عنوان پایان‌نامه
منافع ایالات متحده آمریکا در ترویج مدل حکومتی ترکیه در مصر پس از خیزش های عربی
- رشته تحصیلی
- مطالعات آمریکای شمالی-مطالعات فرهنگی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده مطالعات جهان شماره ثبت: US45 191 1393;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 66673
- تاریخ دفاع
- ۳۰ شهریور ۱۳۹۳
- دانشجو
- عباس ترابی
- استاد راهنما
- سیدمحمدعلی موسوی
- چکیده
- تحولات غافلگیر کننده و پرشتاب منطقه خاورمیانه با شروع قیامهای مردمی جهان عرب علیه دیکتاتوری و فساد حاکمانشان، این گزینه را مطرح ساخت که ترکیه بدلیل فعال بودن در عرصه تحولات منطقه ای و جهانی و همچنین توسعه اقتصادی و سیاسی خود تحت رهبری حزب عدالت و توسعه زمینه مناسبی را برای ارائه یک الگوی موفق از اسلام میانه رو داراست؛ چرا که توانسته است اسلام و دموکراسی را با هم تلفیق کند. لذا در ابتدای خیزشهای عربی در میان بخش قابل توجهی از افکار عمومی و نخبگان جهان از این کشور به عنوان الگویی موفق در ارائه مدل حکومتی اش به کشورهای عرب همسایه یاد شد؛ که این امر به موازات بهرهگیری ترکیه از ابزار میانجیگری، به افزایش قدرت و نفوذ منطقهای ترکیه کمک شایانی نمود. اما با گذشت زمان و سرد شدن آتش انقلابهای منطقه از سویی، و بروز مواضع متفاوت و تا حدودی متناقض ترکیه در قبال کشورهای درگیر در انقلاب؛ برای مثال حمایت از اعتراضات مردمی در تحولات مصر و تون ، و حمایت از وضع موجود و رژیمهای سیاسی مستقر در لیبی، بحرین و یمن، و شرکت فعال در جنگ داخلی سوریه در حمایت از گروههای تروریستی، موجبات افزایش انتقادات داخلی و خارجی از رویکرد خاورمیانهای دولت ترکیه را فراهم آورده است. همچنین نحوه مقابله با اعتراضات مردمی در داخل ترکیه توسط حزب حاکم در تابستان 1171 در بعد داخلی نیز موجب بروز شک و تردیدهای جدی نسبت به ماهیت دموکراسی ترکیه ای و مقبولیت و جذابیت مدل حکومتی ترکیه برای کشورهای همسایه شده است. با توجه به اهمیت نکات یاد شده، این نوشتار در پی واکاوی واقعبینانه مدل حکومتی ترکیه در منطقه خاورمیانه و بخصوص در مصر است و می خواهد نشان دهد اهداف و مواضع متناقض آنکارا در قبال تحولات اخیر منطقه خاورمیانه چه پیامدهایی را برای دولت ترکیه و مدلی که می خواست ارائه دهد داشته است.
- Abstract
- The United States and Turkey have strategically and multifaceted relations. Especially, prior to Arab Spring US-Turkey relations in 2011 were in stark contrast to the troubled year of 2010. On one hand they were trade partners and cooperate on common security and economic interests; on the other hand they were competing and confronting over many strategic issues like Mavi Marmara incident and Turkey’s No vote against the UN Security Council resolution on Iran. But with the onset of Arab Spring in early 2011 this occurrence provided the US and Turkey with an opportunity and a necessity to discover new forms of cooperation and policy coordination due to the urgency for action on the ground. Initially the United States response to the events of the Arab Spring was very cautious and contradictory. Critics on the one hand have condemned the administration's apparent lack of a coherent approach, and its willingness to talk the language of democratic ideals (Talking Liberal) whilst acting to protect national interests (Realist Thinking). On the other hand, from the United States point of view Islamists-led governments with anti-Israeli attitudes was regarded as the worst scenario since it would change the balance of power in the oil rich Middle East. Furthermore, according to Western discourse a fundamental Islam in the Middle East in particular in Egypt threatened the security of the US and its allies in this region. Meanwhile, with the help of Washington, Ankara despite its pro Islamist attitudes started to introduce its own model of governance among its neighboring countries especially in relations with new arising to power parties like Muslim Brotherhood of Egypt. Actually, geostrategic position of Turkey as a bridge to the Middle East from Europe and Russia, besides its mixed Islamic and Secular identity gives it power to play an axial role in the region. Also, with the onset of the Arab Spring and even earlier Turkey was pursuing a more independent foreign policy that in some cases overlapped with American interests in the Middle East and in other cases directly opposed with Washington intentions. This study in the theoretical framework of Smart Power Theory (neorealism and neoliberalism) and through Documentary and Archival Analysis and Critical Discourse Analysis methods tries to clarify the strategies which the Obama administration used to iii promote Turkish Model of governance among Middle Eastern countries. In conclusion, although Obama‘s Turkish Model promoting policy to some extent worked to persuade Egyp’s new politicians to take Turkey as a model instead of Iran, but in contrast to early Washington's assumptions, there was no danger of the Iranian model gaining ground in the Arab countries; even the most important danger rather than Iran was danger of radicalism and terrorism led by Al Qaeda and Salafist movements which were trying to gain ground in all around the Middle East. As a reaction to new occasion, Washington reconsidered its initial assumptions and policies and reduced its support for the Turkish Model.
