عنوان پایان‌نامه
ارزیابی تناسب اراضی کشاورزی با کاربرد فرایند تحلیل شبکه ای در برنامه ریزی آمایش سرزمین (منطقه مورد مطالعه شهرستان مرودشت )
- رشته تحصیلی
- مهندسی منابع طبیعی - محیط زیست
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی شماره ثبت: 6765;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 73011;کتابخانه مرکزی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی شماره ثبت: 6765;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 73011
- تاریخ دفاع
- ۲۶ بهمن ۱۳۹۴
- دانشجو
- صابر باغخانی پور
- استاد راهنما
- افشین دانه کار
- چکیده
- چکیده برنامه ریزی برای استفاده بهینه از اراضی موجب می شود تا ضمن بهره وری، هر زمینی برای استفاده آیندگان نیز مورد محافظت قرار گیرد. این برنامه ریزی بایستی بر پایه شناخت کامل محیط طبیعی و همین طور انواع استفاده های مورد نظر استوار باشد. که این مهم بر اساس تناسب اراضی محقق می شود و به طور کلی ارزیابی تناسب اراضی، فرآیند تشخیص، برآورد کارائی و ارزش اراضی برای استفاده ها و هدف مشخص تعریف می شود. هدف اصلی این مطالعه ارتقأ مدل های تصمیم گیری آمایش سرزمین از طریق اصلاح مدل های حرفی قابلیت با مداخله معیارهای تناسب می باشد و این رویکرد می تواند در ابعاد کاربردی و اجرایی مدل های آمایش سرزمین و بومی کردن آن کمک شایانی نماید. پس از مراجعه به اسناد و تعیین محصولات کلیدی شهرستان مرودشت که از آن با قطب کشاورزی یاد می شود. مهم ترین معیارهای فرآیند تناسب اراضی با اقتباس از مطالعات سایس و مخدوم و ... مشخص گردیدند. لایه های اطلاعاتی این معیارها در نرم افزار ArcGIS نقشه سازی شد و پس از تلفیق این لایه ها در محیط نرم افزار، نقشه های تناسب اراضی محصولات تهیه شدند. با استفاده از نمودارهای معیار-محصول بازه های کیفی و کمی محصولات مشخص و در نتیجه مدل حرفی قابلیت اراضی تعیین شد. با استفاده از سامانه اطلاعات جغرافیایی و مدل ریاضی تهیه شده برای قابلیت اراضی کشاورزی، نقشه های قابلیت نیز تهیه گردید. که پهنه های طبقه دوم قابلیت با روش ANP وزن دهی شدند و بهترین لکه ها برای کشاورزی مشخص شدند. در نهایت با استفاده از مدل دکتر مخدوم و مدل بومی شده در مطالعات آمایش سرزمین استان فارس نیز نقشه های توان اکولوژیک برای کشاورزی شهرستان نیز تهیه گردیدند و با روش TOPSIS با مدل قابلیت اراضی، ارجحیت سنجی شدند. که نتایج این مقایسه نشان داد که بیشترین ارجحیت و نزدیکی به نقشه های تناسب اراضی و وضعیت موجود منطقه را ابتدا مدل قابلیت اراضی، در مرحله بعد مدل بومی شده مطالعات آمایش سرزمین استان فارس و در آخر مدل دکتر مخدوم دارد. کلمات کلیدی : تناسب ارضی، قابلیت اراضی، آمایش سرزمین، فرآیند تحلیل شبکه ای، مرودشت
- Abstract
- Abstract Land-use planning efforts not only ensure efficient utilization of land resources, but also guarantee protection of reservoirs for future generations. Such planning practices depend upon our understanding of environment. In this case, land suitability analysis is a process in which potential of the land for a particular utility is analyzed. The present study aims to improve the performance of decision support systems that are employed within land-use planning paradigms by enhancing their verbal models. This approach allows inclusion of land suitability criteria and also makes land-use planning methods more practical and localized. Accordingly, conducting a literature review process, main agricultural products of the Marvdasht Township were identified. In addition, referring to Sys and Makhdoum models, effective factors for a land suitability study were extracted. These factor layers were integrated in a GIS environment and final suitability surfaces were created. Using criteria-product graphs, quantitative and qualitative ranges of the products were identified, and thereby, verbal models for land capability assessments were constructed. Applying a mathematical model through GIS technology, final layer of agricultural suitability was generated. In the next step, delineated zones with second ranking category were weighted following an ANP weighting method and the most suitable zones were detected. Then, employing a localized Makhdoum model with specificity to Fars Province, land capability layers for agriculture activity were generated. Finally, by integrating TOPSIS and land capability models, identified locations were ranked. Based on the results, land capability model depicted the highest level of consistency with land suitability-derived layers followed by localized land-use planning model of Fars Province and Makhdoum’s model.
