عنوان پایان‌نامه
تعقیب و آزار به عنوان جنایت علیه بشریت
- رشته تحصیلی
- حقوق بین الملل
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP2344;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 40763
- تاریخ دفاع
- ۱۷ شهریور ۱۳۸۷
- دانشجو
- ساسان صیرفی
- استاد راهنما
- امیرحسین رنجبریان
- چکیده
- جنایت علیه بشریت، عبارت است از ارتکاب اعمال غیر انسانی معین (مانند قتل عمد، به بردگی گرفتن،شکنجه، تجاوز جنسی، ... تعققیب و آزار و دیگر اعمال غیر انسانی، در اوضاع واحوال خاص، منظور از اوضاع و احوال خاص این است که عمل غیر انسانی مرتکب باید به عنوان بخشی از یک حمله گسترده یا سازمان یافته علیه یک جمعیت غیرنظامی واقع شود وی به وجود این حمله و ارتباط عمل خود با آن علم داشته باشد. وجود همین «حمله گسترده یا سازمان یافته» است که باعث می شود اعمال مجرمانه ای که در شرایط عادی، جرائم تابع قوانین دخلی و مشمول صلاحیت کشور محل ارتکاب هستند، به جنایات بین المللی تبدیل شوند که مورد دغدغه و اهتمام جامعه بین المللی هستند. امروزه در حقوق بین الملل کیفری نظر غالب این است که تعقیب و آزار از حیث شدت و اهمیت، سنگین ترین جنایات بشریت است. تعقیب و آزار عبارت است از اینکه مرتکب، شخص یا اشخاصی را صرفاً به جهت تعلق به یک گروه سیاسی، نژادی یا دینی خاص، از حقوق اساسی شان (مثل حق حیات، حق بر تمامیت جسمانی و روانی، آزادی شخصی ومانند اینها) محروم کند. در این فرض مرتکب، قربانی را نه به عنوان یک شخص بلکه به عنوان عضوی از یک گروه مورد حمله قرار می دهد؛ به بیان دقیق تر مرتکب از حمله به شخص قربانی فراتر می رود و منظور از حمله قربانی، حمله به گروهی است که قربانی به آن تعلق دارد. وجه تمایز اصلی تعقیب و آزار از سایر جنایات علیه بشریت، همین ویژگی تبعیض آمیز قصد و عمل مرتکب است؛ تعقیب و آزار می تواند شامل اعمال مختلف و متنوعی، از جمله دیگر مصادیق جنایایت علیه بشریت، باشد. اما آنچه این جنایات را منحصر به فرد می کند این است که در تعقیب و آزار عمل مجرمانه بر مبنای امال تبعیض علیه قربانی و گروهی که وی بدان تعلق دارد، انجام می پذیرد. جنایات تعقیب و آزار و جنایات ژنوسید، شباهت بسیاری با یکدیگر دارند در هر دو جنایات شخصیت و هویت فردی نقشی در جرم ندارد و صرف عضویت وی در یک گروه خاص است که باعث می شود از سوی مرتکب مورد حمله قرار گیرد. در حقیقت، هم تعقیب و آزار و هم وژنوسید جرائمی هستند که علیه گروه واقع می شوند اما چون گروه ها متشکل از فراد هستند، حمله به گروه باید ضرورتاً از طریق اعمال ارتکابی علیه اعضاء فردی آن صورت گیرد. با این وصفف گذشته از وجوه افتراق دیگر یک تفاوت اساسی این دو جنایت را از هم جدا می کند و آن این است که ژنوسید باید با قصد نابودی تمام یا قسمتی از گروه موردحمله صورت گیرد. اما در مورد تعقیب و آزار، صرف اعمال تبعیض علیه گروه، برای تحقیق جرم کفایت می کند و لازم نیست قصد مجرمانه به این درجه از شدت برسد.
- Abstract
- Although crimes against humanity are as old as humanity itself, it is only in last six decades that the concept of crimes against humanity, as a cognizable category of offences, has entered positive international law, and it is only in the last ten years that its precise content has been clarified. Whereas genocide and war crimes have been codified in conventions that included widely accepted definitions, crimes against humanity have appeared in a series of instruments with inconsistent definitions. But the unprecedented increase in the application international criminal law in the last decade has lead to a much more coherent picture of the scope and contours of crimes against humanity. In general, a crime against humanity can be defined as the commission of certain criminal acts, such as murder, torture, rape or imprisonment in the context of a widespread or systematic attack directed against a civilian population. It is this context that elevates “ordinary” municipal crimes that otherwise fall under national jurisdiction, to international crimes that would justify the exercise of international jurisdiction. The various authorities on crimes against humanity do not agree upon the enumeration of the individual acts that can, if committed in the required context, constitute a crime against humanity but the inclusion of the following acts is indisputable: murder, extermination, enslavement, deportation, imprisonment, torture, rape and persecution on political, racial or religious grounds Until recently, the crime of persecution was not well defined and the need for adequate precision was evident both in the jurisprudence of the ad hoc tribunals and the drafting processes of the ICC statute. Hence there are two authoritative definitions of persecution. The definition developed in the jurisprudence of the ad hoc tribunals has been conceived by the trial chamber of the ICTY in the case of Prosecutor v. Kupreskic et al.. According to the Kupreskic trial chamber persecution is: “the gross or blatant denial, on discriminatory grounds, of a fundamental right, laid out in international customary or treaty law, reaching the same level of gravity as the other acts [prohibited as crimes against humanity].”The ICC statute, on the other hand defines persecution as “the intentional and severe deprivation of fundamental rights on specified discriminatory grounds.” Although there is some different terminology, it seems that the ICC definition is compatible with that of the Kupreskic definition. Fundamentally, the crime of persecution consists of three elements: (i) the occurrence of a discriminatory act or omission; (ii) a discriminatory basis for that act or omission on political, racial or religious grounds (it is disputed whether this means that the actus reus must itself be objectively discriminatory, or whether only the mens rea must be discriminatory); and (iii) the intent to cause, and the resulting infringement of, an individual’s enjoyment of a basic or fundamental right. Persecution encompasses a variety of acts that violate an individual’s enjoyment of his or her basic rights. Persecutory acts can take many forms, in fact a comprehensive list of persecutory acts has never been compiled, but the offence generally includes acts that cause physical and mental harm, infringe upon individual freedom, or result in the seizure or destruction of property. Due to the principle of nullum crimen sine lege it is required that the persecutory acts of the same gravity as the other offences considered to be crimes against humanity. The persecutory mens rea, which is discriminatory intent based on political, racial or religious grounds, is the distinctive feature of the crime of persecution. The special mens rea can be inferred from the circumstances surrounding the acts regardless of the perpetrator’s motives. Any one of the three discriminatory grounds, namely political, racial or religious, may form a sufficient basis for persecution. Persecution and Genocide are similar as the victims of both crimes are targeted because of their belonging to a particular group. But the two crimes are different in that in the case of persecution the discriminatory intent can take multifarious forms manifest itself in a plurality of action, in the case of genocide that intent to commit the underlying offence must be accompanied by an intention to destroy, in whole in part, the group to which the victims of genocide belong
