عنوان پایان‌نامه
ریخت شناسی روایت در ادبیات نمایشی معاصر ایران (۱۳۹۰-۱۳۶۰ )
- رشته تحصیلی
- تئاتر
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه پردیس هنرهای زیبا شماره ثبت: 10720;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 69320
- تاریخ دفاع
- ۲۶ خرداد ۱۳۹۴
- دانشجو
- پرستو محبی
- استاد راهنما
- محمدباقر قهرمانی
- چکیده
- این پژوهش قصد دارد با رویکردی روایت‌شناسانه درام سه دهه اخیر ایران (1390 -1360) را مورد مطالعه قرار دهد. مسئله اصلی در این تحقیق کشف ظرفیت‌های ادبیات نمایشی ایران برای پیاده‌سازی مفاهیم و الگوهای روایت‌شناسانه و نیز ویژگی‌های زبانی خاص درام ایران در بازتاب و ارائ? روایت است. در روند مطالعاتی این سه دهه، ابتدا به روش توصیفی ـ تحلیلی به ماهیت روایتگر و دایجتیک (نقلی) درام ایران پرداخته‌شده است و سپس انتقال آن به زبان نمایشی و میمتیک (تقلیدی) موردبررسی قرارگرفته است. همچنین چارچوب روایت‌شناسی طبیعی و غیرطبیعی در این پژوهش به‌کاررفته شده است تا از طریق آن ابتدا تأثیرپذیری نمایشنامه‌های ایرانی از سنت داستان‌گویی شفاهی و به‌موازات آن جلوه‌های طبیعی روایت در ده? شصت و هفتاد مورد مطالعه قرارگیرد و سپس تمایل به روایتگری‌های پیچیده، تأکید بر روایت‌مندی متن و نیز حرکت به سمت روایت‌های غیرطبیعی در بخشی از درام دهه هفتاد و بخش غالب متون نمایشی دهه هشتاد بررسی می‌شود. درنهایت می‌توان به این نتیجه رسید که درام پس از انقلاب در ایران ابتدا نوعی حرکت از روایتگری و نقل به نمایشگری و تقلید را در نحوه ارائه عناصری چون زمان، مکان، شخصیت و کنش نشان می‌دهد و ازآن‌پس متون نمایشی به سمت پیچیده کردن ساختار روایت، تأکید بر عناصری روایی چون زاویه‌دید و کانونی‌گر و همچنین فراروایت‌گری پیش‌می‌روند و به‌موازات آن عناصر غیرطبیعی به شکل قابل‌توجهی در متون به‌کارگرفته می‌شوند.
- Abstract
- The present project adopts a narratological approach to study the contemporary drama (1980s-2010s) of Iran. The aim is to explore the potentials of Iranian Drama to fit within narratological concepts and frames, as well as the linguistic particularities of Iranian drama in reflecting and presenting narratives. In studying these three decades, first, the project adopts a descriptive-analytic approach to explore the narratological and diegetic nature of Iranian drama, and second, it discusses its shift into a performative and mimetic language. The project also uses a framework of natural and unnatural narratology to study the influence of oral storytelling tradition on Iranian plays, parallel with natural features of narrativity in the 1980s and the 1990s, and then tendency towards complex narrations, narrativity of text, and its transference to unnatural narratives in a number of plays initiated in 1990s turning into a dominating feature in the plays of the 2000s. The analysis indicates that post-revolutionary drama in Iran has moved from narrating and telling to performing and miming in the presentation of elements like time, space, character, and action. It has also experienced a process of complicating the narratological structure of texts, emphasizing narratological elements like point of view, focalization, and meta-narrativity, paralleled with the appearance of unnatural elements in the texts.
