عنوان پایان‌نامه
قانون مندی فعالیتهای قضایی در تعامل حقوق بین الملل و حقوق داخلی ایران ،بایسته ها و راهکارها
- رشته تحصیلی
- حقوق بین الملل عمومی
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4129;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 75889;کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4129;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 75889
- تاریخ دفاع
- ۰۶ شهریور ۱۳۹۵
- دانشجو
- یونس علاقه بندحسینی
- استاد راهنما
- الهام امین زاده
- چکیده
- پیشرفت های چشمگیر در کاوش و بهره برداری از فضای ماورای جو، کاهش هزینه ها و پایین آمدن مخاطرات فعالیت های فضایی، افزایش دولت هایی که به فناوری های فضایی دسترسی دارند و از همه مهم تر، پیچیده تر شدن و گسترش ابعاد حضور بخش خصوصی در فضای ماورای جو به معنای آن است که هنجارهای اساسی حقوق فضا در عین مفید بودن، قادر به پاسخ گویی به نیازهای بازیگران صحنه ی کاوش و بهره برداری از فضای ماورای جو نیستند. این مسئله دولت های جهان را از سال های پایانی قرن گذشته بر آن داشت تا از طرق دیگر به تدوین چارچوب های هنجاری لازم برای انجام کارآمدتر فعالیت های فضایی اقدام کنند. در این میان، عناصر چندی قانونگذاری ملی فضایی را به رویکردی مطلوب برای کشورهای جهان بدل کرده است. مهم ترین این مؤلفه ها به طور خلاصه عبارتند از: خصوصی-سازی و تجاری سازی فعالیت های فضایی، تعهدات دولت ها در قالب معاهدات فضایی، لزوم بیمه ی فعالیت های فضایی، تحقق مسئولیت دولت ها در حفظ محیط زیست فضایی و اهمیت قانونگذاری ملی به عنوان عمل موجد عرف بین-المللی. توسعه ی فضایی در جمهوری اسلامی ایران با سرعتی شگرف در دو دهه ی گذشته ادامه یافته است و گسترش فناوری های فضایی، امکان حضور بخش خصوصی و فراهم آمدن امکان نقش آفرینی فعال تر آن را نوید می دهد. در کنار این مسئله، اسناد بالادستی سیاست گذاری ملی به صورت مستقیم و غیرمستقیم حاوی دستورات و راهکارهایی برای حفظ برتری صنعت فضایی جمهوری اسلامی ایران در منطقه و پیشرفت و توسعه ی بهره برداری از فضای ماورای جو هستند. تدوین قانون فضایی در ایران باید در پرتو توجه به ساختارهای مدیریتی موجود در اداره ی امور فضایی کشور، توانایی های بخش خصوصی، توجه به سایر قوانین موجود، در نظر گرفتن اسناد بالادستی و عطف توجه به تعهدات بین المللی صورت پذیرد
- Abstract
- Regulating humankind’s presence in outer space has gone through quite a lot of highs and lows in the past six decades. At the beginning of the space age, States were able to normatively organize their limited activities in outer space by resorting to a dossier of fundamental principles and norms, managing to prevent earth-bound rivalries from spilling over to the final frontier. However, technological advances in exploration and exploitation of outer space, multiplication of States with access to such technologies and more expansive presence of the private sector meant that these principles, while being advantageous, fell short of satisfying the ever-growing needs of new players on the scene. This shift prompted space-faring States to try to draft the necessary normative frameworks by other means and attempt to regulate public and private ambitions in space through codes of conducts, charters, guidelines and national legislations specific to space matters. Among these novel frameworks, several factors make national space legislation a desirable choice form one perspective and a necessary one from the other. Chief among these factors are issues derived from a States international obligations, while some others deal with adequate implementation of its national space policies. The Islamic Republic of Iran has witnessed exemplary advances in space-related technologies in the last twenty years and the future holds more promise. It goes without saying that drafting a suitable national space legislation should be accomplished bearing in mind the structural exigencies at the national level, potential capabilities of the Iranian private sector, enough regards to other legislations and bylaws, particularly “Comprehensive Document Regarding Iranian Aerospace” prepared by the Supreme Council of the Cultural Revolution and last but not least the country’s international obligations. If all this is realized, Iran can reap the benefits of commercialization of its technological achievements.
