عنوان پایان‌نامه
برجام و رابطه آن با فصل هفتم مشور سازمان ملل متحد
- رشته تحصیلی
- حقوق بین الملل
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4226;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 77710;کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4226;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 77710
- تاریخ دفاع
- ۳۰ آذر ۱۳۹۵
- دانشجو
- سارا فاموری
- استاد راهنما
- حمید الهوئی نظری
- چکیده
- فصل هفتم منشور ملل متحد از اختیارات انحصاری شورای امنیت در راستای حفظ صلح و امنیت بین المللی است. شورای امنیت در صورت تهدید یا نقض صلح و امنیت بین المللی، بر اساس اختیار و صلاحدیدی که منشور به موجب مواد 24 و 39 منشور برای آن قائل شده است، می-تواند بر اساس فصل هفتم آن اقدامات موقتی، تحریمی و در بعضی موارد نظامی اتخاذ کند. بیشترین اقدامی که شورای امنیت در قالب فصل هفتم اعمال می کند، ماده ی 41 است. یکی از مهمترین وضعیت هایی که شورای امنیت دست به وضع مجموعه تحریم های سخت گیرانه و منسجم زده است، برنامه ی هسته ای ایران می باشد. شورای امنیت در کنار اعمال این تحریم ها، به حل بحران هسته ای ایران از طریق راه حل های دیپلماتیک و مذاکره شده تاکید می ورزید. سرانجام پرونده ی هسته ای ایران بعد از سال ها فراز و نشیب در 23 تیر سال 1394 برابر با 14 ژوئیه 2015 به راه حلی جامع و بلند مدت موسوم به برجام منتهی شد. برنامه ی جامع اقدام مشترک –برجام- با هدف ایجاد شفافیت و حصول اطمینان از صلح آمیز بودن فعالیت های هسته ای ایران در مقابل رفع تحریم های شورای امنیت و سایر تحریم های یک یا چند جانبه ی هسته ای که از سوی برخی کشورها و سازمان های منطقه ای وضع شده بود، بین کشور های گروه 5+1 و ایران منعقد شد. این سند بین المللی شش روز پس از انعقاد مورد تائید قطع نامه ی 2231 شورای امنیت قرار گرفت و ضمیمه ی اول آن گردید. این دو سند، ماهیت و حدود اثر گذاری آن ها در عرصه ی بین المللی محل مناقشات بسیاری واقع شده است. بررسی جداگانه و منفک هر یک از این دو سند عملا ممکن نبوده و نمی توان یکی را بدون دیگری مورد توجه قرار داد. از این رو پژوهش حاضر بر آن است تا به شیوه ی توصیفی_تحلیلی به بررسی ماهیت برجام، قطع-نامه ی 2231، رابطه ی این دو سند با یکدیگر و جایگاه آن ها در سلسه مراتب حقوق منشور بپردازد.
- Abstract
- Chapter VII of the United Nations Charter is the exclusive power of the United Nations Security Council to maintain or restore international peace and security. According to discretion endowed with it by the articles 24 and 39 of the Charter, Security Council can take measures such as provisional measures, non-military and even military ones in the event of the threat or breach of the international peace and security. The measure which is widely used by the Security Council is the application of article 41. One of the most important situations in which Security Council has acted according to Article 41 and taken serious and strict set of sanctions, is the Iran Nuclear Programme. A long side with series of sanctions, Security Council reaffirmed and emphasized the importance of political and diplomatic efforts to find a negotiated solution to the Iran Nuclear Programme. Iran Nuclear Programme after years ups and downs, in 15 July 2015 result in comprehensive and long-term solution called Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA). JCPOA was concluded between Iran and P5+1 in order to promoting transparency and building trust in the peaceful nature of Iran nuclear activities in one hand and terminating all Security council nuclear-related sanctions and unilateral or multilateral ones imposed by the countries and regional organizations on the other hand. 6 day later, in 20 July 2015, this controversial agreement endorsed by Security Council resolution 2231 and annexed to it. So that, this make it impossible or at least so complicated to analyzing these two documents separately and consider one without noting the other. Therefore this study is sought to analyze and scrutinize the nature of JCPOA, 2231 resolution and their relations and then find the status of these two documents in the United Nations hierarchy and law of the Charter.
