عنوان پایان‌نامه
تاثیر روش تخمین مکان باقی مانده بر روی پیش بینی ظرفیت باقیمانده جانبی ساختمان های بتنی مسلح
- رشته تحصیلی
- مهندسی عمران - مهندسی زلزله
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه پردیس یک فنی شماره ثبت: 2227;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 74609
- تاریخ دفاع
- ۲۳ دی ۱۳۹۴
- دانشجو
- سعیده یادگاری
- استاد راهنما
- محمد خان محمدی
- چکیده
- به دست آوردن میزان مقاومت باقیمانده سازه‌ها پس از زلزله به منظور ارزیابی قابلیت سازه‌ها در برابر پس‌لرزه‌های محتمل و تصمیم‌گیری‌های ضروری در استفاده مجدد از سازه‌ها امری مهم می‌باشد ولیکن تا به امروز روش‌های ارزیابی مقاومت باقیمانده دارای ابهامات زیادی بوده‌است. پارامترهای متعددی برای تخمین میزان ظرفیت از دست رفته سازه‌ها به کار رفته است که بیشتر این پارامتر‌ها مانند پوسته شدن، ترک خوردگی، قلوه‌کن شدن و غیره به‌صورت کیفی بوده و به قضاوت فرد بررسی‌کننده بستگی دارد، در حالی که اگر از پارامترهای قابل‌اندازه‌گیری، مانند تغییرمکان باقیمانده که پس از زلزله به راحتی قابل اندازه‌گیری می‌باشد به صورت ترکیبی با شاخص‌های کیفی و یا مجزا برای تخمین ظرفیت باقیمانده سازه استفاده شود، می‌توان جواب‌های قابل‌اعتمادتری را به دست آورد. تا به حال روش‌های متعددی برای پیش‌بینی تغییرمکان باقیمانده پیشنهاد شده است ولی این روش‌ها دارای عدم قطعیت‌ها و ابهامات زیادی می‌باشند و منجر به ارائه‌ی روندی واحد در آن نشده‌اند. لذا هدف این پژوهش مقایسه اثر روش‌های مختلف مدلسازی در میزان تغییرمکان باقیمانده سازه‌های بتنی می‌باشد. بدین منظور در ابتدا المان‌های تیر و ستون توسط روش‌های مختلف مدلسازی غیرخطی از جمله تئوری مفاصل پلاستیک و پلاستیسیته گسترده با توجه به نتایج تست‌های آزمایشگاهی بر روی المان‌های تیر و ستون صحت‌سنجی می‌شوند سپس برای بررسی این روش‌ها بر روی سازه‌های بتنی با سیستم قاب خمشی متوسط از قاب‌های 3، 6 و 9 طبقه طراحی شده توسط آیین‌نامه 2800 مدل‌های دو بعدی تهیه شده‌است. این قاب‌ها در معرض 15 رکورد زلزله انتخاب شده از زلزله‌های میدان دور قرارگرفته و میزان تغییرمکان باقیمانده آن‌ها مقایسه شده‌است. بررسی روش‌های مختلف نشان می‌دهد که روش‌های مختلف مدلسازی تاثیر بسزایی در میزان تغییرمکان باقیمانده دارد.
- Abstract
- Estimating residual capacity of structures after earthquakes in order to evaluate their ability to withstand aftershocks and also to consider the post-earthquake state of structures is an important issue. But there has not been a clear and efficient way to estimating residual capacity until now. In order to estimate the residual capacity there are several parameters, such as visible cracks, concrete spalling and corrosion which are not measurable and depends on engineer’s judgment. Although using quantitative parameters like residual displacement which can be measured easily in structures after earthquakes can lead to more reliable ways to evaluate residual capacity. A great deal of work has been done to estimate residual displacement but there are lots of uncertainty so there is not a distinct method to find residual displacement. Hence the goal of this thesis is to compare the effect of different methods of modeling on amplitude residual displacement in concrete structures. In order to achieve this goal at first different methods of nonlinear modeling such as concentrated plastic hinge and distributed plasticity has been used on beams and columns elements and the results has been calibrated with experimental results. Then 2D concrete frames with different numbers of 3, 6 and 9 stories which have been designed according to the 3rd Edition of Iranian code No. 2800, has been modeled with these different nonlinear modeling methods and has been subjected to 15 far field earthquake records which have been scaled to different intensities. Finally the amplitude of residual displacement due to different methods of modeling has been compared and results show that the modeling methods has a great impact on amplitude of residual displacement.
