عنوان پایان‌نامه
مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی و زمان واکنش منتخبی از عضلات مچ پا،حس وضعیت و دامنه حرکتی در دختران فعال دانشگاهی در معرض خطر آسیب آسپرین مچ پا با دختران سالم
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی شماره ثبت: 1284;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 75623;کتابخانه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی شماره ثبت: 1284;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 75623
- تاریخ دفاع
- ۱۵ اسفند ۱۳۹۴
- دانشجو
- زهرا راغی
- استاد راهنما
- محمدحسین علیزاده
- چکیده
- زمینه و هدف: اسپرین مچ پا، یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی است. شیوع قابل توجه اسپرین مچ پا، درد، ناتوانی ، کناره گیری زودهنگام از ورزش و هزینه های ناشی از آن، توجه محققان را به انجام پژوهش هایی در جهت شناسایی و کنترل عوامل اثر گذار در ابتلا به این آسیب جلب کرده است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی و زمان واکنش منتخبی از عضلات مچ پا، حس وضعیت و دامنه حرکتی در دختران فعال دانشگاهی در معرض خطرآسیب اسپرین مچ پا با دختران سالم بود. مواد و روش ها: بدین منظور، 32 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی، بدون سابقه ی آسیب دیدگی اسپرین مچ پا، به صورت هدفمند و بر اساس نمرات تعادل پویای ناشی از اجرای آزمون Y، به دو گروه 16 نفری، شامل گروه در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر) و گروه سالم، تقسیم شدند. زمان واکنش عضلات پرونئال و تیبیالیس قدامی، توسط دستگاه الکترومیوگرافی که با دستگاه تراپ دور، همزمان شده بود، سنجیده شد. دستگاه تراپ دور، یک اغتشاش اینورژنی30 درجه، در مچ پای آزمودنی ایجاد می کرد. همچنین، میزان فعالیت فیدفورواردی عضلات پرونئوس لانگوس، تیبیالیس قدامی، سوائوس و گاستروکنمیوس خارجی، توسط دستگاه الکترومیوگرافی حین انجام تکلیف پرش- فرود ارزیابی شد. به منظور سنجش حس وضعیت مقصل مچ پا در10 و 30 درجه پلانتار فلکشن، از دستگاه ژیرسکوپ استفاده گردید. همچنین یرای اندازه گیری دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا، از دستگاه لانج به همراه ژیرسکوپ استفاده شد. روش آماری تی مستقل، برای مقایسه ی متغیر حس وضعیت، و دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا، و روش آماری تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA)، برای مقایسه میزان فعالیت فیدفورواردی و زمان واکنش عضلات، بین دو گروه تحقیق استفاده شد. سطح معنی داری 05/0?p در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که گروه در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر)، به طور معنی داری، حس وضعیت کمتری را در 30 درجه پلانتار فلکشن مچ پا، نسبت به گروه کنترل دارد(05/0?p). لیکن در حس وضعیت 10 درجه پلانتار فلکشن، تفاوت معنی داری بین دو گروه تحقیق مشاهده نشد(05/0?p). همچنین در متغیر زمان واکنش عضلات پرونئال و تیبیالیس قدامی، در پاسخ به اغتشاش اینورژن، بین دو گروه تحقیق تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05/0?p). علاوه بر این، در گروه در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا، میزان فعالیت فیدفورواردی کمتری در عضلات پرونئوس لانگوس و سولئوس نسبت به گروه کنترل، حین انجام تکلیف پرش- فرود مشاهده شد(05/0p?). در همین راستا، یافته ها، اختلاف معنی داری را در میزان فعالیت فیدفورواردی عضلات گاستروکنمیوس خارجی و تیبیالیس قدامی بین دو گروه مورد مطالعه نشان ندادند(05/0?p). همچنین یافته ی دیگر تحقیق نشان داد که گروه در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر) به طور معنی داری، دامنه حرکتی دورسی فلکشن کمتری در مچ پا، نسبت به گروه کنترل دارد(05/0?p). نتیجه گیری: گروه در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا (با تعادل کمتر)، حس عمقی کمتری را در 30 درجه پلانتارفلکشن مچ پا، نسبت به گروه کنترل نشان داد. حس عمقی کمتر، می تواند ثبات مچ پا را به خطر انداخته و احتمالا این افراد را در معرض خطر اولین اسپرین مچ پا قرار دهد. همچنین با توجه به نتایج زمان واکنش عضلات، در پاسخ به اغتشاش اینورژن، به نظر نمی رسد که کنترل حلقه ی بسته، مهمترین عامل حفظ ثبات مفصل مچ پا باشد. احتمالا یک سطح کنترل حرکتی بالاتر وجود دارد که طی آن، یک فعالیت مقدماتی در عضلات اطراف مچ پا (فعالیت فیدفورواردی حلقه ی باز)، ایجاد می شود، که عضلات اورتور و سایرعضلات ثبات دهنده مچ پا را، قادر می سازد تا پیش از شروع نیرو های خارجی بر مفصل مچ پا، فعال شوند و بتوانند ثبات پویای مچ پا را فراهم کرده و امکان محافظت از یک آسیب اسپرین مچ پا را فراهم آورند. در همین راستا، با توجه به نتایج فعالیت فیدفورواردی( کنترل عصبی عضلانی حلقه باز)، احتمالا فعالیت کمتر عضلات پرونئوس لانگوس و سولئوس، در افراد با تعادل کمتر نسبت به گروه کنترل، ثبات مچ پا را در این افراد به خطر انداخته و این افراد را در معرض خطر آسیب اسپرین مچ پا قرار می دهد. همچنین کاهش دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا در دختران با تعادل پویای کمتر، احتمالا این افراد را مستعد آسیب اسپرین مچ پا می کند.
