عنوان پایان‌نامه
تاثیر افزایش شدت در دوره کاهش حجم تمرین بر وضعیت آنابولیکی کاتابولیکی و عملکرد دوندگان نخبه
- رشته تحصیلی
- تربیت بدنی و علوم ورزشی - فیزیولوژی‌ورزشی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی شماره ثبت: 1240;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 72954
- تاریخ دفاع
- ۲۸ شهریور ۱۳۹۴
- دانشجو
- رضا رفیعی
- استاد راهنما
- علی اکبرنژاد قره لو
- چکیده
- هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر افزایش شدت در دوره تیپرینگ بر پاسخهای هورمونی و عملکردی در دوندگان تمرین کرده بود. جامعه آماری شامل دوندگان ساکن استان تهران بود، به همین منظور 14 نفر دونده مرد با میانگین سنی 12/4±62/21 سال، قد 12/5±14/178 سانتیمتر، وزن 26/10±75/70 کیلوگرم و درصد چربی 93/2±46/9 داوطلبانه انتخاب شدند. بعد از تکمیل فرم رضایت‌نامه شخصی؛ آزمون اول T1 گرفته شد. سپس برنامه تمرینی، بر اساس درصدی از حداکثر رکورد شخصی آزمودنیها در انواع تمرینات تنظیم شد(تمرینات دو، تمرینات مقاومتی، تمرینات پلیومتریک)، حجم و تواتر تمرینات در این دوره برای تمامی آزمودنیها یکسان بود. پس از اتمام دوره 8 هفتگی تمرینات، آزمون دوم T2 در شرایط مشابه به عمل آمد. سپس بر اساس رکورد 400 متر آزمودنیها به دو گروه 7 نفره افزایش شدت و حفظ شدت تقسیم شدند. حجم تمرینی هر دو گروه تمرینی طی دوره تیپرینگ به‌طور میانگین 70 درصد به روش کاهش پیش‌رونده سریع کاسته شد، تواتر جلسات تمرین ثابت بود. تنها گروه افزایش شدت درمجموع معادل 10% شدت بیشتر را تجربه کردند. پس از پایان دوره تیپرینگ آزمون سوم T3 نیز در شرایطی مشابه با آزمون‌های قبلی به عمل آمد. از آزمون t مستقل برای مقایسه تفاوت میانگینها استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل تفاوتهای درون‌گروهی از آزمون تحلیل واریانس با اندازههای تکراری در سطح معنیداری (05/0P?) استفاده شد. عملکرد دوی 400 متر دو گروه پس از دوره تیپرینگ تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت (683/0=P). بررسی درون‌گروهی مشخص کرد رکورد دوی 400 متر هر دو گروه بین T2 و T3 کاهش معنیداری دارد (05/0P?). طی دوره تیپرینگ غلظت استراحتی تستوسترون (T)، کورتیزول (C) و نسبت T/C بین دو گروه تفاوت معنیدار نداشت (05/0P?). در بررسی درون‌گروهی مشخص شد، تنها در گروه افزایش شدت سطوح استراحتی کورتیزول طی دوره تیپرینگ افزایش معنیداری دارد (05/0P?). نتایج نشان داد افزایش 10 درصدی شدت تمرینات در این دوره بر عملکرد و تغییرات هورمونی تأثیرات قابل‌توجهی ندارد. پس می‌توان با حفظ شدت تغییرات مشابه و یا اندکی کمتر در عملکرد را داشت. واژگان کلیدی: تیپرینگ، دوی 400 متر، تستوسترون، کورتیزول، نسبت تستوسترون به کورتیزول
- Abstract
- The aim of this study was to determine the effect of increase in the intensity of tapering phase on the 400m runing record, anabolic and catabolic status of elite runners.Fourteen male runners with the average age of 21.62±4.12 years, average height of 178.14±5.12 cm, and fat percent of 9.46±2.93, voluntarily participated in the research project. Participants started 8 week of progressive training after filling out a letter of satisfaction and taking the first test (T1). The training program had been designed based on the individual’s maximum 400m running record; volume and intensity of training were the same for all of the participants. T2 was taken after 3th training period. Then, participants divided into two groups of increasing intensity (H) and Maintaining intensity (M) of tapering phase (n=7) according to their T2 personal records. The volume of training for both groups was the same and it decreased up to 70% during 14 days of tapering phase with the repetition of sessions being unchanged. The H group experienced 10% increase in the training intensity. After 14 days, the participants underwent the T3. To compare the mean differences, the independent t-test was used. The intragroup variance was analyzed using repeated measures ANOVA and post-hoc tests were done using a Bonferroni test (P < 0.05). There was no significant difference between Running performance of the two groups after tapering phase (P=0/683). Intragroup analysis revealed that 400m records in both groups had significantly improved between T2 and T3 (P < 0.05).There was no significant difference in Testosterone, Cortisol, and testosterone/Cortisol ratio between two groups after tapering phase. However, the resting serum cortisol levels had significantly increased in H group after tapering phase (P < 0.05). The results show that 10% increase in the training intensity of tapering phase does not make significant performance and hormonal change in elite runners. By maintaining the training intensity during volume reduction phase, therefore, reaching the same performance or slightly less is predictable.
