عنوان پایان‌نامه
بررسی های بیوفیزیکی در مورد کوپلیمر های قطعه ای مورد استفاده در حاملین دارویی
- رشته تحصیلی
- بیوفیزیک
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک شماره ثبت: 11057ب;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 54054
- تاریخ دفاع
- ۲۹ شهریور ۱۳۹۱
- دانشجو
- رضا امانی
- استاد راهنما
- علی اکبر صبوری
- چکیده
- کوپلیمرهای قطعه‌ای ماکرومولکول‌هایی خطی هستند که از دو یا چند قطعه با مونومرهای متفاوت تشکیل شده‌اند. کوپلیمرهای دوگانه دوست می‌توانند در حلال‌های مناسب تجمع یافته و ساختارهای فرامولکولی، مانند میسل‌های کروی/ میله‌ای، میسل‌های شبیه دسته گل، میکروسفرها و ... را بوجود آورند. در چند دهه‌ی گذشته، اهمیت استفاده از ساختارهای خود تجمعی به عنوان حاملین دارویی بیش از پیش مشخص شده است. در این تحقیق، کوپلیمرهای سه قطعه‌ای حاصل از پلی لاکتیک اسید– پلی اتیلن گلیکول– پلی لاکتیک اسید با اندازه‌های مختلف مورد مطالعه قرار گرفتند. تشکیل نانوذرات حاصل از این کوپلیمرها بررسی شد. اثر معماری مولکولی کوپلیمرها بر غلظت بحرانی تجمع و توزیع اندازه‌ی ذرات با استفاده از تکنیک‌هایی مانند اسپکتروسکوپی فلورسانس، پراکنش دینامیکی نور و میکروسکوپ الکترونی مورد مطالعه قرار گرفت. رهایش انسولین گاوی از این نانوذرات در شرایط in vitro با استفاده از اسپکتروسکوپی جذبی فرابنش- مرئی بررسی و مشخص شد که رهایش 85 درصدی انسولین طی شش روز انجام می‌شود. مطالعه‌ی مقایسه‌ای برهم‌کنش این نانوذرات با انسولین‌های انسانی گاوی با استفاده از اسپکتروسکوپی‌های جذبی فرابنفش- مرئی، فلورسانس و دورنگ‌نمایی دورانی انجام گرفت. نتایج اسپکتروسکوپی جذبی تمایل اتصالی متفاوت دو نوع انسولین (?M 2/29Kd(Bovine) = , ?M 6/36 Kd(Human) = ) را نشان داد. داده‌های CD نشان می‌دهد که با افزایش غلظت کوپلیمر محتوای مارپیچ آلفا برای هردو پروتئین کاهش یافته در حالی که محتوای ساختارهای بتا افزایش می‌یابد. نتایج اسپکتروسکوپی فلورسانس کاهش نشر ذاتی دو نوع انسولین را در حضور غلظت‌های افزایشی کوپلیمر بیان می‌کند و خاموشی نشر ذاتی توسط آکریل آمید کاهش دسترس پذیری زیرواحدهای تیروزین را نشان می‌دهد.
- Abstract
- Abastract: Block copolymers are linear macromolecules that consist of two or more different blocks of different types of monomers. Amphiphilic block copolymers self-assemble in suitable solvents to form various supramolecular structures, like spherical / worm micelles, flower-like micelles, vesicles, microspheres, etc. Over the past decade, the effectiveness of such self-assembled structures as drug delivery vehicles has been demonstrated. In this research, different PLA–PEG–PLA (PLA is poly(L–lactic acid) and PEG is polyethylene glycol) triblock copolymers varying in block lengths are studied. Formation of nanoparticles organized from these copolymers is investigated. The effect of molecular architecture of copolymers on the Critical Association Concentration (C.A.C.) and size distribution of the particles is studied using fluorescence spectroscopy, dynamic light scattering and electron microscopy techniques. On the basis of obtained results, P4 (PLA37–PEG136–PLA37) was selected for further studies. In vitro release profile of Bovine insulin from P4 nanoparticles was analyzed by UV–Vis spectroscopy. It is revealed that nearly 85 percent of insulin releases from these nanoparticles in a period of six days. A comparative study on the interaction of this copolymer with human and bovine insulins was carried out using Circular Dichroism (CD), Fluorescence and UV-Vis spectroscopy. Binding affinities of P4 to bovine insulin (Kd(Bovine) = 29.2?10-6 M) is greater than human insulin (Kd(Human) = 36.6?10-6 M). CD results show that, by increasing copolymer concentration ?–helical content of proteins decreases while the amount of ?–structure increases. On the other hand, intrinsic fluorescence emission intensity of proteins was decreased by increasing copolymer concentration. Furthermore, acrylamide quenching experiments reveal the reducing of solvent accessibility to tyrosin residues.