- Abstract
- Aim and Background: Ankle sprain is the most common of sports injuries. The high incidence of ankle sprains, the pain, disability, early resignation from the sport and the costs arising from it, the attention of researchers has attracted in order to identify and control of effective factors in the risk of this injury. The aim of this study was, comparison of electromyographic activity and reaction Time of selected muscles of the ankle, position sense and range of motion in collegiate active girls at the risk of ankle sprain with healthy girls. Materials and Methods: For this purpose, 32 active female of physical education without a history of ankle sprain injury, to purposefully and based on dynamic balance test scores (Y test), were divided into two groups of 16 people, including groups at risk of ankle sprain injury(To less balance) and control group. Peroneal and tibialis anterior muscle reaction time, were measured through electromyography device that was synchronized with trap-door devise. Trap-door device was established a perturbation around a 30-degree inversion. Also, the feed-forward activity of peroneus longus, tibialis anterior, soleus and gastrocnemius lateralis muscles, was evaluated by electromyography during jump landing task. For the measurement of ankle position sense in 10° & 30° plantar flexion was used of the gyroscope device. Also, for the measurement of ankle dorsiflexion range of motion, was used from lunge and gyroscope devices. A statistical method of T- independent was used for comparing variable of ankle position sense, & ankle dorsiflexion range of motion, between the two study groups. to compare of the muscle reaction time and the activity feed-forward was used of multivariate analysis of variance (MANOVA). Significance level was considered p ? 0/05. Result: The result showed that the risk of ankle sprain group (To less balance), significantly have less position sense of ankle plantar flexion 30° compared to the control group (p?0/05). But in position sense plantar flexion of 10° was no significant difference between the two study groups (p?0/05). Also, in the reaction time of Peroneus longus, peroneus brevis and tibialis anterior, in response to inversion perturbation of 30 degrees, there was no significant difference between the two research groups (p?0/05). In addition, in the group of at risk of ankle sprain injury, the lower feed-forward activity of peroneus longus and soleus muscles was observed when compare with the control group (p?0/05). In this regard, the findings did not show the significant difference between the two study groups in the activity feed-forward of tibialis anterior and gastrocnemius lateralis muscles (p?0/05). Also, result showed that group of the risk of ankle sprain injury (with less balance) have significantly the less dorsiflexion range of motion than to the control group (p?0/05). Concluded: The risk of ankle sprain group (with less balance), showed less proprioception of 30° plantar flexion, than the control group. Less proprioception could endanger the stability of the ankle. Likely, these people put at risk first ankle sprain. Also, according to the results of muscle reaction time in response to a perturbation inversion, it does not seem that closed-loop control is the most important factor to maintain the stability of the ankle joint. Likely, a higher level of motor control exists, whereby a preparatory activity is created in the muscles around the ankle (Open-loop feed-forward activity), until evertor muscle and Other stabilizer ankle can be activated prior to the onset of external forces on ankle joint, to provide dynamic ankle stability, and the ability to provide protection from an ankle sprain injury. In this regard, according to the results of activity feed-forward (open loop neuromuscular control), likely, less activity of peroneus longus and soleus muscles in girls with less balance than control group, could endanger the stability of the ankle and these people put at risk first ankle sprain. Also, reduce the range of motion of ankle in girls with less dynamic balance; probably these people are prone to ankle sprain injury.
