عنوان پایان‌نامه
بازآفرینی مجموعه های ارزشمند شهری با رویکرد معاصر سازی
- رشته تحصیلی
- مرمت و احیای بناها و بافتهای تاریخی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 64239
- تاریخ دفاع
- ۱۹ بهمن ۱۳۹۲
- دانشجو
- طاهره کاظمی رحیم آبادی
- استاد راهنما
- پیروز حناچی
- چکیده
- در قرن هجدهم تعریف جدیدی از انسان مطرح میشود که این باز تعریف، موجب خلق فضاهای شهری نوین که تابعی از سبکهای مدرن و فرامدرن بودهاند، میگردد. در پی آن فضاهای شهری گذشته مورد بیتوجهی و یا کمتوجهی قرار گرفته و همین روند موجب ایجاد از هم گسیختگی در تداوم فرمی و شکلی فضاهای شهری تاریخی میشود. این تغییرات در اروپا تدریجیتر و طی سه قرن و در ایران با سرعت بیشتری اتفاق میافتد. میدان توپخانه تهران، از نمونههای بارز فضاهای شهری در ایران است که شاهد زندهای برای ثبت این تغییرات میباشد. بررسی همهجانبه این میدان نشان از ایجاد دو گسست مهم در آن دارد. نخست مربوط به بستر خاطرهای آن از نسل دیروز تا نسل امروز میباشد. این بستر خاطرهای که شاید بتوانیم آن را از دیدگاه هویت اجتماعی ببینیم، قابللمس و دیدن نیست؛ بلکه خلائی است که احساس میشود. اما این گسست قابل جبران است و مطالعات نشان میدهد که هنوز پتانسیلهای لازم جهت احیاء هویت اجتماعی میدان به عنوان یک فضای جمعی شهری وجود دارد. گسست دوم مربوط به حوزه کالبدی میدان است. گذر زمان و بیتوجهی دوران، موجب از هم پاشیدگی وحدت و یکپارچگی کالبدی میدان شده است. فضایی که در گذشته نه چندان دور خود، نظام کالبدی و سلسله مراتب ساختاریش، مثال زدنی بود، امروز دچار تفرق گشته و هرگوشه آن به دنبال راهی برای زنده ماندن خود میگردد. اینجاست که نیاز به یک دیدگاه جامع احساس میشود؛ تا با بازگرداندن وحدت ساختاری میدان و تطبیق آن بر بستر خاطرات، یک فضای جمعی در خور را باززندهسازی نماید. رویکرد معاصرسازی با هدف تطبیق فضاهای شهری گذشته با نیاز روز، همگام با حفظ مفاهیم و ارزشهای کهن، میتواند جایگزین مناسبی به عنوان یک دیدگاه جامع باشد.
- Abstract
- In the 81th century, It be introduced a new definition of human, that this Redefining, Made the creation of new urban spaces that they followed the modern and post-modern styles. Then the old urban spaces were neglected and ignored. This process caused the disintegration of the persistence of form and shape of the historical urban spaces. These changes have been happened in Europe gradually and have been happened in Iran quickly. Toopkhaneh plaza in Tehran is an example of urban spaces as living evidence to record these changes. Studies show that there are two major discontinuities in the plaza. The first break corresponds to memories of the past generation and the next generations. This field is not palpable and visible, but it feels like a vacuum. We can perhaps see it from the perspective of social identity, this discontinuity is compensable; Studies show that there are potentials in the plaza to rehabilitation of social identity as a communal space yet. The second discontinuity is related to the physical area of the field. Period of time and neglect, has led the unity of the physical disintegration of the Square. Hence there is need for a holistic perspective; to resuscitate a deserve community space by restoring the structural unity of Square and matching in the context of Memories. Contemporary approach with the aim of matching the old urban areas with the needs of todays along with the preservation of old concepts and values is a good alternative as a holistic perspective. Key word: Regeneration, resuscitation, Contemporary, conservation, Toopkhaneh plaza
