عنوان پایان‌نامه
بررسی اثرات ضد لیشمانیایی و موتازنیسیتی مشتقات ۲-نیترواریل ۵- پیپرازینیل ۱و۳و۴ تیادی آزول
- رشته تحصیلی
- بیوشیمی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکز تحقیقات بیوشیمی و بیوفیزیک شماره ثبت: 10939ب;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 48793
- تاریخ دفاع
- ۰۴ اسفند ۱۳۸۹
- دانشجو
- سپیده رزمی
- استاد راهنما
- سوسن کبودانیان اردستانی
- چکیده
- لیشمانیوز یک بیماری انگلی است که توسط گونه های مختلف تک سلولی تاژک دار لیشمانیا ایجاد می گردد. سالانه حدود 5/1-2 میلیون مورد از این بیماری در جهان گزارش می شود . انگل لیشمانیا دارای دو فرم خارج سلولی پروماستیگوت و فرم درون سلولی اماستیگوت است که به ترتیب در لوله گوارش ناقل و ماکروفاژ میزبان زیست می کنند. لیشمانیوز طیف وسیعی از تظاهرات بالینی در بر می گیرد که به نوع گونه و وقوع حوادث ایمونولوژیک در بدن میزبان بستگی دارد. فقدان واکسن های موثر و برنامه های مناسب برای مبارزه با سرایت بیماری از طریق ناقلین، شیمی درمانی را پر کاربردترین ابزار در جهت مبارزه با لیشمانیوز ساخته است. با وجود اینکه استفاده از داروهایی چون آمفوتریسینB، پنتامیدین و داروهای آنتی مون رایج است اما به دلیل سمیت بالا، گرانی وایجاد مقاومت دارویی تحقیقات برای ساخت ترکیبات جدید که بتوانند بر این مشکلات فایق آیند، ادامه دارد. در این مطالعه اثر مشتقات 2-(نیتروآریل)-5- پیپرازینیل-1و3و4- تیادی آزول بر روی رشد فرم پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور از طریق تست MTT و نیز بر روی فرم اماستیگوت درون ماکروفاژها و میزان آلودگی ماکروفاژها به روش رنگ آمیزی گیمسا و شمارش توسط میکروسکوپ نوری بررسی شد. نتایج نشان داد که ترکیبات اثرات ضد لیشمانیایی علیه انگل خارج سلولی و داخل سلولی دارند و سبب مهار رشد انگل در شرایط in vitro می شوند. در ادامه برخی از مکانیسم های احتمالی که در مهار رشد انگل شرکت می کنند بررسی شد. نتایج نشان داد که ترکیبات قادرند موجب مهار فعالیت آنزیم اسید فسفاتاز شده و نیز با تولید نیتریک اکسید، فعالیت ضد میکروبی سلول های ماکروفاژ را القا کنند. همچنین اندازه گیری میزان تولید گونه های فعال اکسیژن (ROS)در سلول های طحال نشان داد که ترکیبات با افزایشROS درون سلولی باعث تحریک سیستم ایمنی می شوند. در نهایت موتاژنیسیتی ترکیبات با به کارگیری روش Ames در یک سوش باکتری سالمونلا مورد بررسی قرار گرفت و نتایج حاکی از جهش زا بودن همه ترکیبات بود. درمجموع می توان گفت که مشتقات تیادی آزول از اثرات ضد لیشمانیایی خوبی برخودارند و می توانند به عنوان هسته مرکزی در طراحی ساختارهای موثر در این زمینه مورد استفاده قرار گیرند.
- Abstract
- Leishmaniasis is a parasitic disease cause by various species of leishmania, a unicellular protozoan flagellate. About 1.5-2.0 million cases are reported in the world annually from this disease and 350 milion people at risk. The parasite have a digenetic lifecycle and exist in two distinct morphologies, the promastigote (extracellular parasite) in sand fly vector, and the amastigote (intracellular parasites) in mammalian host,s macrophages. Leishmaniasis appears with a broad spectrum of clinical manifestations depending on the infectious species and the immunological competence of the host. The absence of effective vaccines and vector control programmes, makes chemotherapy the most widely used tool against leishmaniasis. Until recently, pentavalent antimonials, amphotericin B or pentamidine compounds the classical drug of treatment. Development of a new compounds for treatment leishmaniasis is an attractive option for overcoming the problems of toxic and expensive currently used antileishmanial drugs. In the present study, we have evaluated the effectiveness of 2-(nitroaryl-5-piperazinyl-1,3,4-thiadiazole derivaties on leishmania major viability.We investigated anti-leishmanial activity of the compounds against promastigotes by colorimeteric MTT assay and amastigotes in macrophage by Giemsa staining and counted with light microscopy.Compounds showed activity against both form of the parasite,intracellular and extracellular form of leishmania. The compounds can diminish acid phosphatase activity and induce microbicidal activity of macrophage by nitric oxide production,also these compounds activate immune responses via reactive oxygen species in splenocytes. Finally, we investigated mutagenicity of compounds by Ames test. Data showed that all of them were mutagen.Our results demonstrate that thiadiazole derivatives have good anti-leishmanial activity against two forms of L.major. Thus thiadiazole can act as potential moity in synthesis anti leishmanial compounds.
