عنوان پایان‌نامه
بازتابهای جهانی شدن بر سازمانهای منطقه ای مطالعه موردی سازمان همکاری شانگهای
- رشته تحصیلی
- جغرافیای سیاسی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 45976;کتابخانه دانشکده جغرافیا شماره ثبت: 1494
- تاریخ دفاع
- ۱۸ مهر ۱۳۸۹
- دانشجو
- مجید شریفی رضوی
- استاد راهنما
- مرجان بدیعی ازنداهی
- چکیده
- چکیده: جهانی شدن یکی از پدیده های مهم معاصر است که همزمان با افزایش آسیب پذیری کشورها و تضعیف دولت ها موجب افزایش روزافزون روند منطقه گرایی شده است. منطقه گرایی نوعی از همگرایی منطقه ای بین کشور هاست که طی آن دولت ها به منظور گسترش همکاری های سیاسی، امنیتی ، اقتصادی و اجتماعی، اقدام به ایجاد ترتیبات چند جانبه می نمایند. یکی از نمودهای بارز منطقه گرایی، سازمان های منطقه ای است که در نیمه دوم قرن بیستم به عنوان ابزارهایی برای تحقق همگرایی منطقه ای بین کشورها با کارکردهای اقتصادی، سیاسی و نظامی ایجاد شده و به سرعت در مناطق جغرافیایی مختلف توسعه یافته اند. یکی از سازمان های منطقه ای، سازمان همکاری شانگهای می باشد که مقدمات تشکیل آن در سال 1996 با ایجاد گروه شانگهای پنج متشکل از کشورهای چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان صورت گرفت و در سال 2001 با پیوستن ازبکستان به این گروه، به طور رسمی تاسیس شد. آنچه در این پایان نامه مورد تحقیق و بررسی قرارگرفته است این است که جهانی شدن چه بازتابهایی بر روند منطقه گرایی و رشد سازمان های منطقه ای- بطور نمونه سازمان همکاری شانگهای- داشته است . نتایج حاصل از این تحقیق که با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از رویکرد اثبات گرایانه انجام گرفته است، نشان می دهند که اولاً- با شکل گیری سازمان های جدید منطقه ای در عصر جهانی شدن، تعداد و نوع آنها بدلیل نیاز روزافزون دولتها به حل مشکلات در چارچوب ترتیبات منطقه ای، روند افزایشی داشته است. دوم اینکه- جهانی شدن سیاسی بیش از سایر ابعاد ، این سازمان را تحت تاثیر قرار داده است زیرا غلبه اهداف سیاسی بنیانگذاران سازمان(مانند مبارزه با تروریسم، تجزیه طلبی و افراط گرایی مذهبی)، موجب رشد چشمگیر شاخص های جهانی شدن سیاسی مانند حضور در سازمان های بین المللی، انعقاد قراردادها، ابعاد نظامی- امنیتی و حل معضل تروریسم در این سازمان شده است. واژه های کلیدی: جهانی شدن، منطقه گرایی، سازمان های منطقه ای، سازمان همکاری شانگهای.
- Abstract
- Globalization” is one of the significant phenomenon’s of the current era leading to more regionism synchronic to the increase in vulnerability of countries and weakening of the governments. Regionism is a kind of regional cooperation between the countries in which governments take multilateral measures in order to further increase political, security, economical, and social cooperation. Regional organizations are among outstanding manifestations of regionism, created as tools with economical, political and military functions to realize regional convergence among countries. They have quickly developed in different geographical zones. One of the said organizations, is Shanghai Cooperation Organization the whose preliminary steps for establishment was taken in 1996 by means of establishing Shanghai 5 Group consisting of China, Russia, Kazakhstan, Kyrgyzstan, and Tajikistan, and was officially established in 2001 when Uzbekistan joined the group. What is under research and analysis in the present thesis is what the effects of Globalization are in the process of regionsim and development of regional organizations-Shanghai Cooperation Organization. The results derived from the research obtained through descriptive-analytical method and by means of substantiation approach, reveals that, firstly, the number and types of regional organizations has increased due to governments’ need t solve problems within the fames f regional measures. Secondly, political globalization has influenced the organization more than any other facet since realization of political goals of the founders, such as fighting terrorism, seeking dependence, and religious dissipation, would result in tangible increase in political globalization index such as participation in international organizations, concluding contracts, military-security facets, and eradicating terrorism. Key Terms: globalization, regionalism, regional organizations, The Shanghai Cooperation Organization.
