عنوان پایان‌نامه
بررسی مفهوم خشونت در گفتمان با نگاهی به سه فیلم دهه هفتاد آمریکا ( راننده تاکسی، پرتقال کوکی،اینک آخرالزمان ) - نمایش فیلم کوتاه چهره به چهره
- رشته تحصیلی
- سینما
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه پردیس هنرهای زیبا شماره ثبت: 10881;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 70813
- تاریخ دفاع
- ۰۸ شهریور ۱۳۹۴
- دانشجو
- سپیده سامی
- استاد راهنما
- فرشاد فرشته حکمت, احمد الستی
- چکیده
- این رساله با هدف بررسی نقش سینما در ایجاد مفهوم خشونت و حقیقی جلوه دادن یک گفتمان خاص نوشته شده است. بدین منظور با استفاده از منابع کتابخانه‌ای به توضیح نظریات نویسندگان و متفکران مختلف پرداخته شده و با بررسی پیشینه‌ی مفهوم discours یا گفتمان، نظریات میشل فوکو در مورد گفتمان، نقش سوژه، حقیقت و ارتباط میان دانش و قدرت توضیح داده شده است. همچنین با توضیح مفهوم خشونت و مجازات در عصر جدید و رابطه‌ی آن با ساختارهای قدرت از نظر فوکو، سینما نیز به عنوان یکی از ابزارهای قدرت که با ساختار قدرتمند و خشوت‌طلب زبان نیز قرابت داشته و نقش به سزایی در بازنمایی و تولید خشونت ایفا می‌کند مورد بررسی قرار گرفته است. مفاهیمی چون مونتاژ، ژانر و آپاراتوس، مفاهیم سینمایی حاوی خشونت‌اند که در تحلیل سه فیلم منتخب در این رساله به کار گرفته شده‌اند. در پایان این نکته محرز شده است که سینما به عنوان یک پدیده‌ی نشانه‌شناسیک که همانندی‌هایی با ساختار زبان دارد قادر به حذف یک گفتمان و حقیقی جلوه دادن گفتمان دیگر است؛ رخدادی که در دل خود خشونت را می‌پرورد. همچنین با بررسی سه فیلم منتخب دهه‌ی هفتاد امریکا و مقایسه‌ی آن با بستر سیاسی- اجتماعی آن دهه، یعنی شکل‌گیری جنبش‌های مدنی و ظهور گفتمان‌های گوناگون، می‌توان این فرضیه را قابل قبول دانست که خشونت می‌تواند همزمان با تولید گفتمان زاده شود
- Abstract
- The present study focuses on aestheticization of violence in cinema and its pronounced contribution toward violence and substantiation of a specific discourse. Major theoretical trends are revisited in particular the conceptual origin of discourse and Foucault’s notions on discourse, subjectivity, truth and his problematic of knowledge/power. Following the review of Foucault’s modern interpretations of violence and punishment and their association with power structures, cinema, a tool of power, is discussed; it too resembles the authoritarian and aggressive form of language and significantly represents and fuels the violence. Violent cinematographic elements particularly montage, genre, and apparatus were studied to analyze three movies. Cinema, a language-like semiological medium, conspicuously seems capable of belittling a given discourse and vindicating another one; a process that normally fosters and nurtures the violence. Finally, findings of comparative socio-political study of three selected 1970’s movies including American civil movements and correspondent shifts fairly approves that the emergence of discourses simultaneously shapes the practice of violence.
