عنوان پایان‌نامه
طراحی باغ آب
- رشته تحصیلی
- معماری منظر
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 68051
- تاریخ دفاع
- ۱۲ اسفند ۱۳۹۳
- دانشجو
- مهتا شاملوعلی آبادی
- استاد راهنما
- حشمت اله متدین
- چکیده
- راه درازی از زمان های قدیم که انسان در دامن طبیعت و در پیوستگی با آن به سر می برد و نسبت به اهمیت معنوی آن به شدت احساس نیاز می کرد تا زندگی امروز ما پیموده شده است. شهرنشینان در طول زندگی فردی و گروهی خود برای بیان اندیشه ها و سنتهای خود به شکلی خاص تر از نمادهایی استفاده کردند که برای حفاظت و پایداری آنها مضمونی اساطیری به آنها می دادند و بدین ترتیب ارزش های برخاسته از سنت های زیستی خود را به دیگران و نسل های آینده می نمایاندند. اعتقادات و باورهای دینی از دیرباز تاثیر خود را بر شکل گیری شهرها گذاشته اند. تفکرات و جهان بینی ها در سیمای کالبدی شهرها حضور یافته و همواره ارتباطی تنگاتنگ میان ذهنیت ساکنین و سیمای کالبدی شهر وجود داشته است. متاسفانه در دوران معاصر این حالت معنوی و روحانی طبیعت، اندک اندک، به دست فراموشی سپرده شده است و به همان اندازه که فصل جدید رشد شهری و تخریب طبیعت، حتی فراتر از مرزهای شهرهای دائما رو به گسترش، باقیمانده ی نظام طبیعی بر روی زمین را نابود می کند، به همان اندازه پیام معنوی طبیعت برای بقای انسان حیاتی تر می گردد. در هنگامه ای که همه چیز در حال تقدس زدایی ست، حفظ و نگه داری اندک بقایای به جای مانده از این تقدسات که از گذشته تا به حال با مردمان این سرزمین مانوس بوده از جهت گیریهای مهم این رساله است. طراحی باغ(پارک) با منظر غالب آبی، با رویکردی تاریخی و عملکرد تفرج گاهی و منظر گاهی، به گونه ای که محور اصلی طراحی آن ، طراحی مناظر آبی است، با تکیه بر تاریخ و خاطره ی تاریخی که در ایران از ابتدا تا کنون در رابطه با آب وجود داشته است.از میان عناصر منظرین مورد استفاده در این طراحی، آب به صورتی آشنا و با تکیه بر گذشته ی تاریخی خود در ایران، اما با گذر از فیلتری مدرن به منصه ظهور می رسد. کلید واژه: آب – منظر آبی – سنت – معاصر - فرهنگ
- Abstract
- In view of the definitions presented in modern times, in addition to the refinement of the environment, parks,as public areas, are required to be designed and constructed in a way to look appealing to people as an option for spending their spare time, enabling them to experience serenity, excitement and joy and relax for a while in their daily lives in polluted and stressful atmosphere of industrial cities. Therefore, to cater to these needs and to provide citizens with a normal, peaceful and sound environment, the city uses the tools of landscape architecture among which water, as the element used since a long time by Iranian architects to activate the five senses and establish a deep connection with the environment, is the best. Water systems in Iranian gardens, with respect to the theoretical foundations of architecture in all eras, have always been an outstanding feature stemming from the prevailing ideas of the respective era and in congruence with the history and culture of the country. This article aims to investigate the procedure through which using water in modern Iranian parks became popular and common to respond to people’s new needs arising from the country’s present condition. Hypothesizing that after the introduction of a rushed change in Iranian culture in Qajar Dynasty (1785 to 1925) as a result of increased interactions with the West and entrance of deficient modernistic beliefs, residences of Iranian big cities found new needs that could not be met through traditional structures. Thus, by changing and distorting what had been formed during several years based on a specific form of culture and lifestyle, Iranian architects responded to the new needs in a different way which neither conformed with the people’s indigenous traditions nor with the authentic principles of modernism. In this article, by studying a number of the water system samples in some of Tehran’s urban spaces, we will answer the main question of the present article pertaining to
