عنوان پایان‌نامه
من در اندیشه هوسرل
- رشته تحصیلی
- فلسفه
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده ادبیات و علوم انسانی شماره ثبت: 7890;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 39419
- تاریخ دفاع
- ۰۱ مرداد ۱۳۸۷
- دانشجو
- منصوره خلیلی زند
- استاد راهنما
- محمدرضا ریخته گران
- چکیده
- پرسش عمده در فلسفه‌ی جدید، پرسش از امکان شناخت و شرایط آن است. این امر به نحو اجتناب‌ناپذیری منجر به قرار گرفتن “من” در جایگاهی ممتاز می‌شود. از میان فیلسوفان معاصر هوسرل از جمله کسانی است که نقش من را به نحو بنیادی و ریشه‌ای بررسی کرده است. او در مسیر اندیشه‌ی خود در این باب مواضع متعددی را طرح می‌کند؛ این مسیر از رد “من”– به تبعیت از هیوم و ویلیام جیمز– آغاز می‌شود و به پذیرش من استعلایی- با تعریف منحصر به فردی که نزد هوسرل می‌یابد- ختم می‌شود. او در پژوهش‌های منطقی قائل به نوعی قانونمندی حال در محتواهای آگاهی است که وحدت آگاهی را تامین می‌کند؛ از این رو نیازی به طرح و پذیرش "من متعال" نیست. اما تحول موضع هوسرل از پدیده‌شناسی ماهوی به پدیده‌شناسی استعلایی، ضرورت پذیرش منی محض و تقلیل‌ناپذیر را آشکار کرد. او در ایده‌ها...1 با نقد رویکرد نخست خود، به بسط مفهوم من ِ محض می‌پردازد. من محض منی آفریننده و سرچشمه‌ی نهایی تکوین کوگیتوهای نظری و عملی است. اما پذیرش من محض توقف‌گاه نهایی اندیشه‌های هوسرل در باب "من" نیست، بلکه او با تحلیل و بسط خصلت مطلق بودن و نیز مقوم بودن آن به "من استعلایی" راه می‌برد، و پدیده‌شناسی را به مثابه‌ی من‌شناسی استعلایی تثبیت می‌کند. واژه‌های کلیدی: من روانی، جریان آگاهی، من تجربی، من محض، من استعلایی، من مونادی، من انضمامی.
- Abstract
- The primary question in modern philosophy is the question of possibility of knowledge and its conditions. This inevitably puts “Ego” in a distinctive position. Husserl is one of the contemporary philosophers who have fundamentally studied the role of “Ego”. He sets forth various stances regarding this subject in the course of his thinking: This course starts with denying “Ego” – following Hume and James_ and ends with the acceptance of “Transcendental Ego”_ with Hussrel’s unique definition. In “Logical Investigations”, he maintains that there is a kind of immanent regulation in the contents of consciousness which secures the unity of consciousness; so there is no need to propose and accept a “transcendent ego”. But Husserl’s transition from “eidetic phenomenology” to “transcendental phenomenology” revealed the necessity of an irreducible and pure ego. He, in Ideas…1, elaborates on the concept of pure ego by criticizing his first viewpoint. The pure ego is a creator ego and the final source of the theoretical and practical cogitos’s genesis. The acceptance of pure ego is not the final destination of Husserl’s thought on “Ego”, but rather he achieves the transcendental ego through analyzing and explaining absolute and constitutive characteristic of pure ego, and stabilizes phenomenology as the transcendental egology. Key words: empirical Ego, pure Ego, transcendental Ego, monadic Ego, concrete Ego, psychic Ego, stream of consciousness.
