عنوان پایان‌نامه
اجرای نمایش ایستاده ها سر سوراخ سوپخوری نوشته جلال تهرانی
- رشته تحصیلی
- کارگردانی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 55370
- تاریخ دفاع
- ۲۵ شهریور ۱۳۹۱
- دانشجو
- علی ثقفی
- استاد راهنما
- تاجبخش فنائیان
- چکیده
- چکیده دهه‌ی هفتاد مرحله‌ی گذار جامعه‌ی ایران به جهان مدرن است. تئاتر غربی که خود در ایران پدیده‌ای مدرن محسوب می‌شود حتی در عمر کوتاه خود در اکثر مقاطع از سوی مسئولین و مردم جدی گرفته نشده، جز مقاطعی کوتاه همچون دهه‌ی چهل. نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد را هم می‌توان مقطع زمانی دانست که تئاتر در ایران- چه از سوی جامعه و چهمسئولین- به نسبت کمی جدی گرفته می‌شود. تعداد نمایش‌های اجرا رفته و استقبال از آنها به نسبت قبل گواه این ادعاست. تئاتر نیمه‌ی دوم دهه‌ی هفتاد جسور، پرسشگر و معمولا دارای رویکرد مستقیم سیاسی- اجتماعی است. نمایش‌ها بیشتر از توده‌ی مردم و واقعیات موجود در جامعه حرف می‌زنند. بی واسطه‌تر به بیان مشکلات جامعه و انتقاد از آن می‌پردازند. بیش از آنکه راهکار ارائه دهند به دنبال بیان پرسش‌ها هستند. به نظر می‌رسد قبل از ممیزی دولتی تاب تحمل جامعه هم بالا رفته و تحمل شنیدن حرف‌هایی از این دست را دارد. هنرمندان تازه نفس زیادی از راه می‌رسند و در این فضا بیشتر از تاریکی‌های جامعه می‌گویند. جامعه‌ای که شاید برای این هنرمندان روشن‌تر از قبل است، چراکه فرصت بیان این حرفها را بعد از مدت‌ها به آنها داده است.
- Abstract
- Abstract: The 1990s is decade of transition of Iranian society to modern world. Western theater, as a modern phenomenon in Iran, has sometimes been considered seriously by authorities and people in its short lifetime, except some short periods such as the 1960s, second half of the 1990s as the periods of time when theater was deemed more relatively serious by society and authorities. Number of plays performed and their audience confirm this claim. In the second half of the 1990s, theater is brave, curious, usually in direct political- social approach. Plays much more talk about the people and current realities in the community. They describe and criticize the social problems without any intermediate. They are finding the questions, rather than offering the solution. It seems that the society tolerates more for listening to such words before governmental auditing. Many new artists move to this case and talk about the social darkness in this space: a society which may be lighter than past for such artists, because it has given to them the opportunity of describing such words for a longer period of time.
