عنوان پایان‌نامه
تحلیل میزان توجیه پذیری موانع قانونی قراردادهای مشارکت در تولید در صنعت نفت ایران
- رشته تحصیلی
- حقوق نفت و گاز
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4419;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 814789;کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4419;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 814789
- تاریخ دفاع
- ۱۳ مهر ۱۳۹۵
- دانشجو
- بهنام حیدری
- استاد راهنما
- رضا طجرلو
- چکیده
- سرمایه گذاری در بخش بالادستی صنعت نفت و گاز همواره در کشور ما با حساسیت های بسیار زیادی همراه بوده است. از زمان حفر اولین چاه نفت تا کنون، ایران انواع قراردادهای نفت و گاز را تجربه کرده است. از نسل اول قراردادهای نفتی که با عنوان قراردادهای امتیازی شناخته می شوند تا در ادامه قراردادهای مشارکتی و در نهایت قراردادهای خدماتی. اما در طول بیش از یک قرن که از کشف نفت در ایران می گذرد انعقاد قراردادهای نفتی و یا به عبارتی، نوع و ماهیت قراردادهای نفتی محل انتقاد بوده است. قراردادهای امتیازی که می توان به نوعی آن را قراردادهای استعماری و کاملا به سود شرکت خارجی دانست در سالهای آغازین کشف نفت حاکم بر صنعت نفت کشور بودند اما در ادامه قراردادهای مشارکت جانشین آنها شدند و آنها هم نتوانستند از استقبال شایان توجهی برخوردار شوند تا در نهایت قراردادهای خدماتی جای آن را بگیرد و تا حال حاضر نیز نوع حاکم بر صنعت نفت و گاز کشور باشد. در حال حاضر، قوانین و مقرراتی در کشور وجود دارند که مانع از انعقاد قراردادهای نفتی در قالب های متنوع هستند. لازمه ی تدوین چنین مقرراتی پیش بینی جایگزینی بهتر و به مراتب مناسبتر از قراردادی است که ممنوع اعلام شده است اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی همواره ورود سرمایه گذار خارجی با موانع بسیار زیادی همراه بوده است و این در حالیست که میادین نفت و گاز ایران نیازمند سرمایه گذاری می باشد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، قانون نفت 1366 دو شاکله اصلی ممنوعیت انعقاد قراردادهای مشارکت در تولید هستند. در این خصوص ذکر این نکته حائز اهمیت است که قراردادهای بیع متقابل هیچگاه نتوانسته اند آنگونه که شایسته است تأمین کننده منافع ایران باشند و از طرفی هم با وجود موانع قانونی، هیچ جایگزین دیگری برای این نوع از قرارداد پیش بینی نشده است. عدم وجود تکنولوژی و دانش فنی لازم، وجود تحریم ها، عدم اشتیاق سرمایه گذاران خارجی برای سرمایه گذاری در میادین ایران و مهمتر از همه وجود موانع قانونی، توسعه میادین نفت و گاز کشور را با مشکلات عدیده ای همراه کرده است. با این اوصاف بنظر می رسد وجود موانع قانونی نمی تواند توجیه پذیر باشد.
- Abstract
- Investment in the upstream section of oil and gas have been always facing to plenty of risks. Since the first excavation of oil field till now, Iran has been contracted the types of contracts. From the first types of them that called concession till other types of them that called production sharing contract and eventually last of them that called service contract. But during more than a century of oil discovery in Iran, contracts or otherwise type and nature of oil and gas contracts have been facing to criticisms. Concession contracts were based on foreign investor's interests and had no interest in the host countries were the first types of contracts in Iran. But in the following, production sharing contracts (PSC) replaced to former contracts. But because of unfair terms in the contexts of this contract, it could not be able to be a strength types of contracts. Eventually, service contracts replaced to all of them and it is the current type of contract in the oil section of Iran. In this regard, there are some rules and regulations that acted as obstacles against oil and gas contracts. But it is necessary to make a proper decision about alternative solutions. But after the Islamic revolution of Iran, the obstacles of these types of contracts have been intensified that could not be justified besides the urgent need of oil and gas fields to investment.
