عنوان پایان‌نامه
بررسیرابطه کاربری زمین شهری ومیزان تاب آوری در برابر زلزله وارائه راهکارها در زمینه برنامه ریزی شهری
- رشته تحصیلی
- شهرسازی برنامه ریزی شهری و منطقه ای
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 55645
- تاریخ دفاع
- ۲۹ شهریور ۱۳۹۱
- دانشجو
- فاطمه شریف نیا
- استاد راهنما
- اسفندیار زبردست
- چکیده
- زلزله یکی از مهم‌ترین بلایای طبیعی است که شهرها و سکونت گاه‌های انسانی را تهدید می‌کند. با برنامه ریزی و مدیریت مناسب می‌توان تا حدود زیادی میزان تاب آوری شهرها را در برابر زلزله افزایش داد. رویکرد تاب آوری در برابر زلزله به عنوان رویکردی نوین بر کاهش آسیب پذیری و ایجاد زمینه‌های لازم برای بازیابی شهرها پس از زلزله مطرح گشته است. هدف اصلی این پژوهش مشخص کردن رابطه میان تاب آوری و کاربری زمین شهری است و منطقه 10 شهر تهران به عنوان نمونه موردی انتخاب شده است. روش جمع آوری داده ها و اطلاعات به صورت کتابخانه ای و میدانی است. پس از مطالعه و انتخاب معیارهای مناسب، برای تحلیل این معیارها از شیوه تحلیل سلسه مراتبی (AHP) استفاده شده است، سپس با توجه به هر یک از معیارها یک لایه اطلاعاتی تولید شده و با روی هم گذاری تمام لایه ها تاب آوری نهایی منطقه در برابر زلزله با توجه به معیارهای این تحقیق مشخص شده است. برای تحلیل سلسه مراتبی از نرم افزار expert choice و برای تولید لایه های اطلاعاتی از نرم افزار GIS استفاده شده است. نتایج بدست آمده از پژوهش نشان گر آن است که 57 درصد از مساحت منطقه 10 به علت بافت ریزدانه، عرض کم قسمتی از شبکه معابر، محصوریت بالای معابر، کمبود کاربری های امدادی، وجود کاربری های خطرزا در منطقه، کمبود فضای سبز و پراکنش نامناسب آنها، و کمبود کاربری‌های امدادی در برابر زلزله تاب آوری مناسبی ندارد؛ و در مجموع تنها حدود 8 درصد از مساحت منطقه 10 با توجه به معیارهای مورد نظر پژوهش تاب آوری مناسبی در برابر زلزله دارد. آزمون فرضیه‌ها نشانگر آن است که افزایش عرض معابر، کاهش محصوریت معابر، افزایش سرانه و پراکنش فضای سبز، افزایش فضای باز، افزایش کاربری های امدادی، کاهش کاربری های پرخطر و سازگاری کاربری های همجوار موجب افزایش تاب آوری خواهد شد، به همین دلیل برنامه ریزی شهری و در درون آن برنامه ریزی کاربری اراضی می تواند به عنوان ابزاری برای ارتقاء تاب آوری شهرها استفاده شود. واژگان کلیدی: کاربری اراضی، تاب آوری شهر، زلزله، منطقه 10 تهران
- Abstract
- Earthquake is one of the most dangerous hazards that threaten cities and human settlements. Good planning and management can significantly increase urban resilience to earthquake hazards. Resilience is relatively a new approach for decreasing vulnerability and creating necessary contexts for recovery after earthquake in cities. Examining the relationship between city land use and resilience is main purpose of this thesis, and region 10 of Tehran selected as case study. Gathering data and information is based on library and field work. After examine and choose reasonable factors, then used the Analytic Hierarchy Process (AHP). Then for every factor produced a data layer whit regards that factor, then overlaid all layers and final layer produced whit regards all factors. For Analytic Hierarchy Process used Expert Choice software, and for producing data layers used GIS software. The findings are suggestive of the fact that 57 percent of area of region 10 has not good resiliency to earthquake because of fine texture, narrow street network, high surrounding streets, low relief centers, low green space and poor dispersion, existing dangerous areas in this region. Totally about 8 percent of region 10 has a good resiliency to earthquake whit regards factors of this thesis. Testing hypothesis shows some changes can increase resiliency like increasing width of streets, decreasing surrounding of streets, increasing green area and improve dispersion, increasing relief centers, decreasing dangerous areas, increasing compatibility of neighboring areas. For this reasons, urban planning in general and urban land use planning in specific can use for promoting resiliency of cities. Keywords: land use, city resiliency, earthquake, region 10 Tehran
