عنوان پایان‌نامه
بررسی احکام فقهی بازیگری
- رشته تحصیلی
- فقه شافعی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده الهیات و معارف اسلامی شماره ثبت: 2166ف;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 59714
- تاریخ دفاع
- ۲۰ آبان ۱۳۹۲
- استاد راهنما
- سید محمد علی ایازی
- دانشجو
- ادریس بیواره
- چکیده
- بازیگری به معنای ادای نقش افراد و تصویر وقایع در یک داستان نمایشی، سینمایی و یا تلویزیونی از مظاهر تمدن جدید است به همین جهت سخن از آن در کتب فقهی گذشتگان جایگاهی نداشته است. علماء معاصر در رابطه با حکم بازیگری به دو دسته تقسیم شدند، به طوری که گروهی از آنان بر مبنای کذب خواندن تصرفات بازیگر و تلقی نمودن هنر بازیگری در دایره تشبه به کفار، قائل به حرمت ذات بازیگری و به تبع آن نیز هرگونه فیلم متعهد و غیرمتعهد را حرام می دانند و در مقابل گروه دیگر نیز بر مبنای اصل اباحه، مصالح مرسله، قاعده: «للوسائل حکم المقاصد» و براساس کارکرد ایجابی تصاویر متحرک در یادگیری و انتقال مسائل، به مقاصد امر نگریسته و حکم به اباحه بازیگری با رعایت شروطی کردند. تعهد و اخلاق مداری شرط اساسی تمامی مسائل هنر دینی است، به طوری که اخلاق و مسیر رفتار هنرمند لازم و ملزوم دیگری و تصرفات او نیز همان مطلوب فقه است. اکنون سینما یا هنر هفتم به یکی از رایج ترین و مفیدترین سرگرمی ها در میان جوامع غیراسلامی و نیز جوامع اسلامی تبدیل شده است، چنانچه طبق ضابطه تشبه هرآنچه میان کفار و مسلمانان عمومیت یافته باشد از مصادیق تشبه به کفر نیست. بازیگری از نوع حکایت مباح است که هیچ نصی از شرع مبنی بر منع و حرمت آن وجود ندارد به همین جهت به خودی خود در دایره امور مباح جای می گیرد. حال با توجه به کارکرد ایجابی بازیگری از نوع متعهد و نیز از آنجایی که اصل در غیر عبادات بر عفو و توجه به مقاصد امور است می توان گفت: ذات بازیگری مباح و بلکه براساس موضوع و محتوای آن حکم به جواز و یا منع داده می شود و به طور کلی مسائل محل بحث بازیگری نیز از دو حالت ذیل خارج نیست: 1) اصل در رابطه با مسائل اعتقادی و ایمانی مرتبط با بازیگری، خواه در صورت جد و یا هزل بر منع و حظر است. 2) اصل در رابطه با بسیاری از مسائل فقهی آن بر این است که نیت بازیگر از آن جهت که تصرفات او صوری و تظاهر به امر است نقش اساسی دارد، اما در پاره¬ای از موارد نیز احکام بر اسبابی که شارع وضع کرده مترتب می-شود و نیت نقشی در تعیین احکام آن ندارد.
- Abstract
- Abstract acting means; fulfilling individual`s role and showing events in dramatic, cinematic or television stories in manifestations of a new civilization, so it had no place in old religious books. Contemporary scholars are divided into two groups in relation to acting verdict, as some of them consider any aligned or non aligned movie unlawful due to actors` false possessions and referring acting in imitation of the disbelievers. On the other hands, another group pays attention to The objectives considered some conditions to act according to some Islamic principles such as (Ebaheh, Masaleh Morsaleh, Ghaedeh; Lelvasael hokmel-maghased) and according to Positive function of animations in learning and transfer issues. Commitment and paying attention to moral is an essential condition for all issues, as actors` behavior and morality are parallel and his seizure is optimal in jurisprudence. Now cinema or seventh art has changed to one of the most popular and useful hobbies among non-Islamic societies and Muslim societies, as under the terms of the imitation, whatever is generalized among the infidels and Muslims isn’t an example of Imitation to the disbelievers. Acting is permissible verdict and no law banned acting so it is located among the permissible affairs, so according to Positive function of acting from aligned type and as the principle is based on paying attention to the purposes ,it can be said that: acting nature is permissible and permissibility is announced according to the issue and content. generally acting issues are located in these two fields: 1) The principle of acting on issues related to faith is conditional, 2)principles related to Many jurisprudential issues and the actor`s intent is so crucial, but in some cases the roles are related to principals that legislators have imposed and intent has no role there. Keywords: 1) acting 2) the seventh art 3) Simulation 4) imitation to infidels 5) Comedy verdict
