عنوان پایان‌نامه
اهمیت شرح در آثار نمایشی با تکیه بر گزیده ای از نمایشنامه های تک پرده ای تنسی ویلیامزدر فاصله سالهای ۱۹۳۹-۱۹۴۶
- رشته تحصیلی
- ادبیات نمایشی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 57652
- تاریخ دفاع
- ۲۸ شهریور ۱۳۹۰
- دانشجو
- فرناز تبریزی
- استاد راهنما
- مجید سرسنگی
- چکیده
- شرح صحنه یکی از وِیژگی های منحصر به فرد درام است که از زمان های دور تا کنون، اگر چه گاه به صورتی بسیار مختصر، همواره بخشی از متن نمایشی بوده است. توضیحات صحنه در نمایشنامه های مدرن کاربرد پیچیده تری یافته اند و علاوه بر ذکر نکات فنی، در خلق تصاویری غنی تر از شخصیت های نمایشی و ویژگی های آن ها، انتقال ساختار طرح داستانی، نشان دادن تحولات موجود در هر صحنه و ... به نمایشنامه نویس کمک می کنند. توضیحات صحنه همچنین بدل به شگردهایی هنری شده اند که وجود صحنه افزار، ژست و حرکت، موسیقی و نورپردازی های نمادین تر را ایجاب می کنند. چنین تحولی در نقش توضیحات صحنه، نه تنها بعد هنری دیگری را به درام می افزاید، بلکه ،آن گونه که ایزاکاروف بیان می دارد، این توضیحات به خلق درون مایه کلی اثر نیز کمک کرده، به نوعی متن را کامل می کنند. امروزه کارکرد توضیح صحنه در متون نمایشی تا بدان جا متحول شده است که نمایشنامه نویسان اغلب برای این بخش از نمایشنامه ارزشی همسنگ دیالوگ قائل بوده، با همان تفصیل و جزییات بدان می پردازند. پژوهش حاضر، رویکردی ترامتنی به نقش توضیحات صحنه در آثار تک پرده ای تنسی ویلیامز و با هدف شناسایی تاثیر دیگر رسانه ها و آثار ادبی و هنری بر این بخش از نمایشنامه و در نتیجه رسیدن به درک و نهایتا اجرایی صحیح تر (مطابق با دیدگاه مولف) در این آثار است.
- Abstract
- Stage directions (or as Michael Issacharoff puts it, “didascalia”) are one of the unique characteristics of drama. From the early ages of theater till now, stage directions, although sometimes very brief, have always been a part of dramatic texts. Since twentieth century, stage directions have acquired a more complicated role. Not only do they act as technical cues in modern plays, they also help the playwright develop richer images of characters, provide plot structure, and indicate shifts in scene. Furthermore, stage directions have changed into artistic devices, necessitating the use of more symbolic stage props, music, lighting, gestures, and movements. Working in conjunction with dialogue, stage directions help to create the play’s overall theme and contribute to the wholeness of the text. Today, most playwrights value stage directions just the same as dialogue and include them in their plays with meticulous details. One of the first modern playwrights famous for his extensive use of stage directions is Tennessee Williams. In composing his stage directions, he, a prolific writer of one-act plays, uses his vast experience in other fields of art, including painting, sculpture, music, photography, and cinema. Considering stage directions as a significant element in conveying the play’s message, Williams always insists on paying full attention to them by the directors of his works. This study intends to investigate the role of stage directions in dramatic texts and to identify the impacts of other media and literary works on this part of the play, which consequently results in a better understanding of this literary form. For this purpose, the special emphasis is placed on Tennessee Williams’ one-act plays, and the theoretical framework chosen for analyzing the stage directions is Gerard Genette’s theory of transtextuality. Keywords:stage directions, Tennessee Williams, one-act plays, Michael Issacharoff, Gerard Genette, transtextuality.
