه و دیدارهای اودیپ با شخصیت های جدیدی که در طول سفر با آنها اشنا می شود، باعث می شوند که اودیپ به آرامش رسیده و به شخصیتی نیمه خدا تبدیل شود. تلاش هایی که او در جهت رسیدن به رستگاری انجام می دهد، باعث می شوند که اودیپ بیشتر مردی متعلق به دنیای امروز به نظر برسد تا مردی که در یونان باستان می زیسته است.
- Abstract
- Le mythe d'Œdipe et les sources de son histoire prennent racine dans des milliers d'années avant Jésus-Christ; mais celui qui a immortalisé cette légende en la transformant en une tragédie, c'est Sophocle, l'auteur grec, qui l'a écrit au 5e siècle avant J.C. Depuis lors et suivant le succès de la tragédie de Sophocle, durant des siècles, différents écrivains, sous différents genres, ne cessent de prendre cet ouvrage pour modèle et s'inspirer de lui. Ce qu'il y a de commun entre ces différentes versions de l'histoire d'Œdipe, c'est que ces écrivains ont tous essayé de l'interpréter selon les vogues et les situations de leurs temps et qu'aucun n'a inventé une continuité et une nouvelle fin pour le personnage principal de cette tragédie. Nous savons que Sophocle représente Œdipe dans deux tragédies; la première, Œdipe roi, où il montre sa chute de l'apogée de sa gloire au labyrinthe du destin. Et le deuxième, Œdipe à Colone, où il le montre en paix, réconcilié avec le monde, dans une cité où il devait trouver la fin de ses maux. Le seul écrivain qui ait imaginé ce qui a pu arriver à Œdipe durant le trajet entre Thèbes et Colone, c'est le romancier belge, Henry Bauchau. Dans son roman, Œdipe sur la route, il montre Œdipe sur les routes d'Athènes bravant les obstacles et les tabous afin de regagner sa paix intérieure, depuis longtemps perdue et oubliée. Sa fille Antigone l'accompagne dans cette épreuve et cette expérience de la route et les rencontres décisives qu'Œdipe fait durant son voyage. Elle est témoin de l'évolution de ce personnage: le roi déchu et maudit à Thèbes, connaît la misère de la route, pour devenir l'homme pacifié et le demi-dieu vénéré à Colone. Ses efforts pour arriver au salut font de lui l'image d'un homme contemporain plutôt qu'un homme appartenant à la Grèce antique.
