عنوان پایان‌نامه
بررسی اثرات مدیریت بقایای گیاهی بر خصوصیات خاک، حفظ رطوبت و عملکرد محصول
- رشته تحصیلی
- مهندسی کشاورزی- علوم خاک گرایش فیزیک و حفاظت خاک
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 72871;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 72871
- تاریخ دفاع
- ۰۴ اسفند ۱۳۹۴
- دانشجو
- بهمن پیرزاده
- استاد راهنما
- منوچهر گرجی اناری
- چکیده
- ذخیره آب باران و حفظ رطوبت خاک، یک اقدام بسیار مؤثر در دیم کاری است. تغییرات سالانه بارش، تغییرات مقدار و پراکنش نزولات جوی، تغییرات دما و عدم وقوع بارش در بخشی از سال زراعی سبب میشوند که خطرپذیری در زراعت دیم زیاد بوده و ضریب اعتماد و درجه ثبات و پایداری تولید، اندک باشد. بنابراین، باید راهکارهای مدیریتی مناسبی جهت افزایش رطوبت خاک در اراضی دیم اعمال شود. یکی از راه کارها جهت حفظ و افزایش رطوبت خاک، استفاده از بقایای گیاهی زراعت قبلی به عنوان خاک پوش است. در این طرح، از کاه و کلش گندم به صورت خرد شده معادل پنج تن در هکتار به عنوان خاک پوش استفاده شد. آزمایش به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار (در مجموع شانزده کرت) اجرا شد که تیمارها عبارت بودند از: تیمار1 (شاهد)، تیمار2 (خاک پوش پخش شده درسطح خاک)، تیمار3 (مخلوط بقایای گیاهی خرد شده با خاک تا عمق 10 سانتی متر)، و تیمار4 (مخلوط بقایای گیاهی خرد شده با خاک تا عمق 20 سانتی متر). این طرح در مرکز تحقیقات حفاظت خاک و آب کوهین اجرا شد. نمونه برداری در دو زمان قبل از کشت و بعد از برداشت محصول از دو عمق صفر تا 10 و 10 تا 20 سانتی متر انجام گرفت. بافت خاک، جرم مخصوص ظاهری، درصد رطوبت وزنی، کربن آلی، هدایت الکتریکی، واکنش شیمیایی خاک، نیتروژن کل، فسفر قابل جذب و پتاسیم قابل جذب خاک کرت ها در زمان قبل از کشت اندازه گیری شد. در کرت ها در 18 فروردین سال94، نخود سیاه با دستگاه خطی کار با فاصله ردیف 50 سانتی متر کاشته شد. پس از برداشت محصول، کربن آلی، درصد رطوبت وزنی، نفوذپذیری، پایداری خاکدانه و مقاومت مکانیکی خاک، و عملکرد محصول اندازه گیری شد. نتایج نشان داد تیمار3 بیش ترین عملکرد محصول را در بین تیمارها دارد. بیش ترین افزایش کربن آلی خاک در دو عمق صفر تا 10 و 10 تا 20 سانتی متر به ترتیب در تیمار3 و4 مشاهده شد. نفوذپذیری در تیمار3، حدود 29 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش نشان داد. بهترین وضعیت رطوبت وزنی خاک در تیمار3 مشاهده شد. بیش ترین کاهش مقاومت مکانیکی خاک در تیمار 4 اندازه گیری شد. بین پایداری خاکدانه های تیمارها اختلاف معنی دار به دست نیامد.
- Abstract
- The most effective practice in dryland farming is rainfall water storing and soil water reten-tion. Changes in precipitation from year to year, changes in the amount and distribution of rainfall, temperature changes, and lack of rainfall in the part of growing season increase the risk in dry farming and decrease the crop production sustainability. One of the ways to main-tain and increase soil moisture, is the application of last year crop residue as mulch. In this study, five mega grams per hectare of chopped wheat straw were used as mulch. Randomized complete block design with four treatments and four replications (a total of sixteen plots) was applied. The treatments were: 1(control), 2 (spread mulch on the soil surface), 3 (mixture of straw and soil to depth of 10 cm), and 4 ( mixture of straw and soil to depth of 20 cm). This research was conducted in Soil and Water Conservation Research Center of Koohin, University of Te-hran. Sampling was done at two times, before planting and after yield harvesting, from the depths of 0 -10, and 10 - 20 cm. The plots soil properties including texture, bulk density, moisture content, organic carbon, electrical conductivity, pH, total nitrogen, phosphorus, and potassium were measured before planting. Black peas was planted by linear planter device with 50 cm distance between the rows. After harvesting, yield, soil organic carbon, moisture content, permeability, aggregate stability, and soil mechanical strength were measured. The results showed that treatment 3 had the highest yield among the treatments. The greatest in-crease in organic carbon was observed at depths of 0-10 and 10- 20 cm in treatments 3 and 4 respectively. Permeability in treatment 3 showed greatest increase(approximately 29%), compared to control. The best level of soil moisture observed in treatment 3. The greatest de-crease in soil mechanical resistance was bserved in treatment 4. There was no significant dif-ference between the aggregate stab
