عنوان پایان‌نامه
تاثیر توافق ژنو بر حل منازعه ایران و آمریکا
- رشته تحصیلی
- مطالعات منطقه ای- مطالعات خاورمیانه
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3842;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 69611;کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP3842;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 69611
- تاریخ دفاع
- ۰۹ تیر ۱۳۹۴
- دانشجو
- محمد سلطانی نژاد
- استاد راهنما
- الهه کولائی
- چکیده
- توافق هسته‌ای موقت میان ایران و ایالات متحده آمریکا در قالب 1+5 در آذر 1392، مسأله منازعه ایران و آمریکا و امکان حل آن را بار دیگر زنده کرده است. مهمترین مسائل مطرح در این زمینه، دلایل رسیدن به توافق موقت هسته ای (توافق ژنو) با وجود شکست تمامی ابتکار‌های حل منازعه پیشین و معانی آن برای حل منازعه کلی میان دو کشور است. رساله پیش رو سعی در پاسخ دادن به این سؤال اصلی را دارد که توافق ژنو چه تأثیری بر حل منازعه کلی میان ایران و آمریکا خواهد داشت؟ مهمترین پرسش فرعی مقاله حاضر نیز این است که دلایل رسیدن به توافق موقت هسته‌ای با وجود شکست تمامی ابتکار‌های حل منازعه پیشین چیست؟ در پاسخ به این پرسش ها، رساله حاضر در همان حال که بحث می‌کند رسیدن به توافق ژنو به دلیل بن‌بست آزار دهنده نامتقارن ناشی از بلوغ منازعه ایران و آمریکا است، این فرضیه اصلی را مطرح می‌سازد که هر چند توافقنامه ژنو به عنوان یک فرصت مشوق دوجانبه، در صورت اجرای موفق و حل مسأله هسته‌ای، درجه هایی از اعتماد‌سازی متقابل، تغییر‌های نگرشی و مشروعیت‌یابی میان نخبگان ایرانی و آمریکایی را به همراه خواهد داشت، اما توان از میان برداشتن مهمترین موانع پیش روی حل منازعه ایران و آمریکا را ندارد.
- Abstract
- The interim nuclear agreement between Iran and the United States (under Iran- P5+1 umbrella) in November 2013 revitalized the problem of Iran-U.S. conflict and its resolution. The key issues at stake are: first, the reason(s) for the start of nuclear dispute resolution between Iran and the United States despite failure of all the past reconciliation initiations; and second, its implications for an overall conflict resolution between the two countries. Relying on the classical ‘ripeness theory’ and its development in response to criticisms, the central argument of the dissertation is that start of direct negotiations and reaching agreement between Iran and the U.S. over the nuclear dispute is due to ripeness of the overall Iran-U.S. conflict as a result of the nuclear ‘assymetric hurting stalemate’. The author further contends that although the Geneva Agreement brings about attitudinal shifts, mutual legitimization between Iranian and U.S. elites and trust building, it cannot cast aside the most important obstacles to the Iran-U.S. conflict resolution.
