عنوان پایان‌نامه
بررسی ویژگی های زبانی در نمایشنامه های ژان لوک لاگارس
- رشته تحصیلی
- زبان وادبیات فرانسه
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده زبانها و ادبیات خارجی شماره ثبت: 1733/2;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 63132
- تاریخ دفاع
- ۳۱ شهریور ۱۳۹۲
- دانشجو
- آناهیتا کاسه گری
- استاد راهنما
- ناهید شاهوردیانی
- چکیده
- ژان لوک لاگارس، کارگردان تئاتر و نمایش نامه نویس، با نشان دادن قدرت واژگان و همچنین بیان ویژگی های زبانی، گفتار را در قلب نمایش نامه های خود جا می دهد. گفتار و زبانی نه چندان دور از زندگی روزمره ما. در واقع این نوع گفتار و بیان است که تمام فضای نمایش نامه هایش را در بر می گیرد که سرچشمه بروز مشکلات هستند. لاگارس در تئاتر خود سعی در نشان دادن قدرت و جاذبه منحصر به فرد واژگان از طریق بیان می کند. واژگان و بیانی که زمانی برای نمایش نامه نویسانی چون یونسکو، بکت و ادموو حکم ضعف را داشتند. تئاتر او در واقع باز نویسی این گفتار و بیان است و همچنین وارد کردن دوباره احساسات و عواطف در نمایش نامه ها، از طریق گفتاری منخرب کننده که هنرپیشه ها مدام با آن دست و پا می زنند. واژگان به هیچ عنوان آسان وبدون پیش زمینه قبلی انتخاب نمی شوند بلکه باید دقیقاً بیان کننده حقیقت محض باشند. سبک نوشتاری لاگارس نوشتاری است که جلو نمی رود بلکه نوشتاری است که کلمات را شخم و زیر و رو می کند. نوشتاری منحصر به فرد مملو از تکرار، پر از واژگانی که کلمه پیش از خود را ویرایش و درست می کند. هنر پیشه های نمایش نامه های لاگارس نیاز شدیدی در مشخص سازی ویرایش و پیدا کردن واژه درست را دارند. زبان لاگارس یک دم و بازدمی است که نوشته ها این امکان را پیدا می کنند که به صدا درآیند. طرز بیان، زیر و بم واژگان، سکوت ها، همه و همه نقش بسزایی در بیان و گفتن تئاتر او دارند. در پایان گفته هایمان ژان لوک لاگارس توانسته رابطه ای بین بیان و نوشتار ایجاد کند و بدین دلیل است که او امروزه به عنوان یکی از کلاسیک ترین نویسندگان نسل خود به شمار می آید که گفتار و واژگان به لطف او تمام ارزش و شکوه از دست رفته پیشین خود را دوباره به دست آورده اند. کلید واژه: ژان لوک لاگارس، تئاتر، گفتار، واژگان، قدرت، طرز بیان، نوشتار
- Abstract
- Auteur et metteur en scène, Jean-Luc Lagarce, fait de son théâtre grâce au pouvoir qu’il confère aux mots, un théâtre de la parole. Cette parole, qui est au cœur de notre vie humaine et fait partie de notre quotidien. C’est précisément cette parole qui constitue tout l’espace du théâtre lagarcien, et donc met en évidence et à jour les tensions et les conflits. Lagarce à travers son théâtre, montre l’influence et le pouvoir des mots, ce dont Ionesco, Beckett et Adamov voyaient de l’impuissance. Son entreprise théâtrale est en fait, une réécriture du théâtre et une réinsertion de l’émotion et des sentiments toujours grâce à une parole destructive à laquelle feront face les personnages de son théâtre. Sèche et effilée, l’écriture de lagarce tendus par ce qui semble être une recherche frénétique de la précision est une écriture qui n’avance pas mais qui creuse, en profondeur, en elle-même, qui dissèque la chair des mots. Une écriture singulière faite de boules, de répétitions, de repentirs, de corrections permanentes comme s’il avait toujours ce besoin de préciser, de trouver le mot juste, de modifier, d’éclaircir sans fin la déclaration finale. En outre, l’intérêt de son théâtre se concentre en grande partie sur les modes d’aspiration de la parole, sur la manière dont les choses sont dites. Intonation, hésitations, réticences, silences, soupirs jouent un rôle déterminant. L’essence de la théâtralité ne se trouve plus dans le dialogue mais dans la parole scénique, dans l’activité même du langage. L’entreprise de lagarce réside enfin dans la relation qu’il a su établir entre littérarité et oralité faisant de lui un des auteurs les plus classiques de sa génération et dont la parole et les mots retrouvent toutes leurs grandeurs et leurs valeurs. Mots clés: Jean-Luc Lagarce, théâtre, parole, mots, pouvoir, souffle, respiration, littérarité, oralité.
