عنوان پایان‌نامه
اجرا در دستگاه سه گاه و بررسی تطبیقی دو شیوه ی سنتور نوازی حبیب سماعی و فرامرز پایور
- رشته تحصیلی
- نوازندگی موسیقی ایرانی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 65122
- تاریخ دفاع
- ۳۱ شهریور ۱۳۹۳
- دانشجو
- حسین قاسم پورشیراز
- استاد راهنما
- داریوش طلائی
- چکیده
- چکیده در پایان نامه پیش رو شیوه سنتور نوازی حبیب سماعی و فرامرز پایور به عنوان دو نوازنده که تأثیرات زیادی هم بر مخاطبان خود و هم برسایر نوازندگان، چه در عصر خود و چه در ادوار بعد از خود داشته اند، مورد بررسی قرار گرفته است. شیوه پژوهش این پایان نامه بررسی عکس ها، نمونه های صوتی و تصویری، و مشاهده شیوه نوازندگی شاگردان آنها بوده است. در فصل اول شجره نامه آموزشی این دو نوازنده مورد بررسی قرار گرفته است حبیب سماعی نزد پدر خود سماع حضور آموزش دیده که او نیز از شاگردان صادق خان سرورالملک از نوازندگان دربار ناصری بوده و شیوه او (حبیب سماعی) در امتداد شیوه دوره تاریخی قاجار است و از نظر گردش نغمات، اکول نوازندگی، سونوریته ساز و همچنین ساختار مطالبی که روی ساز اجرا می شوند تغییر اساسی نکرده است. اما فرامرز پایور شاگرد ابوالحسن صبا بوده، صبا نیز سنتور را نزد علی اکبر شاهی فراگرفته اما بعد ها تحت تاثیر حبیب سماعی قرار می گیرد. در فصل دوم به مواردی از جمله شیوه گرفتن مضراب و مضراب زدن، مشخصات مضراب، شیوه نشستن پرداخته شده است. زاویه قرارگیری ساز در مقابل نوازنده نحوه قرارگیری ساعد و بازو و زاویه آنها نسبت به هم، نحوه حرکت مچ،بررسی شده اند در فصل سوم به تفاوت در سونوریته سنتور در دو شیوه که بیشتر از طریق اضافه کردن نمد به سر مضراب ها صورت می گیرد پرداخته شده در فصل چهارم نیز به مواردی از جمله تکنیک نوازندگی نحوه اجرای تحریرها، گردش نغمات، نحوه اجرای نغمات، اشاره ها و تزئینات،نحوه استفاده از سیم های زرد ،تکنیک جفت مضراب و نت های واخوان پرداخته شده است.در فصل پنجم سیستم کوک و فواصل بررسی می شود و در خلال آن تغییراتی را که پایور در نحوه کوک کردن سنتور در شیوه خود اعمال کرده گفته خواهد شد. در فصل آخر نیز به نحوه آموزش موسیقی در هر دو شیوه پرداخته خواهد شد و تفاوت ها و شباهت های آنها را مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
- Abstract
- In this paper, Habib Somâ’i and Farâmarz Pâyvar playing styles, as the two musicians who have had a great impact on their audiences and other musicians in their time and then, have been studied. The research practiced by analyzing pictures, audio and video documents, and observing performance styles of their pupils. In chapter one, the didactic genealogy of both musicians has been studied. Habib Somâ’i has been trained by Somâ Hozour, his father who was a pupil of “Sâdeq Khân Sorour-ol-Molk”, one of Nâsereddin Shah’s court musicians. Hence his style is parallel with Qâjâr historical period, melodic progression, performance method, sonoring of the instrument and instrument structure has not undergone radical changes. But Farâmarz Pâyvar was a pupil of Abolhasan Sabâ who has mastered the instrument before Ali Akbar-e Shâhi and later influenced by Habib Somâ’i. In chapter two: plectra holding technics, playing with plectra and sitting posture articles are covered. Also, instrument positioning angle, forearm and shoulder positioning and their angles to each other, and wrist movements are discussed. In chapter three, sonoring differences between two styles which is mostly a result of adding felt to the tip of plectra, is discussed. Chapter four, covers different articles like performance technics, tremolos, ornamentations, yellow strings performance, double plectra technic, vakhan notes. In chapter five, system of tuning and intervals are discussed. Also the changes that Pâyvar has made in his style for Santur tuning method. Last chapter practices music training with both styles, considering their similarities and differences.
