عنوان پایان‌نامه
جامعه از نگاه زنان سینماگر: مطالعه مقایسه ای سینمای آنیس وردا و تهمینه میلانی
- رشته تحصیلی
- مطالعات فرانسه
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 64568;کتابخانه دانشکده مطالعات جهان شماره ثبت: FR30 170 1393
- تاریخ دفاع
- ۲۵ شهریور ۱۳۹۳
- دانشجو
- انوشه قادری
- استاد راهنما
- روح اله حسینی
- چکیده
- تا قرن بیستم و پیش از آنکه جنبشهای فمینیستی پا به عرصه ی وجود بگذارند، اغلب روایتهای انسان از مسائل علمی، اجتماعی، روانشناختی و غیره، روایتی مردانه بود. اگرچه در هر یک از این عرصه ها زنانی هم بودند که علی رغم تعداد کمشان، دوشادوش مردان و گاهی حتی پیشرو تر از آنان عمل می کردند، اما زبان علم و هنر بیشتر سویه ای مردانه داشت. در قرن بیستم با ظهور هنر هفتم، روایتهای انسانی جلوه ی دیگری بخود گرفت. سینما با ارائه ی ابزاری چندجانبه، این امکان را به انسان داد تا ذهنیات خود را با زبانی ویژه بازگو کند که از محدودیتهای زبان خطی گفتار به دور باشد. زبان نشانه ای سینما، در اواخر دهه ی 50 و با ظهور جنبشهای فمینیستی، مورد استقبال زنان واقع شد. سینما یکی از مهم ترین عرصه هایی بود که در آن موضوعات زندگی انسان مدرن به چالش کشیده شد. بویژه مسائلی چون جنسیت، نقشهای اجتماعی و جنسیتی، از زمینه های غیر قابل حذف روایت سینمایی شد. مادامی که قهرمانی در داستانی ظهور می کرد، ناگزیر بود تا پیرو جنسیتش تعریف شود و همین امر موضوع اصلی چالشهای زنانه شد تا جایی که می توان از سینمای جدیدی به نام "سینمای زنان" صحبت کرد که به ظن ما سینمایی است برخوردار از زبانی ویژه و زنانه که دغدغه های خاص خود را دارد. این دغدغه ها بیشتر حول محور زن می گردد و مسائل اجتماعی روانشناختی خاصی که جنسیت او برایش خلق می کند. در تحقیق حاضر، نخست در نظر داریم تا با بررسی سینمای "آنیس وردا" و "تهمینه میلانی" -که به تحقیق پیشکسوتان روایت زنانه در سینمای فرانسه و ایران هستند- بپردازیم و زبان زنانه ی آنها را به چالش بکشیم. برای انجام این مهم، از مدل "نقد اجتماعی" آنگونه که "پیر زیما" بدست داده است، بهره خواهیم گرفت. طبق روش زیما متون فیلمی را در دو سطح "معنایی" و "روایی" مطالعه خواهیم کرد. در بخش معنایی، برخلاف متون ادبی، تنها با لغات سر و کارمان نیست و علاوه بر لغات، نشانه های سینمایی بخش معنایی کار را تشکیل می دهند. در آخر در نظر داریم تا به پرسشهایی از این دست پاسخ دهیم که "آیا می توان از زبان سینمایی ویژه ی زنانه صحبت کرد؟" "این زبان چه ویژگی خاصی دارد؟" و پس از پاسخ به این پرسشها، قدم به سطحی وسیع تر می گذاریم تا ببینیم اساسا مولفان سینمای زنان ، جامعه را چگونه می بینند و آیا این نگاه متاثر از نوعی ایدئولوژی فمینیستی است یا صرفا نگاهی زنانه است که در پوسته ی بیانی خود وامدار فمینیسم می باشد. واژه های کلیدی : سینمای زنان، نقد اجتماعی، فمینیسم، جنسیت و روایت
- Abstract
- Jusqu’au ??e siècle et avant que les premier et deuxième vagues de féminisme furent jour, la plupart des sciences ont été dominées par un discours masculin. Bien qu’il y avait toujours des femmes à côté des hommes et même parfois plus avancées qu’eux, mais le langage de la science et de l’art a été prononcé d’une façon masculine. Au ??e siècle que le ?e art apparaît, les narrations ont pris des formes variées. Le cinéma, créant un outil complète, a donné à l’homme, la capacité d’exprimer ses mentalités avec un nouveau langage qui ne souffrait pas des restreintes du langage linéaire de la parole. A la fin des années ?? où les mouvements féministes bourgeonnaient, le cinéma est devenu un des domaines artistiques touchés par les femmes. Le cinéma, étant un des premiers domaines à challenger les sujets de la vie sociale de l’homme moderne, a pris des thèmes particuliers citant : le genre, les rôles de genre et les rôles sociaux en tant que des sujets de premier plan des films. Aussitôt qu’un héro a été présenté dans l’histoire, il a été défini tout d’abord par son identité sexuelle. Cela est devenu le sujet principal des films créés par les réalisatrices. Ceci a formé un langage féminin et nous vison à l’appeler « le cinéma féminin » dont le souci majeur est la femme et ses enjeux sociales et individuelles. A travers la présente recherche, nous envisageons d’aborder les cinémas d’Agnès Varda et de Tahmineh Milani qui sont les précurseurs du cinéma féminin en France et en Iran et challenger leur langage cinématographique. Pour ce faire, nous utiliserons le modèle sociocritique présenté par Pierre Zima à fin d’étudier les films des femmes sur deux niveaux « sémantique » et « narratif ». En fin, nous essayerons de trouver des réponses à des questions principales de cette mémoire : « Est-ce qu’on peut parler d’un langage féminin au cinéma ? », « Quel sont les caractéristiques de ce langage ? », et ensuite, nous approfondirons notre recherche en abordant le point de vue des réalisatrices à propos de la société dans la quelle elles vivent. Nous vérifierons si cette vue est influencée par l’idéologie féministe ou il est héritier de celleci pour s’exprimer. Mot-clé : Cinéma Féminin, Sociocritique, Féminisme, Genre et Narration
