عنوان پایان‌نامه
پیاده راه حرم ( طراحی منظر خیابان شمالی حضرت عبد العظیم (ع) )
- رشته تحصیلی
- معماری منظر
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه پردیس هنرهای زیبا شماره ثبت: 8205;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 44783
- تاریخ دفاع
- ۳۰ شهریور ۱۳۸۸
- دانشجو
- علی عاشوری
- استاد راهنما
- سیدامیر منصوری
- چکیده
- حرکت پیاده، طبیعی‌ترین، قدیمی‌ترین و ضروری‌ترین شکل جابه‌جایی انسان در محیط محسوب می‌شود که نقش اساسی در ادراک محیط و ارتباط با آن دارد ولی به دلیل روند سلطه اتومبیل بر شهرها، حرکت پیاده به تدریج نقش طبیعی خود را از دست داده است. ظهور شهرسازی جدید در محدوده های تاریخی شهرهای ایران، شکل جدیدی از فضای شهری به نام خیابان را بوجود آورد که عدم تعریف و تشخص آن در ساختار شهر آن را به عنصر جداکننده بافت تاریخی و مدرن تبدیل کرد و مفاهیمی چون تسلسل فضایی- عملکردی و قلمرو از این محدوده ها رخت بربست و اولین مکان تجسم و تبلور خاطره تاریخی شهر قدیم از بار خود خالی شد و عدم تعریف این قلمرو مرزی به تضاد هر چه بیشتر بافت تاریخی و مدرن انجامید. از آنجا که این محدوده ها در شهر فضای گذار از دو ساخت متفاوت فضایی- اجتماعی اند لذا از یک سو نقش مفصل و مرتبه فضایی و از سوی دیگر مکانی برای درک مشترک شهر، کسب هویت اجتماعی و ثبت خاطره جمعی از شهر می باشند. در برخورد با این پدیده، در طول دو سه دهه گذشته نهضت پیاده گستری (pedestrianization) و توسعه فضاهای پیاده، بار دیگر در شهرسازی جهان مطرح شده است و یکی از سر فصل های اصلی آ ن ها در طرح های توسعه شهری شده است. ملازمات تحقق این پارادایم تعریف نقش هویتی این فضاها در مقیاس سازمان فضایی شهر و نقش غالب اجتماعی- فرهنگی و عملکردی آن ها در مقیاس استخوان بندی اصلی شهر بوده که مدیریت منظر این فضاها با اهداف زیباشناختی ، عملکردی و هویتی شرط لازم برای تحقق آن می باشد. علی الاصول تعریف صحیح ارزش این فضا ها در ذات خود و نیز نقش آن ها در سلسله مراتب فضایی شهر میزان خطا در انتخاب الگوی راهبردی مداخله را کم خواهد کرد. بدین شرح این تحقیق به دنبال بازخوانی نقش و منظر پیاده راه ها در خاستگاه اجتماعی- فرهنگی معاصر برای ایجاد پیوندی با معنا بین ارزش های قدیم و جدید شهر می باشد. این باز خوانی دو نقطه قابل توجه دارد. اول اینکه پیاده راه ها با پذیرش فعالیت‌های گوناگون بخش های یک جامعه وقوع زندگی اجتماعی و درک موقعیت انسانی را تداوم می بخشد و دوم اینکه سیما و منظر آن، شیوه مشترکی برای احراز هویت جمعی می باشد.
- Abstract
- Pedestrian movement is the oldest, most natural and most essential type of human relocation in space which plays a fundamental role in perceiving and relating to the environment ; but, due to the dominance of the automobiles in cities, it has gradually lost its natural role. Applying modern urban strategies to the historical zones of Iranian cities led to the formation of a new type of urban space, namely the street. But as a result of incoherent identification in urban strustures, the street became a separating elements between historical and modern contexts, leading to the elimination of concepts like spatial-functional continuity and territory from these districts, thus removing the image of historical memories from its primary stage of presentation. Since streets cross through two different spatial-social urban structures, they function as spatial separators on the one hand, and as spaces for the formation of common urban perception and social identification on the other. Respectively, pedestrianization and the development of pedestrian spaces has become one of the significant headlines of urban development plans worldwide, consequenting not only in the transformation of cityscapes, but of urban life quality and social and cultural human behavior as well. As a common trait in Iranian urbanism, pedestrian movement and pedestrian spaces or ‘passages’ are often neglected. Streets potentially convenient for pedestrian circulation in cities of different scales are ruined through comprehensive plans. This is while a carefully conducted comprehensive plan could revitalize these streets in the scale of urban spatial organization, and redefine their role in the scale of districts’ primary framework. Meanwhile, managing the landscape of streets can meaningfully bond old and new values in urban spaces.
