عنوان پایان‌نامه
تغییرات گفتمان عشق در بستر تحولات اجتماعی . تحلیل گفتمان متن ترانه های پاپ دهه ۵۰ و ۸۰ شمسی
- رشته تحصیلی
- جامعه شناسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 52153;کتابخانه دانشکده علوم اجتماعی شماره ثبت: رس 4370
- تاریخ دفاع
- ۱۶ مهر ۱۳۹۰
- دانشجو
- سمانه کهرباییان
- چکیده
- «عشق» همواره یکی از مضامین اصلی موسیقی ایران بوده است و بخش قابل ملاحظه‌ای از موسیقی پاپ ایرانی نیز به آهنگ‌های عاشقانه تعلق دارد. موسیقی پاپ به عنوان یک موسیقی مدرن و متاثر از غرب در ایران شکل گرفت و در دهه‌ی 50 بسیار رونق یافت. پس از انقلاب اسلامی در سال 1357 موسیقی پاپ ممنوع شد و بسیاری از فعالان این حوزه به ناچار ایران را ترک کردند و موسیقی پاپ به حیات خود در خارج از مرزهای ایران ادامه داد. پس از پایان جنگ هشت ساله، به تدریج نوعی موسیقی پاپ جدید در داخل ایران پدید آمد که ترانه‌های عاشقانه‌ی آن به ویژه در دهه‌ی اخیر با ترانه‌های گذشته بسیار متفاوت است و نوعی برخورد اعتراض‌آمیز، پرخاشگرانه و خشن نسبت به عشق دارد. این رساله به توصیف و تبیین دو تغییر عمده در ترانه‌های جدید می‌پردازد. اول پدید آمدن نوعی گفتمان نفرت و تلافی در این ترانه‌ها که اعتراضی مردانه را نسبت به تغییرات رفتار و گرایش‌های زنان در حوزه‌ی عمومی و روابط خصوصی بازتاب می‌دهد، و دوم شکل‌گیری نوعی خرده فرهنگ جوانان که استقلال و هویت خود را خارج از مناسبات و کنترل‌های نهاد خانواده و دولت در نوعی گفتمان لذت جویی و خوشگذرانی بیان می‌کند.
- Abstract
- ‘Love’ has always been one of the main themes in Iranian music and nowadays it constitutes the main part of Persian pop music: love songs. Persian pop music as a modern and west-influenced music was shaped and vastly developed n Iran 1970s. After the 1979 Islamic revolution pop music was prohibited and many of musicians had to leave their homeland and continue their career beyond the borders. One decade after the war, the pop music and love songs rose again and gradually became a permissible genre in Iran music. But this time, ‘love’ was represented in a completely different way. These music texts have a protesting, violent and aggressive attitude to the love. This thesis describes and explains two main changes in new love songs comparing to the old ones. Firstly, emerging a discourse of ‘hate and revenge’ which reflects a male remonstrance against female new attitudes and behavior in public and private relationships; and secondly, formation of a youth culture that seeks its own identity and independency out of the family frames and official controls, and expresses itself in a ‘joy and revelry’.
