عنوان پایان‌نامه
مردم شهر(طراحی منظرین بخشی از بافت محروم منطقه ۱۹ تهران با رویکرد مشارکتی)
- رشته تحصیلی
- معماری منظ‌ر
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 62398
- تاریخ دفاع
- ۲۳ بهمن ۱۳۹۲
- دانشجو
- علی جاودانی
- استاد راهنما
- سیدامیر منصوری
- چکیده
- کودکان به عنوان آسیب پذیرترین گروه سنی، در فضای شهری رشد میکنند و از این رو تغییرات فضای شهری می تواند مستقیما بر فرآیند رشد روانی ایشان اثر بگذارد. اما شهرهای امروزین، چندان مناسب کودکان و به ویژه کودکان محروم نبوده، رشد روانی و جسمی آنان را مختل میکنند. این امر موجب بروز برخوردهای تخریبی دوجانبه در رابطهی انسان و محیط شده و کیفیت زندگی انسانی را کاهش میدهد. ازین رو طراحی فضاهای شهری، متناسب با ادراک، آراء و نظرات کودکان، یعنی فضای دوستدار کودک، میتواند از اتلاف حجم عظیمی از سرمایههای انسانی جلوگیری کند. اینگونه طراحی، تنها با ابتناء بر نظرات و اداراک خود کودکان میسّر است و ازین رو مشارکت آنان در پروسه ی طراحی الزامی است. شهر تهران نیز با کوران تند ساخت و سازهایش، درحال بدل شدن به شهری غیرانسانی است و توجه به کودکان، در این میانه مهم به نظر میرسد.ازینرو در صفحات پیش رو، پس از بررسی آراء گوناگون پیرامون مشارکت کودکان در تولید فضای شهری و بررسی دو نمونه ی خارجی و داخلی از تولید فضای واقع در ناحیه ی 4 شهرداری ، » محلهی دولتخواه « دوستدار کودک، منطقهی مورد پژوهش، یعنی منطقهی 91 تهران، مورد شناخت قرار گرفته و روندها و گرایش موجود در آن استخراج شده است. با فهم روند چالش برانگیز اصلی و ترسیم دورنما، و با توجه به آراء و نظرات کودکان و تحلیل آثار نقاشی آنان، چشم انداز محله دوستدار کودک دولتخواه تدوین شده و سپس با توجه به چارچوب نظری پروژه، شرایط محیط و نظرات کودکان اهل محل، برنامهریزی فضاها تا سطح دستورالعمل طراحی انجام شده است و در انتها، یکی از صور ممکن این دستورالعمل، در قالب مدارک طراحی معماری ارائه شده است.
- Abstract
- Children as the most vulnerable group among citizens grow up in cities and because of that, any kind of change in urban space, will directly affect their physical and mental growth process. Nonetheless our cities are not appropriate for well-being of children. This inconsistency has evinced a range of destructive conflicts between humans specially children, and urban environment. Hence designing urban spaces in harmony with children’s ideas, opinions and cognition, or what we call child-friendly spaces, can prevent wastage of tremendous amount of humane and financial capital. This sort of space can be designed and implemented only through a participatory process. Tehran as a megalopolis is turning to an enormous mass of buildings and un-humane spaces which will cause the above-mentioned problems. Hence in this thesis, I reviewed different approaches about children’s participation in designing process and after the specification of my analytical framework, surveyed two cases in Iran and brazil. After these phases, the site of the project, which is dowlatkhah neighborhood in 91th region of Tehran, was observed and its’ different social, economic and cultural processes were extracted. After that the main challenge and the main challenging process is introduced. Based on children’s opinions and the results of analyzing their drawings, the vision manifesto of dowlatkhah child-friendly neighborhood is provided. the process of programming continues to the architectural details so that it made a complete program for this neighborhood. at last, one of the possible architectural designs of this program is represented by architectural documents
